Siedzę
herbata w ręku
godzina chyba czwarta.
Tylko moja dusza, z emocji obdarta.

Czy to sprawiedliwe?
Tyle czasu wszystkim na pochybel,
tyle wspomnień, spacerów, słów wypowiedzianych, miliony spojrzeń, usmiechów, uczuć nienazwanych.

Zaczęło się niewinnie,
nawet nie wiem kiedy.
Wystarczyło kilka sytuacji,
spojrzeń prosto w oczy, słów trafiających w serce. Myślałam że do szczęścia nie chcę już nic więcej.

Chwila zwątpienia,
zatrzymała się ziemia,
Mowisz ze się zakochujesz, nie chcesz tego.
Słyszę "do widzenia".

To chore, ja i moja paranoja,
dopada mnie w nocy - bezsenność.
Dzień to ma podpora.
W ciągu dnia spokój,
lecz w mroku dostrzegam potwora.

Ma dusza jest chora,
zraniona przez ludzi.
Przychodzi nocą, zmora
nie daje zasnąć, lub budzi.

Moja psychika,
zniszczona przez życie.
W głowie głosy,
one szydzą ze mnie,
Wmawiają mi bzdury,
przez nie wszystko blednie.
Nie wiem już czy dam radę dłużej.
Walczyłam całe życie,
Przecież nie jestem tchórzem.

Na koniec,
pora na moje serce,
Ono boli mnie ciągle,
boli najwięcej.

Ta jedna miłość,
podobno ta prawdziwa.
Uciekła ode mnie,
w ciemności się skrywa.
Nie radzę z tym sobie,
ktoś powie: "tak bywa".
Chcę już zobaczyć karty,
które los odkrywa.

Ból tak silny,
On dławi i paraliżuje.
W ciemnościach nocy,
Tych bezsennych,
Najlepiej smakuje.

Miliard myśli i emocji,
Rozrywają twoją duszę,

Samotność, tak bolesna,
Na próżno szukać zrozumienia.
Płaczę cicho, dusza, czy ta część cielesna?
Odpędzam swoje demony, cierpię lecz nic się nie zmienia.

Kolejna łza płynie
mówię więc
do widzenia.