patrzę
na gasnący blask
zmęczonego słońca
zasypiającego
niezwykłą harmonią
barw i odcieni
na błękicie nieba

piszę dla Ciebie
miłosny poemat
prostymi zgłoskami
codzienności
kroplami wzruszeń
morzem tęsknoty

piszę

wciąż piszę sobą

pieszczotą słowa
miłości muskaniem
ust niespokojnych
pocałunkami

jestem...

czujesz?

łka zimny świat
deszczem
rozbija się
o prostokąty domów
o szare dywany
ulic i chodników

i tylko serce
uśmiecha się
kolorową miłością

tylko nocą
bezpiecznie schowana
w mroku
mocniej czuję
bardziej drżę
wrażliwością
i wylewam wnętrze
na białą kartkę

pokochać życie
zaprzyjaźnić się
z sensem
wpatrywać z nadzieją
w horyzont
ulotnej chwili
i brodzić beztrosko
nagimi stopami
w miękkiej
zieleni łąki
pełnej
najcudowniejszych
marzeń

schowana
w zamyśleniu
okryta ciszą
siedzę wpatrzona
w kwadratową biel
ściany
czytając noc

obudziłam
zaspany świat
rytmem moich kroków
na szarości chodnika

i patrzę
w jego oczy
światłem latarni

rozgościł się we mnie
rozlał beznadzieją
ogarnął bezsensem
wżarł

a ja
siedzę tak
spętana
bezsilna
niema
a on
krzyczy czernią

rzeźbię Cię dłońmi
kiedy zmęczona dniem
kładę głowę
pełną Ciebie
na poduszkę
obleczoną
Twoim zapachem

zachłyśnięta barwami
rozlanymi na niebie
wybucham łzawą
wrażliwością
kiedy piękno
puka
do najczulszych
pokładów
mojej istoty

dziś
mam Ci tak wiele
do milczenia
że nie mogę znaleźć
ani słowa
dlatego chowam
zamyślony wzrok
w horyzoncie dnia

w koszu codzienności
przynoszę Ci
bukiet dobrych myśli
zebranych czule
zakochanymi dłońmi

zrozumieć miłość
pojąć ją
zamknąć w definicji

a ona
wymyka się słowom
i odbija we mnie
biciem serca
i stosem
niesfornych myśli