Każdy sobie jakoś radzi
Często swą połowę zdradzi
Z modnym, wirtualnym światem…
Rozpatrzę tu sprawę, zatem

Mając swoje połowice
Innych metod dziś nie liczę:
Skype, telefon czy kamera
Gdy samotność im doskwiera

Ja mam żonę… seksu mało [...]

Poeta zawsze
w samotności zostanie
łzy i gorycz
przełknie na śniadanie

Do obiadu zasiądzie
z głową wiecznie w chmurach
wieczorem z piórem
w zimnych zamknie się murach

Albo dzień cały
błądzić będzie po łąkach
widząc cud życia
w słońcu złotym i bąkach

A nocą
w gwiazdach wygląda wytrwale
miłości, której mało
której tak brak mu stale

Choćbym sto lat pisała
choćbym i sto cierpiała
i co najmniej tyle kochała
i tak poetką bym nie została...

Nawet, gdy wśród gwiazd biegam
z wiatrem randki miewam
pośród słowików bym śpiewała
i tak poetką bym nie została...

Moja poezja, kiedy łzy spływają
moja poezja, kiedy się śmieję
i wtedy, gdy usta milczą
i czasem...gdy mam nadzieję

W plątaninie białych żył
Odziana w poszarzały pył
Milcząc zadajesz pytanie
O świt nowy…czy nastanie?

W oczy patrzysz wciąż z ufnością
Lecz noc rani swą podłością
Kłamiąc dopieszczam nadzieję
Którą śmierci powiew zwieje

Mgła objęła już poranek
Opadły powieki kochane
Zatrzymał się dwudziesty wiek
Odeszłaś na nieznany brzeg…
02.02.1991

Zwyczajny przypadek był
góry i słońce, i Ty...
Mój żal w głębi duszy wył
ciążyły samotne sny

O nic nie pytałeś
raz tylko spojrzałeś
szare Twoje oczy...
Rozjaśniły mrok nocy

Czyż te ciche marzenia
doczekały się spełnienia
czy siostra - brzoza siwa
okazała się litościwa?

Próśb moich wysłuchała
w górę wiatrom posłała?
A dziś, czy w swoich słowach
wierności mi dochowasz?

Nigdy nie jest za późno
by rozpocząć nowy dzień
po mrokach bezkresnej nocy
pozostawić tylko cień.

Odrzuć przeszłości cienie
bezsilności tłumionej mroki
spójrz śmiało w marzenia
stawiaj w jutro pewne kroki.

Brzaskiem znowu dzień nastanie
i smutne rozjaśni oblicze
słońce wzbudzi jaskrawe śpiewanie
nadzieja blaskiem okrasi życie.

Makiem na łące płonąca
kłosem się w polu złocąca
szumem morza, falą białą
czasem górską, zimną skałą

Miłość jak jesienna burza
miłość jak upalna susza
wiosenną trawą zielona
mrozem na szkle szroniona

Takie oblicze jest miłości
trochę smutków i radości
lecz gdy mocna i prawdziwa
z wichrem życia wciąż wygrywa

Chór ptasząt, wiosenne śpiewanie
nieśmiała zieleń, pąków soczystych pękanie
barwą kwiecia malowana
promieniem ciepła ośmielana
słońca złotem oślepiona
do życia niecierpliwie pobudzona
ze snu zimowego ocknięta
swe dłonie ku niebu
z ziemi wysuwa - ta zieleń zmarznięta...

Już nie respektuje nakazów Zimy [...]

W obcym łożu
blichtrem nadzianym
czy w swoim , ciepłym
choć mocno starganym

Przy stole pełnym
sutego jadła
czy skromnym chlebie,
moja śmierć przysiadła?

I słońce dalekie
inny też kolor ma
trel cudowny ptaków
tak blado tam gra...

Na cóż modlitwy
w pysznym kościele,
starczy westchnienie
bądź przy mnie Aniele.

Godna śmierć moja
upragniona...
Na kolanach kochanych
dusza zmęczona niech skona. 

Nie umiem pisać o starości
nie potrafię biec jej ścieżkami
nie znam jadu, bólu jej kości
z zaszłymi nie walczę latami

Jeszcze nie wiem jak smakuje
czy to gorycz, czy marzenie
i zapachu jej nie czuję
szczęście to, czy nie - starzenie?

Ból i radość, gorycz, żal
było, jest...inaczej nie będzie
wszystko wpadło w jeden gar
deszcz i słońce, zima wszędzie 

Tak pan jedzie po obiedzie
ciężki brzuch przed sobą wiezie
a w tym brzuchu pełno myszy
tak pan jedzie w głuchej ciszy

A tak pani z piernikami
konik stuka obcasami
pani spieszy się na rynek
w domu czeka mały synek

A tak ciężko jedzie Żyd
w ręku trzyma długi kwit
też na rynek spieszy się
jak się spóźni będzie źle

Pa ta taj, pa ta taj, pa ta taj

dla Kacperka lipiec 2013

Wciąż nachodzą mnie chwile
gdy moja dusza żałośnie wyje
z tęsknoty nieutulonego żalu
że minione dni nie wracają

Już nie przytulisz mojej głowy
nie pocieszysz ciepłymi słowy
nie spojrzysz na mnie mamo
tak czule gdy nastanie rano

Przeszłości z tobą, mamo moja
perło uczuć spokoju ostoja,
odeszły wraz z cichym życiem
a ja wciąż i wciąż płaczę skrycie

Nieprawda że czas rany leczy
usuwa nasz ból człowieczy
szlochem sierocym wciąż w duszy
kłujący cierń spokój kruszy

02.02...... 24 rocznica.... wciąż boli

Skąd przypełzło to zło
wszelkie robactwo świata

miernocie daje tło
ohydą uczynków brata

szarpie się z sumieniem
w szyderczym uścisku kata

otacza śliskim ramieniem
dno życia z odrazą splata

taki melanż potworów...
szatańskie nasienie wciąż swata

plugawy postrach terroru
topi świat bezbożną ręką kata

Kochanie – niełatwa to sztuka
Gdy jedna dusza drugiej szuka
I z radością swe serce dajesz
W zamian zimny kamień dostajesz…

Tak trudno jest być kochanym
Innemu sercu oddanym
Miłość niewolą się zdaje
Gdy twe uczucie odstaje…

Jeszcze gorzej się czujesz
Gdy dwa serca miłujesz
I już sam się w tym gubisz
Kochasz…czy tylko lubisz?

Nie każdemu dane
mądrość i piedestały
szczyty szybko osiągane
szczęście i nominały

Lecz ten, kto po nie
sięgać nie próbuje
w bagnie życia tonie
szczęścia nie zjednuje

Jest jak łyżka zimna
która smaku nie zaznaje
choć w zupie wyszukanej
długo pozostaje

Nie przeniknie do martwego
ani groźba, ani płacz
złością losu niedobrego
nie odmienisz, choćbyś chciał

Zapomnijmy co było
w niepamięć puśćmy złości
poszukajmy u bliźniego
szczerej, oddanej miłości