Pamiętam naszą pierwszą wspólną noc, pierwszy poranek, zaspane "cześć" i poranną kawę. Wiele aspektów życia właśnie z Tobą było pierwszych.
Nigdy nie dowiesz się jak śnisz mi się każdej nocy taki odległy.
Wrócił strach przed ciemnością, paraliżujący.
Nie mogę obiecać, że zapomnę Twój zapach, dołeczki w policzkach i miękkość pocałuknków, zostaną ze mną.
Chciałabym móc oczyścić serce i otworzyć na nowego człowieka, ale kiedy mówiłam, że jeśli miłość to tylko z Tobą - nie kłamałam.

Jestem.
Znikam.
Wewnętrznie rozstrojona niczym struny gitary waham się między przeszłością, a teraźniejszością.

Tworzę Twój obraz,
myślami maluję kształt dłoni,
zarys ust,
dziecinne dołeczki na policzkach.
Widzę wyraźnie każdy punkt,
powstałeś z miłości.
Odrodziłam we wspomnieniach jedyne istnienie
jakie sprawia mnie gorętszą do granic wytrzymałości.
Próbuję usnąć bez uścisku Twych ramion,
nie mam w czym tonąć,
oddaję się pustce.
Tej nocy odległość jest mordercą,
umieram kolejny raz.

Ochroń ramieniem.
Zimny dreszcz przeszył kruche ciało.
Przytul.
Łza co spływa po policzku tak kaleczy myśli.
Pokochaj.
Potrzebuję miłości,
niczym sucha gleba chłonę krople żywych uniesień.
Ocal wątpliwe istnienie,
w jeziorze Gopło pod taflą wody ukryte.
Jeden pocałunek,
delikatne muśnięcie ust,
tak zwyczajne i ludzkie,
a niezwykłe i zbawienne.