Prosić własną matke o miłość to najbardziej poniżające co może spotkać "dziecko". Nie, nie mam już 5 lat i nie potrzebuje przytualnia, całowania i odprowadzania do koleżanki za rączke. Ale czy matczyna miłość końzy się tam gdzie dziecko staje się dorosłe? Przecież matczyna miłość wybacza i kocha mimo wszystko. Podobno jest to uczucie trwałe i bezwarunkowe. Jak więc poradzić sobię z tym, że własna matka nie czuje tego co inne, nie potrafi kochać własnego dziecka? Tak, jestem dorosła i silna jak mało kto. [...]

Megi często się do siebie uśmiechała, aczkolwiek bywały dni kiedy za bardzo siebie nie lubiła, nie podobała się sobie. Bo ileż można mówić do dziewczyny w lustrze "Wow, ale z ciebie laska!"? Można ale nie codziennie bo to w przypadku kobiet jest raczej niemożliwe. Ale te dni były dla niej najbardziej pouczające. Wiele można się nauczyć o sobie wiecznie rozpamiętując co zrobiło się źle i wiecznie gapiąc się na siebie i wymyślając co złego jest w naszym ciele, twarzy, włosach i generalnie w całych powierzchownych nas. Tak, zdecydowanie dni kiedy to jest się na dnie smutności dużo nam dają. Szkoda tylko, że Megi zamieszkała na dnie smutności, a gdy już się od niego odbiła to "BUM!" uderzała głową w coś twardego mianowicie było to szczęście tak dla niej nieosiągalne i spadała na swoje ciepłe i przytulne dno. Cholera, że też nikt nie zna sposobu by ją wyciągnąć! Każdy chciałby pomóc takiej smutnej postaci, ale najgorsze jest to, że tylko ona sama jest to w stanie zrobić.

Kochana Megi nie wiedziała co robi ze swoim życiem, ze sobą. Poszła o krok dalej. Wyszła ze swojej strefy komfortu która niesamowicie mocno ja ograniczała. To tak jakby rozerwać liny które krępują całe ciało. Odetchnęła z ulgą, rozmasowała swoja duszę w miejscach gdzie strefa komfortu sprawiła jej największy ból. Oddała się światu w całości, a światem był facet. Nigdy nie czuła się tak dobrze, tak wspaniale pożądana i chciana. Sądziła, że już nigdy nie wróci tam skąd wyszła czyli spod koca. Nie sądziła, że weźmie do ręki znowu ten sam kubek z herbatą i książkę. Jednak jakieś dziwne siły swoimi długimi rękami znowu skrępowały jej dusze linami, wsadziły ją do łóżka i kazały być tą samą Megi sprzed kilku dni. Nie widzieć czemu świat nie traktował jej poważnie, a nawet bardzo niepoważnie ją traktował. Była tylko zabawką, śmieszna marionetką w jego rękach. Teraz usiłuje się podnieść i wyjść życiu naprzeciw, chce znowu nie być tą samą nudną chłopczycą.