Pierwszy raz po wielu tygodniach rozpaczy, złości i rzekomego zapomnienia dostałam szanse by go ujrzeć. Zupełnie przypadkiem dostrzegłam go przed sobą czując jak moje ciało zwolna zaczynało drżeć by zaraz potem odmówić mi posłuszeństwa ze strachu. Starałam się uśmiechać, niewiem czy mi sie to udało, niewiem czy nie patrzyłam na niego tak jak nigdy nie powinnam spojrzeć.. Po tryliardzie godzin i bilionie sekund znow mogłam go dotknąć, wtulić się.. chciałam zatrzymać czas by cieszyć się jego ciałem, chciałam być w jego ramionach lata świetlne. Po nocach i dniach bezdechu dziś usłyszałam jego głos. Oschły ton. Wystarczyło kilka obojętnych słów bym rozdarła wszystkie zasklepione już blizny. Właśnie dziś, w ten ciepły ale wietrzny dzień uświadomiłam sobie jak bardzo za nim tęskniłam i jak bardzo nie powinnam tęsknić. Nigdy więcej nie będzie on dla mnie życiem. Jest tylko wspomnieniem. Od dzisiaj, niczym więcej. Już niczym..

I jest tak ciemno w sercu moim,
jakby wszystkie gwiazdy z nieba ZNIKŁY.
A dłonie ME, nie trzęsą się ze zdenerwowania.
UCZUCIA, jak popiół ulotne,
Umarły żegnając życie i zapomnieniu pukając DO drzwi.
I proszę ja CIEBIE, o rzecz ostatnią.
Przeczytaj z dużych liter zdanie złożone,
A później odejdź.

Nie pamiętam już jak pachniesz,
Zapomniałam Twoje oczy,
i kształt warg
Czy nadal całymi nocami patrzysz na księżyc?
Powiedz mi,
przypomnij
bo z tej niewiedzy umieram.