nie wiem czy tylko ja jestem człowiekiem takim specyficznym
wyrafinowanym w umyśle
na co dzień płaczący do joy division
łamiący się lub
sam nie wiem
ale pomaga mi trochę myśl
że jestem sam
i nie zobaczy tego niechciany gość
jedynie ten co codziennie widuje mnie wieczorem
a ja zabieram go na papier
jednak on się odkleja codziennie
znów go przyklejam
sobą

nie kontroluję
nie kontroluję krzyków w mej głowie
odwracam wzrok i myślę
że nie umiem się poskładać
a co dopiero nas ułożyć

krążę w nieładzie własnych myśli
siedzę od dawna niespokojnie
marszczę brwi gdy
odpisuję ci codziennie wieczorem
składam te listy nigdy niewysłane
obejrzy znów nowe szuflada biurka
i krytyka odbije się w moich uszach
pozostawiona przez wyrzuty sumienia
bo nie mam odwagi wybaczyć ci
dlatego codziennie piszę od nowa

brudne myśli
jak ta muzyka z lat
X
generacja
niech czas stanie
bo nie wiem ile wytrzymam
nie mogę słuchać
teraz tylko strzępy
mnie ratują
możesz przeglądać ich
ale zobaczysz tylko
Y
jak na razie