Kiedy straciliśmy z oczu nasze sny? Kiedy życie stało się ciągłą, powtarzającą się serią nudnych epizodów, które każdego dnia były niemal dokładną kopią ostatniego? Prawda jest taka, że ​​upływ czasu nie jest stały, a nasze postrzeganie go jest wypaczone i wypaczone, i czasami jest wręcz okrutnym żartem. Żyjemy na wyspach czasu, gdzie jedno ważne wydarzenie jest poprzedzone wieloma - lub jak sądzę - kilkoma powtarzającymi się zadaniami poprzedzającymi je, a następnie zastępowane przez te same zadania przed [...]

Każdego dnia, kiedy budzę się liczę, że świat zmienił się trochę na lepsze
tak bym bardzo chciał, żeby ludziom było lżej i nikt więcej już nie cierpiał na planecie czasami wolę nie czuć, uciekam w iluzję
gdy rozetniesz swe powieki, nigdy już nie uśniesz krzywdzą się ludzie, już nie umiem więcej się przyglądać boli mnie głód niesprawiedliwości, kolejna wojna w ręce z telefonami, karmimy siebie lajkami powiedz, dokąd zmierzamy?
Pożera nas materializm chcą zabić w nas ostatnie resztki emocji chcą wmówić nam kto jest lepszy, a kto gorszy najcenniejsze w życiu, to nasze uczucia.

Nieprawda, że czas leczy rany i zaciera ślady. Może tylko łagodzi przykrywając wszystko osadem kolejnych przeżyć i zdarzeń. Ale to, co kiedyś bolało, w każdej chwili jest gotowe przebić się na wierzch i dopaść. Nie trzeba wiele, żeby przywołać dawne strachy i zmory. Gdyby nawet trwały w ukryciu, zepchnięte na samo dno, to przecież gniją gdzieś tam, na spodzie, i zatruwają duszę, zawsze pozostawiając jakiś ślad - w twarzy, w ruchach, w spojrzeniu - tworzą bariery psychiczne, kompleksy. Nie pomoże wódka, nie pomoże szarpanie się w skrajnościach, od usprawiedliwiania do potępiania.

Wstawał rano, człapał przez zimny korytarz do kuchni i łykał małe białe świństwo, popijając rozpuszczalną kawą z Aldika. I nadal było jak było, codzienna walka z samym sobą. Żeby wstać. Żeby być. Gdyby tak nie wstawać. Przespać to wszystko, przespać życie, siebie.

Czasami chcę po prostu zostawić negatywność w mojej głowie, chcę tylko ulgi od stresu, mam swój stan umysłu tak, chodzę po szarej linie z nadzieją, że mój stres umrze, to tak, jakbym tego nienawidził, ale jednocześnie uwielbiał presja popycha mnie ze wszystkich stron
najważniejsze w życiu są dla mnie rzeczy, których nie mogę kupić

Późne wieczory są dla mnie najgorsze przynoszą wtedy to najgorsze co jest we mnie, myśli biegną, dają mi uczucie, które sprawia, że boleśnie jest myśleć zgubiłem się w pytaniach, nie mogę odpowiedzieć nie mogę znieść tego kim jestem, ale to bez znaczenia krzyczymy by być wolni, ale ja zostaje schwytany zgubiłem się w pytaniach, nie mogę odpowiedzieć, nie mogę znieść tego kim jestem, ale to bez znaczenia krzyczymy by być wolni, ale ja zostaje schwytany.

Wpadłem w moją wewnętrzną histerię. Nie krzyczałem, nie płakałem głośno, nie biegałem i nie wyrywałem sobie włosów z głowy. Po prostu w jednej chwili coś we mnie stłukło i przyrosłem do chodnika, nie mogąc zrobić kroku do przodu.