śni mi się że mnie nie kochasz

budzę się i myślę że mądre dziewczynki
nie powinny wierzyć w sny
ale pod skórą wciąż czuję
twojej miłości coraz mniej mam we krwi

patrzę na ciebie chyba masz zły sen
oddychasz jak pisklę

śni ci się że wiem

Mała
Ty się rozpadasz
jak przemoknięte książki

chciałem Cię wczoraj
chwycić w ramiona
rozleciałaś mi się
pod palcami

kochanie
Ty się poskładaj
już i tak jest Ciebie za mało.

Czasem chcemy spojrzeć w dal. Widzimy błękit morza rozciągający się wokół, granat nieba. I nic poza tym. Zakochujemy się, kompletnie tracimy głowę, myśląc, iż właśnie to wystarcza nam do pełni szczęścia. Nie, nie wystarcza. Lubiłam czuć na sobie leciutki powiew wiatru i poczucie bezpieczeństwa. Lubiłam kwitnące kwiaty i zieloną trawę, lubiłam bijące zewsząd ciepło, wypełniające moje głośno bijące serce. Lubiłam fakt, że nie posiadałam żadnych problemów. trosk. Czy to nie prawdziwa miłość? Nie wiem. Kochałam ten wieczny wschód i to, że dzień trwał w nieskończoność.

Gdy na chwilę zaszło słońce spotkałam się z nocą. Ponownie. Chyba kochałam noc.. kochałam księżyc i spadające gwiazdy, które dawały tą bezsensowną nadzieję, że to o czym marzę się spełni. Już nie czułam ciepła, co chwilę tylko czułam targające mną błyskawice, które rozświetlały mrok. Noc nie była zła. Słońce, które wschodziło już nie omamiało swym pięknem. Zawadzało, było czymś co najchętniej bym pominęła w szarej codzienności. W blasku jego promieni nie wyglądałam już tak cudownie. Miałam wady akceptowane przez ciemność. Nie. Nie zmieniłam się kochając z dniem. Zatraciłam się. Spojrzałam gdzieś poza horyzont, dalej niż w miejsce w którym można cokolwiek dojrzeć. Zgubiłam siebie, tańcząc w ciepłym deszczu. Postanowiłam. Chcę zobaczyć księżyc, powitać gwiazdy, znów spoglądać w noc.

Zrobiłam to. Oddałam się nocy