ciche myśli

Z całą pewnością nie będzie to wiersz. Proszę o zapoznanie się z poniższymi faktami.

Wczorajsze nocne sms-y, kogoś z was, które dostawałam zaraz po komentarzach witki ( po ujawnieniu się, wiem, że to konto Andrzeja ) - potwierdziły tylko fakt, jak bardzo jesteście mściwi i próbujecie mnie za wszelką cenę zastraszyć. W tym amoku, zapomnieliście o jednym - nękanie jest karalne. Po pierwszym obelżywym sms-ie ( było ich 9 )- prosiłam o zachowanie umiaru, bo w innym wypadku powiadomię Policję.

Cytuję jeden z nich, [...]

już teraz wiesz

że i tak jesteśmy
zdani na szaleństwa zegara
w alkowie wiosny
krzyżując na przekór Ty i ja

to właśnie tam
bosymi ustami na trawie
będziesz mnie szeptał

każdą chwilą
w ramionach uśmiechu
mieszając kolory oczu i nieba
aż nienagannie będę w Tobie
początkiem bez końca

wtedy nawet czas stanie w kolejce
po miłość

zima opada z kalendarza
wspomnieniem oszronionych ust

a teraz…
wiosną plączą się dłonie
by wypełnić sobą chwile dotykane

i dojrzałym słowem
patrzysz każdego dnia
zwilżając usta nienasyceniem

a gdy noc opada na biodra
układasz ich niezwykłą przyszłość
aż anioł niesnu zatrzepocze skrzydłami

w teatrze naszych ciał

mój świat jest nagi
gdy Ciebie nie ma... pusty jest dom
i żal mi każdej chwili
gdy kradnie ją bezlitosny czas
a usta niemą prośbą o dotyk... drżą

jesteś wszystkim co mam...

więc otul mnie pieszczotą ciepła
dotykiem zechciej zniewolić noc
aż potoczą się łzy szczęścia

wtedy wtopię się w Twój oddech
i zatrzymam czas...

jak nikt
lubisz niedorzeczności
a przecież cała z nich jestem

to w Twoich dłoniach
pięknieję z dnia na dzień
choć noce całe z wygłodniałych ust

ale z wielu ulotnych chwil
ta jedna nigdy się nie kończy

gdy kochasz…
i prowadzisz na ścieżkę spokojnego snu
gdzie domem… jest Twoje dobre serce

z szuflady*

wciąż wracam tam
gdzie nas zetknął los
choć światła swoje dawno pogasił
i czuję przejmujący dreszcz
pozostawiony na ustach
i posmak dwóch słów…ostatnich

wryły się w pamięć
rozkojarzeniem uroczym
teraz szeleszczą miarowo
między dłonią a dotykiem

gdy układamy chmury do snu
nadając szyku nocy
od dwóch słów do spełnienia

przed świtem…

z szuflady*

głos sumienia
do Twego serca się wspina
a Ty... jak w amoku

chwytasz za zniszczone końce wiary
jej wnętrze wypełniasz hipokryzją
kolorujesz świat... fałszu paletą
i z kpiną niszczysz wszystko wokół
na skrzydłach napuszonej ironii lecąc

nadal jesteś ślepy na czyjeś uczucia...

w marazmie pustej codzienności
stajesz się cynicznym koszmarem
swojej podwójnej osobowości

ale któregoś dnia… nad życiem
zamyślisz się na dłuższą chwilę
i zapytasz oczami pełnymi łez
Boże, dlaczego jestem sam ?

sumienie nie zostawi Cię bez odpowiedzi

…jakim człowiekiem byłeś ?

za oknem
deszcze wyjątkowo zacięte
a ja potykam się… zaplątana w słowa
i czekam pomiędzy nami
w niedopowiedzeniach
aż nauczysz mnie oddychać Tobą

z ust… pragnieniem pogryzionych
spijesz ostatnie czerwone krople win
by w zakamarkach się nie kryły

i utulisz mnie w ramionach
bym mogła uwierzyć jeszcze raz
że tylko ze mną chcesz śnić

przecież w niebiosach…
łatwiej jest trwać

mój miły

z szuflady*

tak szybko
znikają kartki z kalendarza
i znów jak przed rokiem
ogród cały biały jak opłatek

w domu choinka
zapachem igliwia obejmuje
mieni się w witrażach okien

i wśród nocnej ciszy
Bóg rodzi się w człowieku

miłością daną w życzeniach
ofiarowaną z rąk do rąk
serca kołysze cichą kolędą
tuląc nas w ramionach

jak Świętość… Świąt

Niech Święta Bożego Narodzenia przyniosą Wam radość serca, nadzieję na dobry czas oraz piękno świata i życzliwość bliźnich...

jeszcze nie wiem
jak napisać całego Ciebie
gdy usta zwilżasz niedopowiedzeniem
i kiedy mrużysz swoje powieki
rozbierając moje serce z tajemnic

a już stałam się kolorem Twoich oczu

i dziś jak dotyk dnia
przylegasz… tęsknot bielą
dotykasz mnie wszystkimi zmysłami
by wewnątrz urządzić nasz dom

wypełniasz niepojętą radością
swoim sercem się dzieląc

i niesiesz w ramionach mój los…

z szuflady*

wersy Twojego życiorysu
nadal mają smak niewiadomej
utknęły na kamiennej drodze
ludzkich wyborów

a ja cierpliwość próbuję poskromić
czytając nawiedzonych poetów

i ciągle brakuje mi tęczy kolorów
którymi tylko Ty mógłbyś mnie zapisać
dopełniając chwile wszystkimi zmysłami

bym mogła zaistnieć Tobą
bez grzechu…

z szuflady*