już nie bolą nas
fragmenty naszych słów
w cudzych dłoniach

zawiść karmiąca satysfakcją
sama zdechła z głodu

a my

ramionami świtu
rozkładamy w półmisach
na wzór twojej czystości
obrus wspólnego śniadania

sycąc wzajemnie
owocem sekretów
kąciki ust

zapachem chwil zaczarowani
ona słucha a on chrzani

pierwsza randka w grill barze
przy białej kiełbasie
gotowanej na parze

stawiany na baczność
między winą a ścianą
na prędkich palcach
z melancholii plecąc
najtrwalsze nicie

z powinnością czarnej wdowy
ze ścian brukowanych
rozbił spękań granice

lawiną kamieni usypany
kalecząc niepewne stopy
opadają ślady za krokiem
drobnymi kroplami

chcą biec w stronę ramion
wraz z lękiem za rękę
a w drugiej trzymać latawiec

nie chciałbym nigdy
wycierać tych oczu
złamać niewinności

ani przysłaniać sobą słońca
na samouwielbienie chorym kwiatom

ani spłonąć żywcem
na rękach matki umierać

zbyt wiele lęków a skronie tylko dwie
wieczorne spojrzenie w nieboskłon wtopione

zapewniam iluzję samotności
nadal tak bardzo będąc

będę leciutki
pozostane wiatrem
który niczego nie uniósł

nie przesuwał chmur po niebie
nie porywał żagli
zalegając pospolicie
niczym konar wierzby

chroni w dłoniach
gasnące świece
tak naiwnie

Prometeusz
z duszą poety

istny idiota
mitycznie

syn iskry
sługa duszy

na włas­nych krawędziach
pros­tując spojrzenia
do­ciera­li pocałunkiem

wyszep­ta­ne języ­kiem żmi­ji
słowa op­la­tające kręgosłup
na samą myśl
dławią ot­war­cie ust

zesłali się na hades
sztuką współciała
uwied­li na­wet śmierć

ze strachem jaszczurki
od­dając ogony
miłos­nym świstom

w aka­de­mii pragnień
ucząc rozkoszy
spełnianych batem

przy ruchliwej ulicy
zielony park stoi, a w nim
ławką na środku miednicy

gromada się zbiera
dla siebie sobą..
czas i sprawa zbrata

z pośród chuligańskich krzyków
na mrocznej dzielicy
poza strachem [...]