Siedzę na krawędzi peronu,
spocona szyna zniekształca smutki mojej twarzy.
Wiatr poprawia mi co chwila włosy,
bym jakoś wyglądał.
Piekące słońce wdziera się w me liche ciało,
bym czasem...
nie rozmarzył się w chmurach.
Betonowa płyta zniekształciła mi tyłek,
trochę piasku bije się z potem w mym kroczu.
A ja patrzę na tę kolej rzeczy,
zbierając w gardle z trudem trochę śliny. [...]

Ziemia już wciągać powoli zaczyna,
niedowład ciągnie w cholerny dół.
Ja jeszcze krzyczeć chcę przerażony
a tu już w głosie ubywa tchu.
Czas pokazuje że rządzi wszystkim,
słońce drapieżnie zajść musi w dół.
A ja tu leżąc myślę boleśnie
kiedy me niebo runie na pół.
Nie da się uciec, ciemność przenika,
każdy mój odruch gaśnie jak sen...

Nie zdążę wyschnąć
znowu mnie zaleje
Nie zdążę krzyknąć
znowu mnie zagłuszy
Tylko czuję, że jest
i drapieżnie okrywa bólem
moje ciało
Serce me ściska
nie pozwalając mi
ani umrzeć
ani nie dając mi żyć [...]

Wódki łyk
i oszukuję zmysły
Dzisiaj tylko
ogrzewa mnie papieros
Myślę, że
na walkę nie mam siły
Jednak znów
spotykam Cię w mym cieniu
Słońce zaś
grzeje mnie Twym dotykiem,
pachnącym magią wspomnień, [...]

Wyciągam telefon i wstukuję pin
dzwonię do kolegi,
który mówi mi:
"Zajebiste życie, zajebiste dni,
jak się czujesz bracie?
czasem smutno mi..."

Chciałbym mu powiedzieć,
że jest jeszcze czas
na wspólne wspomnienia
i na przyjaźń w nas,
na ostatnią kromkę,
która w trudny czas
złączy nasze dusze
i nakarmi nas,
wzmocni przed obłudą,
kłamstwem z innych ust,
doda sił i powie:
"Nie wierz ludziom już"

Wsiadasz w przeszłości w tę podróż do szczęścia
po czasie dowiadując się skąd wyruszyłeś
dźwigając na plecach bagaż cierpień
w dłoni ściskając sakiewkę pełną radości
pilnując ją, żeby nie stracić
trzymasz kurczowo zostawiając na później
przyodziany w nadzieję
poszukujesz chwili
dzięki której będziesz zapamiętany
bo przeciskając się w tłumie
nawet nie zauważysz kiedy
i gdzie....
wysiadłeś
zostawiając innych

Siedzę nad przepaścią życia,
które ciągnie w dół.
Czasem miewam chwile bycia,
kiedy jestem swój.
Rozum karci każde myśli,
pragnień dusi stos,
na krawędzi zrozumienia
płakał ze mną ktoś.
Teraz siedzę tu samotnie,
po co bywać z kimś.
Myślę sobie czy przelotnie
tęskni jeszcze dziś
smutek serca rozpaczliwie żrący w środku gdzieś
czy Ty tutaj pozostając...
znałaś kiedyś mnie?

Twe drżenie rozbudza największy mój skarb
i pupa soczyście zachęca, jej smak
me soki szaleją w oddechu, Twój rytm
uniesień splecionych doszedłem na szczyt...

Łzą wycieram chwile,
w których było mi
lepiej niż w orgazmie,
gdy zamknięto drzwi
w drodze do spełnienia,
do radości dni,
które wraz z wysiłkiem
utopiono mi
w miejskiej ubikacji
przy butelkach z win,
zużytych kondomach
i zastygłej krwi