Snem twoim być cudem jest gdy ptaków śpiew błądzi wśród słów twoich beztrosko.
Najmniejszy twój gest rozgrzewa serce moje by choć przez chwilę poczuć się aż tak Bosko
Gdy spuszczasz wzrok za każdym razem patrząc na mnie,
Pogrąża mnie niebo pełne obaw że to spojrzenie jest już ostatnie.
Słaniać bym mógł się łzę za łzą roniąc kiedy milczeniem karcę się każdej chwili się bojąc.
Słuchając oddechów twych jak swego serca bicia, w żadnym zakątku świata bez ciebie nie zaznam spokoju życia.
I choćby tysiąc serc przyniosło mi życie na dłoni to póki w nich nie odnajdę twego nic nigdy przed tęsknota mnie nie uchroni.

Czasem chylę czoło wobec głupszego
by zakończyć koszmar bezmyślnej konfrontacji.
Wątłą posturą, bezszelestnie przemykam między
deszczem ostrych jak brzytwa słów
ocierając się o nie jedno.
Przebiegłość swą kryję pod płaszczem
z nieśmiałości utkanym.
Łzą gaszę palące jak ogień słowa pogardy.
Sprawiam iż znikam pod stopą goliata arogancji.
Gdy mijając mnie splunie jadem nie wie...
...że od tej chwili jest już do mnie plecami odwrócony,
bezradny jak niemowlę.

Od tej chwili to ja decyduję czy i jak zginie!

W pokrytym szronem oknie ujrzałem sylwetkę.
Zbliżyłem twarz.
Ciekawość?
Pierwszy chłodny oddech sprawił że ukazało się coś więcej.
Mróz smagał mnie po plecach mimo to trwałem.
Drugi oddech, cieplejszy odsłonił mi sylwetkę kobiety.
Patrzyłem licząc na więcej.
Trzeci oddech pokazał mi Ją.
Już wiedziałem że nie stoję tu przypadkowo.
Ujrzała mnie!
Uciekać, skryć się z tym co czuję?
Serce biło co raz mocniej.
Podeszła, przyłożyła dłoń do szyby.
Zrobiłem to samo.
Do dziś mimo trudności jakie mnie otaczają, stoję w mrozie i patrzę tylko w jej stronę.
Śnieg, deszcz, upał nie sprawi że odejdę.
Póki Jej dłoń czuje nic mnie nie złamie.
Gdy zabierze dłoń i ja odejdę od okna...
...stracę wiarę w siebie