Do mojego serca dostał się niewielki robak. Robak lęku, strachu, zimna, bezsenności, bólu, łez, samotności i co najważniejsze- został mi wstrzyknięty przez miłość mojego życia.

Nie zabiją nas huragany, powodzie czy trzęsienia. W końcu utopimy się w morzu własnych łez.

Nie jestem gotowa na śmierć. Nie będę też gotowa kiedy w końcu wybije mój czas. Taki już mój los...

Kiedy śnieg spadnie na ziemię to tylko ją przykryje warstwą puchu. Deszcz zaś zmywa wszystko.

Nie uzależniamy się od internetu tylko od ludzi, których możemy w nim spotkać.

Ta chwila oczekiwania, kiedy jeszcze nie wiesz czy coś się stanie, jest lepsza niż sam czyn.

Będę żyć z nadzieją na wieczność dopóki ktoś nie przyjdzie i mi nie powie, że czas umierać.

Z klapkami na oczach, nausznikami na uszach, z dłońmi związanymi z tyłu, brniemy jak przez Alaskę nie bacząc na innych.

Chciałabym wyciągnąć sobie z głowy niektóre wspomnienia. Od tak się ich pozbyć, ale trzymać je w półce, do której mogłabym zawsze zaglądać kiedy tylko przyjdzie chandra i czas zadumy.

Płakać mi się chce na myśl o tym, że niektórzy ludzie są za tym by dzieci chodziły do przedszkola od czwartego roku życia, a potem żalą się, bo z tych małych brzdąców wyrastają osoby, które pomimo ogromnego umysłu nie potrafią naprawdę się uśmiechnąć.

Wetknęłam kolejną białą różę do własnego serca. Przecież jest grobem moich miłości.

Zaczynamy wracać do świata dzieciństwa kiedy nie mamy już pomysłów na świat dorosłych.

Czuję się jakbym stała przy Twoim martwym ciele. I ja nie mogę nic powiedzieć do Ciebie, ani Ty nie możesz do mnie. Chociaż jesteś blisko to ode mnie za daleko. Pomimo, że uparcie przy Tobie trwam z nadzieją, że jeszcze wstaniesz, wiem że jesteś martwy..