Wezmę w nawias
Zmęczenie wapniowych kości
Drżenie mięśni czworogłowych
Ciężar stalowych powiek

Wezmę w nawias
Głębie czarnej dziury
Huraganu spętanych myśli
Burzy namiętności
Autostrady neuronów

Wezmę w nawias
Wszystkich ludzi ulicy
Twarze wesołe w smutku
I te prawdziwie radosne
Rozpalone, zmęczone
Gorzkie, siwe, jasne

Zabiorę do nawiasu
Chwile dłuższe i te krótkie
Oczekiwanie
Martwe spojrzenia
Gorące uściski
Chwile wzniosłe, upadłe
Błogości, triumfu
Płaczące, kojące.

I spróbuję ogarnąć
Te wszystkie nawiasy
Nawiasem kwadratowym
Co imię uczuć nosi.

Podniosła nuta w ciszy życia
Napędza myśli, rozgrzewa ciało
Noc zmęczona odchodzi w zapomnienie
A moja płyta dalej gra
Znam słowa kolejnej zwrotki
Stopa odruchowo drga
Perkusista nada tempo
Memu sercu co w rytm gna
Oddycham dźwiękami, pobieram tlen
Nie mogę ich zatrzymać, umrę
Pod wodą wytrzymuje półtorej minuty
To za mało nawet na pokutę
Rock wypełnia moją głowę
Brzmienie dociera do krańców duszy
Czuje się pełna kiedy je słyszę
Nie znoszę ciszy, umieram w głuszy.

Napisałam wiersz
Prosty, bez metafor
Bez przenośni, bez sarkazmu
Bez ironii, bez anafor
Tak banalny, że dzieci
Słuchając go do spania
Zrozumiałyby.
Proste były to myśli.
Prosty w nich świat.
Co z tego, że interpretacja moja
Tak zwykła, swoja
Jak przenośnie ludzie
Znajdywali i ironie
I dopasowywali
Do swego durnego grobu