Czy show, które wciąż trwa
I trwać będzie wiecznie,
Sens jakiś ma?
Gdy wyschły już wody rzeczne,
I nikt już nie wie, co grać?

Każdy nowy dzień niesie
Za sobą sztukę
A ludzie niczym aktorzy
Grają życiową rolę
Słowem i czynem
Lecz nie ma publiki

Bo sztuką jest dziś
Nie grać dla publiczności
Lecz dla siebie i swego
Jedynego istnienia
By istnieć i grać prawdziwie
Stojąc i leżąc na deskach

Choć ludzie często
Objęci słowami monologu
Swego podążają jedną
Drogą, wciąż i nadal
Nie wiedząc dokąd iść
A wiatr pcha ich w plecy

Słychać jakby szept
Zza żelaznej kurtyny
Co mówi "Im dłużej grać
Będziesz, tym dalej
Zajdziesz" A gdy upadniesz
Wstańże czym prędzej

Bo przedstawienie
Wciąż trwa...

Gdy teraz tak
Siedzę i myślę
Nad życiem
Wymyśliłem, doszedłem
Do wniosku,
Że życie
To nie tylko myślenie.
To żadna teoria...