Minęło tyle tygodni, tyle dni, godzin, minut, sekund a ja nadal walczę ze sobą. Tak bardzo mi jej brakuje. Ona żyje już swoim życiem, życiem beze mnie. Nie potrafię tak. Myślałem że inna dziewczyna zmieni coś w moim życiu, a tylko ją zraniłem. Bo gdy zapytała czy – kochasz mnie? powiedziałem prawdę. Powiedziałem że jest mi bliska jednak kocham inną. Zapytała kogo, dlaczego jej to robię. Nie umiałem odpowiedzieć. Nie chciałem mówić że kocham wspomnienie. Nie wiedziałem jak to odbierze. Przeprosiłem, wręczyłem kwiaty które pewnie zaraz po zamknięciu drzwi wylądowały w koszu. Zgubiłem się w tym pokręconym życiu. Nie wiem gdzie iść, nie wiem którędy, nie wiem jak walczyć z tęsknotą. Nie wiem jak mam żyć z myślą że dziewczynę która kochałem, bez której nie dawałem sobie rady, bez której… zostawiłem, zwątpiłem w miłość. Kolejny dzień siedzę przed komputerem i stukam w tę klawiaturę. Kolejny dzień myślę czy zmieni się coś gdy jutro już mnie nie będzie. Czy ktoś w ogóle będzie tęsknić, czy ktoś mnie potrzebuje.

Mija kolejny dzień, patrzę w sufit i nic nie wiem. Nic się nie zmieniło. Nadal nie wiem czy kochać czy znienawidzić. Nie umiem żyć z kimś kogo kocham na relacjach przyjacielskich ale też nie umiem zapomnieć o tej osobie. Te sytuacje kiedy w danej chwili z innymi bym się śmiał z nią się przepraszam, boje się napisać cokolwiek żeby jej nie urazić. Do innych pisałbym wszystkie głupoty bo wiedziałbym że będą się śmiać albo napiszą mi że coś nie gra - będą prostolinijni i szczerzy. Od niej usłyszę milczenie. Czasami czuje się jak bym pisał z królową, jak bym pisał z ideałem. Boje się, boje się że ją stracę! Chcę żyć normalnie, mieć ja przy sobie. Jednak te sarkastyczne uśmieszki, ten śmiech, te dwuznaczne zdania. Pisze mi że nic się nie stało a myśli i zachowuje się jak bym ją zranił. Pisze że, czuje się dobrze a ja odczuwam że płacze. Ja się otwieram, ona się zamyka. Po co napisała? Bawi się ze mną? Sprawdza mnie? Wybaczyłem jej wszystko ale ona to zignorowała. Nazwałbyś mnie szmatą - napisała. Zamiast tego ja jej wybaczyłem. Powiedziała że zbyt dobry jestem i wątek urwała. Nie wiem co robić mam. W tęsknocie, smutku i żalu siedzę teraz. Piję herbatę czekając na zbawienia. Do póki ona we mnie nie zobaczy przyjaciela nic nie jestem wstanie zrobić. Niech napisze że chce porozmawiać że chce się pośmiać. Niech napisze że...No tak, nie napisze! Bo teraz inna jest.

Kazałem jej przestać pisać, chciałem dzień żeby pomyśleć, żeby zastanowić się co teraz.
Od kilkunastu tygodniu prosiłem żeby wróciła, prosiłem żeby była przy mnie. Teraz tak jest - wróciła! Z innymi wspomnieniami, z innymi marzeniami. Wszystko w niej jest inne, tylko moje marzenia się nie zmieniły. Wyznała prawdę, powiedziała zostańmy znajomymi/przyjaciółmi. Będzie trudno dopowiedziała. Odpowiedziałem - wiem, ale damy rade. Mówiąc te słowa bawiłem się nożem, sprawdzałem czy nadal jest tak ostry jak trzy tygodnie temu. Chciałem jej bliskości i chcę nadal ale chciałem być jedyny a nie jeden z wielu. Serce mi wysiada, depresja dopada, psycholog pomaga, alkohol łagodzi, papieros szkodzi... Co ja teraz mam zrobić ? Jak cieszyć się bliskością a zarazem żyć z teraźniejszością ?