Czerwona kurtka
w ten szary dzień
rozświetlić powinna świat.
Jednak została pustka.
Apatia i dziura
po bólu tęsknoty
nawet nie zapłonęła na nowo
choć powinna,
bo czerwona kurtka
N i k o d e m a

jakby na to nie spojrzeć
to może i dobrze się stało
że zamiast mojej wielkiej miłości
to was dwoje sparało
niestety.

i przełykam łzy goryczy i bólu
bo to przecież nie wasza wina
że trudno mi wybaczyć tą zdradę
i do złej gry dobra mina
znów.

Nie dziw się, że jestem opryskliwa
perfidna, czy niemiła
bo to ty kłamałeś mi w oczy
i to ty twierdzisz, że bym cię pobiła
ależ nie.

i tyle czasu minęło
i już myślałam, że to odeszło
a jednak wciąż nie przechodzi,
z serca uniesienie pierzchło
na zawsze.

schudnij! - mówią mi ludzie
chcę stawić się ich obłudzie
schudnę! - mówię z przekonaniem
czas skończyć z tym całym gdybaniem
i kurczę się w oczach i nagle mnie nie ma
i chcę usłyszeć "cholera, zniknęła!''
I pewna kompletnie, że to usłyszę
rysuję portret, kładę go na niszę.
Oni go widzą, patrzą, oceniają
"jesteś na tym za chuda"
...wszyscy powtarzają.

Chłód samotości mnie jakoś tak ogarnął.
Sama sobie jestem.
I chyba nie byłoby mi zimniej,
gdybym stała nago na Syberii.
Czuję się jak liść,
opadły z klonowego drzewa.
Jakoś w środku listopada.
Drżę.