Nienawidzę.
Nienawidzę, gdy patrzysz na mnie
Tymi oczami brązowymi
W sposób jakbym coś dla Ciebie znaczyła.
Spojrzeniem przepełnionym ciepłem, miłością, namiętnością.

I choć wiem jak złudne jest moje uczucie
I choć wiem jak bardzo będę tych chwil kilku żałować
To trwam w tym maraźmie, napawając się Tobą
Chłonąc te spojrzenie.
Twój zapach.
Twój głos.

Lecz gdy tylko odwrócisz się do mnie plecami,
Znów poczuję ten ból,
Znów będę żałować, że sobie pozwoliłam na chwilę szczęścia
I przeklinając Cię w myślach
Wyzywając
Będę skrycie błagać byś wrócił
I został już na zawsze.

I tylko przyjęcie pozycji embrionalnej pozwałało mi poczuć się bezpiecznie. Tak jakby ta pozycja miała sprawić, że zostanę uchroniona przed całym złem, tak jakby wszystko miało magicznie się ułożyć, a wszystko co złe było iluzją. I tylko łza spływająca raz po raz po policzku uparcie przypominała, jak złudne jest moje chwilowe poczucie bezpieczeństwa, a to z czym przyszło mi się mierzyć spotka mnie jak tylko podniosę głowę.