- Cierpię i nie daję już rady.
- Zdarza się i tak. Bywa, że ludzie płaczą. Często. Ale nie traktuj tego, jak zła. To oczyszczenie, nowy start. Powinnaś być dumna, że stać cię na łzy, gdyż to pomoc od Boga. Ciepła, święta woda wypływająca z głębi duszy.

To smutne, kiedy osoba, którą kochamy nas opuszcza. Świat się wówczas kończy. To tak, jakby słońce oznajmiło, że już się dla niego nie liczmy. I zgasło.

- Dlaczego życie nie może być piękną bajką?
- Bajki wcale nie są piękne. Bohaterzy muszą wiele w nich wycierpieć, aby odnaleźć miłość i osiągnąć szczęście.
- Ale i tak zawsze wszystko dobrze się kończy.
- Nieprawda. To że pisarz kończy opowieść zdaniem "i żyli długo i szczęśliwie" nie znaczy, że nic więcej w ich życiu się nie stało. Pomyśl o tym i walcz, bo to twoja prywatna bajka. Jesteś jej członkiem i autorem jednocześnie. Dorysuj sobie skrzydła i wzbij się do nieba, zamiast narzekać. Możesz osiągnąć wszystko! Być księżniczką zamkniętą w wieży lub złą wiedźmą, możesz kochać i nienawidzić, przecież o tym wiesz. To jest właśnie życie. Mniej poetyckie, więcej w nim krwi i bluźnierstwa, ale niczym nie różni się od baśni Andersena.

W miłości nie ma zasad, bo i tak każdy chciałby je złamać.

Bo czasem naprawdę słowa nie mogą wydobyć się z ust. Przylepiają się do warg i jedynym sposobem, żeby je przekazać jest pocałunek.

Siedzę tak zaplątana w słodkich myślach o naszym toksycznym stosunku i boję się spojrzeć w lustro.

Zawsze kiedy jestem pijana zastanawiam się , czy chciałabym, żeby on mnie widział w takim stanie ? Nie.
A potem płaczę.

Ja mam codziennie Najszczęśliwszy Dzień Życia, jeśli tylko odgrywasz w nim jakąś rolę.

Moje ciało trzęsie się z zimna, ale we wnętrzu czuję tak gorące szczęście, jak w najbardziej upalną noc lata. Dlatego uśmiecham się i szepczę zmarzniętymi wargami "kocham cię".

Nie ma co ciągle myśleć o słońcu, kiedy trwa noc polarna. Niecierpliwie czekać na jego wschód, a jednocześnie panicznie się go bać, bo wówczas może zostać obnażony cały wstyd. Próbuj lepiej na nowo kochać, opanowywać strach i nie krępować się rumieńcami na twarzy, bo to czasami jedyny dowód na to, że w człowieku są jeszcze jakieś emocje i radość wschodzącego słońca.

Za oknem minus 15, ale wszystko wygląda jakby piękniej. Oczy błyszczą, jak ten śnieg w słonecznych promieniach. A serce wali oszalałe. Wali, jakby chciało wyskoczyć z piersi i rzucić się w pogoń za Tobą, zamieniając cały ten chłód w gorąc. Stworzyć prawdziwe globalne ocieplenie swoją miłością.

Pada śnieg, wchodzę zmarznięta do domu. Siadam przed oknem owinięta w koc z kubkiem kakao w ręku. Przecieram spierzchnięte dłonie, smaruję kremem nawilżającym, który uspokaja mnie swym zapachem. I zastanawiam się, czy serce też można tak posmarować, żeby szybciej się zagoiło? A śnieg pada i zdaje się zasypywać wszystko, co na tym świecie było nasze i wspólne. Do widzenia, kocham cię.

Strachu nie można pokonać. Próbuj walczyć, może z czasem odczujesz satysfakcję wygranej. Ale zaraz potem garnie cię jeszcze większy lęk - uświadomisz sobie, że oszukałeś nawet samego siebie.

Śmiej się. Ciesz się. Nie zmienisz tego, co tam kiedyś, dawno temu... więc żyj.

Ja ciebie kocham jak tlen, jak coś nieodzownego. Coś, bez czego nie dałbym rady. Co dzień budzę się, biorąc łyk powietrza - haust codziennych spraw. Ty, jak tlen, przepływasz przez moje tkanki, odżywiasz je, dodajesz im sił, sprawiasz, że chce mi się żyć. Ty jesteś moim sensem istnienia. Połykam cię razem z milionem innych spraw, które wypuszczam, gdyż nie znaczą dla mnie nic. A ty zostajesz we mnie. Zostajesz już na zawsze. Nigdy się to nie zmieni. Będę stary i słaby, ale kochać będę cię zawsze na nowo, jak każdy zaczerpnięty oddech.