Dziecko mające lat dziesięć może być bardziej doświadczone niż czterdziestoletni człowiek. Dlaczego? Bo to los doświadcza ludzi, a nie czas.

Gdy serce zostanie pozostawione w ciemności już nic go stamtąd nie zabierze. Lucyfer uwielbia aż za bardzo zagubione ludzkie uczucia.

Dorosłam. Chciałabym żebyś do wiedział. Żebyś wiedział, że dorosłam do Twej miłości.

Drapieżnik to istota silna. Zazwyczaj jako bóstwo pokazywana najwynioślej. Nie popełnia błędów, przecież musi schwytać swoją ofiarę by żyć. Nie boi się niczego, nie ma też sentymentu bądź głębszych uczuć. Czuje się silny, najlepszy, najszybszy czy najmądrzejszy. Nigdy nie uznaje czegoś takiego jak błąd.

Ofiara zaś jest postacią delikatną. Zarówno psychicznie jak i fizycznie. Ma ogromne serce i umysł stworzony do tego by przyjmować jak i dawać głębokie uczucia. Objawia się jako niewinna, wręcz nieśmiała osoba bądź myśl. Nigdy nie staje na przodzie, nie czuje też potrzeby by się wywyższać.

Samotny drapieżnik poluje nocą, a ofiara w grupie nie czuje się najlepiej.

I nie możesz być ofiarą jak i drapieżnikiem równocześnie.

Nie ufaj temu, kto przekonuje Cię, że dostaniesz całą miłość tego świata.

Ciała jeszcze nie ostygły, a już są problemy z transparentami.

Tylko ta miłość, w której zakochani są skazani na długi czas rozłąki i mają szansę powrócić do siebie nawet po latach.. Tylko ta miłość może się podnieść z upadku.

Pamiętaj, że otwierając oczy wracasz do bezwzględnego świata, bo inaczej zostaniesz zduszony przez innych.

Każdą nieznaną nam osobę lub tą, która jest przez nas nie lubiana oznaczamy plakietką "wirus". A może tak właściwie te osoby są dla nas antywirusami pomagającymi nam odbudować swój system?

Nigdy nie szukam celu. Życie bez celu, oddychanie bez celu, wstawanie i zasypianie bez celu. I co z tego mam? To, że do szczęścia wiele mi nie potrzeba.

Od czterech miesięcy wstaję, ubieram się, czeszę włosy i wychodzę na dwór.

Od czterech miesięcy, z każdym nowym dniem jestem starsza, więcej spędzam czasu na rozmyślaniu i spoglądaniu na innych.

Od czterech miesięcy... Jestem martwa.

Nigdy nikt nie odchodzi niepostrzeżenie. Po prostu zawsze robi to w momencie kiedy jesteśmy upojeni szczęściem jego bycia przy nas.

Co dzień rozmyślam o tym jak bardzo się boję tej pustki. Tej wewnętrznej przestrzeni we mnie, która z czasem przyczyni się do mojej depresji, a potem do śmierci.