Myślę że rzeczywistość nie musi być prawdziwa. Wirtualna czy nie, ważne że jest nasza i możemy się nią z kimś dzielić !

Pytasz się co u mnie. Ja mówię że dobrze, wymieniam co robiłem i co robie. A w myślach setki krążących myśli i słów które chciałbym powiedzieć chodź nie wiem jak zacząć. Coś mi szepta do ucha głupie rzeczy i sytuację. Kolorowe myśli zmieniają się w czarnobiały koszmar połączony ze wspomnieniami, które powoli uśmiercają... bardzo powoli. Ale wiesz? Uśmiecham się jak cię widzę.. choć wiem że normalnie nie mam do tego powodu i równie dobrze mógł bym się rozpłakać.. ale nie potrafię. Gdy tylko cię zobaczę coś szepcze z drugiej strony że uśmiech ma się pojawić tu i teraz, chodź bym nie wiem jak się temu opierał.

Czasami jest taki czas kiedy nie ma się siły na nic i jedyne co się chce to wykrzyczeć to czego się nie potrafi powiedzieć, wykrzyczeć jak się czujesz kiedy normalnie nie masz odwagi, po prostu krzyczeć i płakać... Ale jedyne na co cię stać to niemy krzyk wewnątrz siebie, krzyk którego nikt nie potrafi usłyszeć..

Czasem zastanawiam się po co żyć... skoro wiecznie tylko cierpię i płaczę. Powoli łzy się kończą a ja ? Odejdę na dalszy plan i zostanę niemym cieniem na Jej tle, przyglądającym się szczęściu które nigdy nie było moje...