- Entliczek, pentliczek, czerwony stoliczek... - wyliczała, dławiąc się własnym oddechem. Obłąkana.
Pogoda była cudowna. Ptaki śpiewały, a białe obłoki na niebie przywdziewały rozmaite kształty. Stąpała boso po prawdziwie zielonej trawie i wciąż nuciła, błahą dziecięcą piosnkę. Bez celu.
Nie była piękna, nie była mądra, nie była ważna.
W samotności liczyła barwne kwiaty i całowała ich piękne płatki, które swoją wonią niczym afrodyzjak atakowały nozdrza. W pewnym momencie na jawiącym się za horyzontem rozdrożu, stanęły trzy postacie. Identyczne. Dziewczyna przestraszona objęła swoje ciało rękami. Zamknęła oczy i przez dłuższą chwilę zdawała się myśleć. Gdy je otworzyła wyszczerzyła zęby w ujmującym uśmiechu.
- Na kogo wypadnie, na tego bęc! - I juuż wiedziała.

Nie rozumiem TEGO pociągu.
Tej ucieczki.
(...)
Rozumiem tylko ból, który odczuwam kiedy na TO patrzę.
Kiedy otwieram oczy i widzę, jak bliska mi osoba się niszczy.
Kiedy paraliżuje mnie świadomość, że tak na prawdę nic nie jestem w stanie zrobić.
Kiedy nie umiem pomóc.
Kiedy jestem sama.

Gdy skończyła pewien okres w swoim życiu, zaraz zaczynał się następny, którego drogę wykładano, to coraz większą ilością szkieł, dlatego też coraz bardziej trzeba było zważać na swoje kroki, by idąc boso przypadkiem się nie skaleczyć...