Tak naprawdę pozwalam Ci zapomnieć o wszystkich naszych wspomnieniach. Pozwalam Ci też odpuścić sobie, zadawanie mi pytań ‘Co u Ciebie?’ Pozwalam na to, żebyś mnie nie dotykał i na to, żebyś nie wiązał ze mną resztę swojego życia. Pozwalam Ci nie pamiętać o moich urodzinach. Pozwalam Ci, na to żeby nie było Ciebie obok kiedy tego potrzebuje. Pozwalam na to, żebyś nie pisał smsów. Pozwalam Ci na Twoje nowe życie z Nią, do której dążyłeś kiedy ja nie byłam Ci potrzebna. Pozwalam Ci wieść wspaniałe życie męża i tatusia. Pozwalam Ci nie myśleć o mojej osobie już nigdy.. Ale to jak zerkasz.. to jak patrzysz na mnie z ogromną namiętnością, kiedy się mijamy. Kiedy mnie nie ma radzisz sobie idealnie.. kiedy się pojawiam.. masz ochotę rzucić wszystko i podejść. Wtedy wiem, że jedyne co chcesz to tego, żebym Ci NIE pozwoliła na te wszystkie rzeczy, które wymieniłam. Tego nie oduczysz się już nigdy, Kotku. Ale masz ją.. dlatego możesz się objeść ze smakiem.. Powodzenia.

Dni uciekają nam przez palce. Wstaję ubieram się, wychodzę.. Kiedy wieczorem wracam, jem, rozbieram się i idę spać, żeby nazajutrz normalnie funkcjonować. I tak dzień w dzień, przez tydzień, miesiąc, rok. Dopiero później uświadamiam sobie ile ja już tak naprawdę żyje w systemie, na który nigdy nie narzekałam. Pobudka, łazienka, kawa, buty na nogi i w nogi. A potem wracam. Zmęczona. Zniechęcona. Bez litości przekręcam zamek w drzwiach i wchodzę. Znowu tutaj. Rozbieram się, lodówka, łazienka, sypialnia. Nim zamknę oczy, przytulona do poduszki, znów jest poranek, znów za oknem ciemno i zimno.. a ja znów łazienka, kawa, buty na nogi.. Mówią ‘inni mają gorzej, nie masz co narzekać’ i mają rację. Nie mam NA CO narzekać skoro nic innego jak mój rytuał mnie dotyczy. A może by się spakować? Wyjechać? Zamknąć konto w banku? Sprzedać mieszkanie? Oddać ciuchy, meble.. ? Zostawić tylko bilet w jedną stronę. Na wyspę. Daleko, gdzie będę tylko ja, piasek, plaża, lazurowe niebo i beztroskość. Zero problemów i zmartwień. Ale czy wtedy wytrzymam, bez kawy, bez świąt, bez przyjaciół, którzy w moim normalnym systemie ze mną są? Ciężko powiedzieć.. może lepiej sprawdzić. Tylko jednego mi brak. Tej odwagi, którą mają w sobie samobójcy. Odwagi, która pomoże mi spełnić moje marzenie. Sama nadzieja nie wystarczy.. nie zapewni mi spokoju psychicznego, ani jedzenia, ani dachu nad głową..