zamknijcie mnie wśród tych
których bezczelnie śmiemy nazywać wariatami

każcie mi być tym kim chcę
zrobić z siebie taką samą jak reszta

przecież to nie wypada

i krzyczą do mnie
w tym świecie wszystko wypada
i śmieją się ze mnie

że nienormalna
że szalona
że tak nie można
że wariatka

i nie potrafię
zbyt normalna
czyżby
nieśmiała
zawstydzona przed samą sobą

zbyt szalona
by zaszaleć

nienormalna na swój sposób
zbyt normalna

a oni są bezwstydni
tacy jacy być powinni
jak Adam i Ewa
nim poznali zakazany smak
smak prawdy

i jak śmiemy
ci którzy boimy się prawdy
o samych sobie
okłamujemy samych siebie

sami jesteśmy wariatami

Wypaliłam się.

Tam gdzie wszędzie widziałam miłość,
dziś jest tylko pustka
Pusta przestrzeń w której hula wiatr.

Wypaliłam się.

Chciałam mieć wszystko na zawołanie,
wołałam miłość
A ona była głucha i miała długie nogi.

Płomień jeszcze nie zgasł.

Każdego dnia żyję marzeniami.
One dają nadzieję.
Każdego wieczora oglądam ten sam film.

Płomień jeszcze nie zgasł.

Iskra nadzei krąży dookoła,
cicho, niepozornie
Daje o sobie zapomnieć by zaraz wybuchnąć.

Świadomość.
Która szepta do ucha,
że wszystko mogło pójść inną drogą.
I każdego dnia cicho wykrzykuje ci pytanie
Dlaczego.

Wierzę,
że byłabym zdolna zamknąć cię w klatce
Zakryłabym ją,
by świat nie ujrzał twej twarzy
Wygłuszyłabym pokój
Siedziałabym tam słuchając twego głosu
Pilnowałabym
by nikogo tam nie wpuszczać

Tylko po to, by mieć cię dla siebie
By zgrzeszyć z miłości,
takie poświęcenie
By uczynić cię więźniem, mojego małego światka

A wiem, któregoś dnia zawinęliby mnie w kaftan
Taki biały, pewnie wiesz
Byłbyś wolny,
jak ptak

Ale bym cię odwiedzała
tam w umyśle twoim
W każdej myśli, z którą chciałbyś uciec ode mnie
Goniłabym cię w nich.

Nie uchroniłbyś się.
Ta droga ma jednak swój koniec.
Znajdziesz tam klatkę.
Rozwiąż zagadkę i powiedz mi co tam jest.
Ty wiesz.