Gdy śniegiem białym pokryte pola i lasy,
Z twarzy gdzieś znikają smutku grymasy.
Świat cały skryty pod koc śnieżnobiały,
Wydaje się lepszy, cichy i jakby ospały.

Ludzie jakby weselsi, choć wciąż zabiegani,
Uśmeichają się nieśmiało do zimowej Pani.
Nawet sikorki skrzydłami machają radośnie,
Ani im myśleć teraz o zielonej wiośnie.

Aby zima nie czuła się w nocy samotnie,
Dzieci bałwana lepią dla niej radośnie.
Oby zrobił tylko dobre wrażenie na niej,
Może dzięki niemu zima dłużej zostanie.

Wiosna to burza zieleni nowych pragnień,
Wynurzonych spod zimy sennej powłoki.
Wszystko znów jest możliwe i przed nami.

Lato to czas uniesień, odważnych marzeń.
Gorące myśli pośród przygodnych zdarzeń.

Jesień to myśli złotych i nostalgii ostoja,
Jakże potrzebna po letnich podbojach.

A zima mrozi myśli lodowatym uściskiem,
Byśmy znów mogli w wieczory chłodne,
Od nowa w głowie poukładać wszystkie.

Powracając na przemian, wiosna, lato, jesień, zima,
Jak w kalejdoskopie zmieniają duszy naszej klimat.
Wydobywając z wnętrza wszystkie barwy i odcienie,
Od zimowej szarości po jesieni ogniste czerwienie.

12.01.2012

Skazany na samotną tułaczkę przez lata,
Nie pamięta już kiedy w drogę wyruszył ,
Znużony monotonią wiecznej wędrówki,
Rytmu nie zmniejsza choćby na sekundę.

Choć nieraz już dosyć ma trudu tułaczki,
Nie zna sposobu aby móc się zatrzymać,
Nawet gdyby zechciał spocząć na chwilę,
Zaraz go ktoś znów popędza do biegu.

Jeżeli kiedyś zapuka do Ciebie strudzony ,
Prosząc o kilka małych chwil wytchnienia,
Nie każ mu znowu zrywać się do biegu.
Lecz spędź z nim kilka chwil w spokoju,
Nim dalej wyruszy w stronę wieczności,
Dając mu nadzieję, iż wytrwa do końca.

Odpłynąłem myślami tak daleko w głąb siebie,
Iż nie potrafię już powrócić do codzienności brzegu.
Silna tęsknota za odnalezieniem prawdy o sobie,
Tak mocno powiała w mój żagiel myśli i pragnień,
Zrywając kotwicę zbudowaną z tysięcy szarych spraw
I wiodąc mnie w nieznany bezkres wyobraźni.

Kompas stereotypów i prawd zapisanych w moje głowie,
To już zbyt mało by powrócić do codziennego życia.
Im dalej od brzegu tym słabszy się staje lęk przed bezkresem,
Lecz rośnie pragnienie by płynąc wciąż dalej i dalej.
Do samych granic mojej wyobraźni,
Które mimo otaczającego bezkresu,
Wydają się być tak dziwnie blisko.

I choć najbliższy sztorm myśli codziennych i szarych,
Gwałtownie rozbije i zatopi mój statek wyobraźni,
Odejdę szczęśliwy wiedząc, że zostałem na nim do końca.

A jutro zbuduję nowy i potężniejszy statek,
By znów popłynąć jeszcze dalej.
W poszukiwaniu siebie,
Wyobraźni bezkresu.