Myśli krążą wokół siebie
Czy to w ziemi, czy też w niebie
Zakręcone loty snów
Niczym ryk cierpiących krów.

Zaplątane marzeń pęta
Czy ktokolwiek to pamięta?
O czym śniły dawne dzieci?
Nie... sny wyrzucone do śmieci

Zapamiętać coś dla siebie
Snów piekący ślad
Nie mieć oporów przed zaśnięciem
Tam czeka upragniony świat.

Zabity dechami las
Jak ponure dziecko świata patrzy
O, obraz malowany niebem
Piękno czystej postaci

Smutne drzewa otwierają oczy
Nieosiągalna dal
Widmo cienistej radości
Tak dalekiej w cierniach muru

Zimny wiatr otula mnie
Chłód przejmuje duszę
Oczy pokryte lodem
Widzą życie

Zabobonne kości chrupią nieprzyjemnie
Chłodem zdjęte odkrywają szron
Cóż to? Śmierć nastaje?
Innego życia, inny ton.

Wierzę choć nie widzę nic
Myślę choć czasem mylę dni
Kocham choć cierpi się nie raz
Czuję choć znieczulicą opanowany jest świat

Chwile liczą się dla mnie bardziej niż dni
Myśli? kłębowisko różnych, dziwnych min
Miłość? Ktoś najważniejszy ją zna
Człowiek? Ten tak, inni nie i wszystko gra.

Kwiaty umierają
Jak nasze nadzieje
Gniją powoli od samego dna
Wiją się w bólach
Twarz marszczą cienie
Znika powoli w otchłani zła

Myślą czasami o kwiatach
Niewydanych jeszcze na świat
Myślą często o życiu
Wczorajszego dnia

Miłości moja
Ty tam w oddali!
Moje serce się za Tobą pali
Widzi Twe łzy na odwrocie stron
Mimowolna chwila i wielki dzwon
Spada jak grom z jasnego nieba
Oprócz Ciebie...
nic mi nie trzeba.

Krótka chwila
Zatrzymuje bieg czasu
Otwiera się na wiatr
Ten zabiera ją w siną dal

Mijają ludzi chcących ją pochwycić
Lecz wciąż ucieka
Mijają dni i lata niewymowne
Aż nadchodzi jej kres w zamkniętym obiegu świata.

Zazdrości, piękna Pani,
Który Cię tak gani
Że choć wielu mówi - idź
Ty wracasz i zamykasz drzwi

Każesz zapomnieć o stałości
Przyrzeczeniach i miłości
Każesz szukać tu występku
Zdrad i własnej duszy jęku

Płomyczek niezrozumienia
W ogień czeluści
Zamienia słowa
Życiem będące

Na polu światła
Zamarły me oczy
Gdzieś na horyzoncie
Kula blasku toczy
Historię wspomnień
Widzianych odrębnie

Ty i ja
W tej bajce o królach
Gdzie smoki mieszkają w zamkach
A wieże płoną miłością kobiet
Porwanych na okup.

Cień się wije
Pomiędzy paprociami wstydu
Za późno by się ocknąć
Z koszmaru wygody

Widzieć gdzieś w gałęziach
Oczy rozpaczy
Ona się patrzy?
Na kogo w ciemności?

Zarodek duszy człowieka
Unicestwiony mrokiem zim
Zamarznięty szuka
Płomyka nadziei

Kiedyś chciałam być zegarem
By wyznaczyć sobie czas
Kiedyś chciałam być jaskółką
I opuścić szybko was
Kiedyś chciałam być śnieżynką
Lecieć w dal tam gdzie chcę
Lecz stopiłam się dość szybko
Gdy nastał dzień.

Kiedyś chciałam być zegarem
By wyznaczyć sobie czas
Lecz straciłam na to wiarę
Gdy spotkałam was
Kiedyś chciałam być płomykiem
Spalać w tańcu się
Wszystko minęło, gdy nastał dzień.

Kolorowy miecz i świszczący bat
Zawisły niczym groźba i zniszczyły świat
Kolorowy sztylet zabił dumę mą
I roztoczył wokół śmierci, wstręty swąd

Pragnienia ludzkie częścią życia
bywają...
Każdego utrapieniem czasem się
stają...
Ktokolwiek widział gdy się
spełniły...
W innych marzeniach nadzieje się
tliły...
I te utracone, co na zawsze
odeszły...
Zapomniały, że to czas
przeszły...
I na wszystko przyjdzie pora
końca...
I nikt nie uchroni nawet
słońca...

Pomyśl o człowieku nie mającym bliskich,
Pomyśl o osobie, biedniejszej od wszystkich
Pomyśl w końcu o miłości, którą może żywisz
Czy nie kona z głodu w dolinie pustyni
Zobacz czy nie brakuje jej czegoś, chociażby ciebie
Cóż człowieku głupi, pomyśl czy chciałbyś eden w niebie
Czy na ziemi masz kogoś, kogo równasz z rajem.

*proszę o uzasadnienie ewentualnych ocen ujemnych, gdyż to pozwoli mi na kształcenie się, a nie zastanawianie się, co autor oceny miał na myśli :)