Niektórzy ludzie to potwory, aż wstyd, że jesteśmy tej samej rasy. Aż wstyd, że jesteśmy najbardziej prymitywnymi emocjonalnie istotami.

Sprzeczności rodzące komplikację.
Słowa wprowadzające akcję.
Ciche, mistyczne pomruki nad uchem.
Prowadzą do tego, że zastygam-bezruchem.
Jak porcelana się kruszy, tak i moje serce.
Pfe! Co za kłamstwo!
Teraz sklejam je lepcem...

Mam smak na dobrą, mocną herbatę.
Smak na dym w moich ustach.
I ciepło, które potrafisz dać mi tylko Ty…

Nie widzisz słońca chociaż świeci.
Nie zauważasz nieba, które jest nad Tobą.
Nie lubisz tego co Cię otacza.
Bo to Ty swoje granice wyznaczasz.