Cicho! Bądź wreszcie cicho! Nie przekrzykuj swojego serca, bo ono właśnie pięknie do mnie mówi.

Przed moimi oczyma zawsze będziesz sobą - małym chłopcem z niepewnym uśmiechem, zimno niebieskimi oczyma i zranionym sercem. A nie pijanym aktorzyną, co stara się na siłę dograć ten jeden akt, w którym całuje wysoką blondynę.

Coś pięknego wisi w powietrzu, ale w koło mnie tylko cały świat się sypie. Im więcej łapię w dłonie, starając się to zatrzymać, tym więcej tracę, bo w końcu mam małe rączki...

Nauczyłam się już płakać z zamkniętymi oczami. I wciąż naiwnie jak dziecko wmawiam sobie, że nikt tego nie zauważy.