podobno było słońce

po­dob­no niebo było
i aniel­ski szept trosk
umęczo­ny twoim krzyżowa­niem

po­dob­no słowa były
spi­sane nat­chnione święte
byś był gotów

i oto znów jes­tem [...]

i dłoń twoja

spod pióra
co niesie wersy

spleciony deszczy aksamit

w słów latarni brzmiących
obecnością skrząc chwile
by uderzyć w serce

mają zawsze
niemy koniec
w początku zdarzeń

niczym podmuch
w twój mały świat

i mój

opowiem ci
kto gasząc światło
zamyka drzwi
co to pokusa niewoli
większa niżeli święty spokój

o wielkości człowieka
nigdy większej od jego nędzy

opowiem... co to dar wolności
gorliwością napomnień niepodjęty [...]

Bo wiesz -
ja to na­wet cię nie lubię.
Mar­twe de­korac­je po­piołem z two­jej głowy
pew­ność ka­lec­twa słów - sa­moroz­grzesze­nia dróg
przeg­ra­na na pus­ty­ni po­kus... ciszy
jak żyjesz.
Po pros­tu cię nie lu­bię. Nie ufam.

Lecz wiem, że On - kocha wszystkich.
Cze­ka na tych, co mają naj­da­lej do Niego.
Ma wszys­tkie od­po­wie­dzi. Poezję słów i łas­ki dla duszy.
Jest samą prawdą.

Jak masz da­leko... do Je­go spojrzenia.
Czter­dzieści kroków?
Czter­dzieści dni?
Dwa lata?
Życie?
...
czy trzydzieści srebrników
------------------------------------
...widziałem na spacerze

na wzgórzu nędzy - wiel­kim
wiatr wyg­ry­wał na skrzyp­cach nieba
...

świt na­turą każde­go po­ran­ka
naj­mocniej­szym głosem ob­naża
ryt zewnętrzny głębi dob­rej no­winy

ofiarując pos­tne krom­ki dziejów
układa na pier­si każde­go życia
roz­pa­la is­kry potęgi serc i leczy

pochy­lone głowy oczu uwiel­bieniem zniża
umiejące wzro­kiem wznieść się naj­wyżej
z upo­doba­niem mówiąc gdzie miłość słów
ot­warcie... sobą to­nie w niezłom­nej wie­rze

w do­linie przes­tro­gi - [...]