Kochany..
Dzisiaj tak pięknie święcą gwiazdy, chodźmy razem i zatańczmy pod nimi walca. Ubiorę balową suknie i będzie ona wirować. Gwiazdy i księżyc będą oświetlać nasze twarze. Śmiejąc się do siebie zatańczymy w rytm muzyki, którą grać będą nam świerszcze.
Każdy nasz ruch będzie spójny i doskonały tak jakbyśmy tańczyli go cały czas.
I będzie pięknie. Jak w bajce o kopciuszku.
Tylko, że ja nie chcę Ci uciekać, nie chcę gubić pantofelka.
Chcę banalne, szczęśliwe zakończenie.

Widziałam dzisiaj Ciebie.
Znajdowałeś się na tej samej ulicy co ja.
Ulica samotności.
Zdziwiłam się. Przecież mówiłeś, że ten stan Ciebie nie dotyczy.
100 tysięcy myśli. Chciałam krzyknąć, jednak mój głos do Ciebie nie doszedł. Odbił się o mur obojętności.
Kroczyłeś powoli, co chwile się zatrzymując i oglądając się na boki. Coś się w Tobie zmieniło. Twój krok był chwiejny i pozbawiony tej energii co zawsze.
Gdzie zostawiłeś prawdziwego siebie?
Czasami zastanawiam się czy oboje nie zgubiliśmy się w tym samym miejscu, tylko żadne z nas nie chce się do tego przyznać.
Jednak może się mylę.

Proszę Pana
Spacerowałam dzisiaj po mieście. Na chodnikach pełno było liści. W końcu to jesień. Moje buty deptały złote duże liście. Wie pan co? One przypominały trochę mnie. Były piękne. Jednak kiedy spotkały się z moimi butami straciły swoją delikatność, piękność, świeżość. Stały się pomarszczone, brzydkie, brudne. Tak samo stało się z moim sercem. Było ono piękne. Zdolne do kochania, otwarte i świeże. Nie złamane. Jednak to PAN wtargnął. Nie. Przepraszam. Pan delikatnie wkroczył i robił aluzje. Omijał moje serce. Chodził tak, żeby na niego nie nadepnąć.. Jednak po pewnym czasie już się pan nie cackał.
Zniszczył mi pan je. Zdeptał, pobrudził, pomarszczył i sprawił, że już nie jest takie sprawne.
Gdy tak chodziłam ulicami mojego miasta zobaczyłam smutny widok. Ludzie garbili liście i je wyrzucali, a potem palili.
Czy to stanie się i z moim sercem?
Zostanie spalone .. Spali je tęsknota?

Mam dla pana smutną wiadomość.
Rozmywa mi się Pan. Tak jak kropelki deszczu rozmywają się na szybie, tak ja zapominam jak pan wygląda.
Pański głos miesza mi się już z innymi głosami. Już nie jest taki wyraźny, przypomina bardziej przerażające szmery i szepty w wielkim tłumie.
Pańskie oczy .. Dalej przypominają ciemne niebo.. Czy może burzliwe morze..
Rozmazuje mi się pan. Jak atrament zalany łzami. W tym przypadku moimi.

Witam Pana w tym świecie.
W świecie ludzi ciekawych, których życie innych bardziej jest interesujące od ich własnego. Kiedy problemy wywołują sensacje i są rozgłaszane na cztery strony świata jak hejnał Mariacki.
I niech Pan zapamięta, że swoje tajemnice lepiej trzymać tylko dla siebie, bo obudzi się Pan rano,a pańska tajemnica będzie grubym drukiem wypisana w gazecie.

Kiedy ostatnie liście spadną z drzew, a ptaki odlecą do ciepłych krajów, gdy deszczyk będzie dudnił o szyby w pobliskich domach i zimno okryje Twoje ramiona..Wtedy zatęsknisz. Zatęsknisz za tym ciepłem, które ode mnie biło. Bo jesień to pora, gdzie każdy chce kogoś kto okryje go kiedy mu zimno, zaśpiewa z nim piosenkę do akompaniamentu deszczu.. Jednak teraz kiedy wszystko się zmienia zostajesz sam z kubkiem ciepłej herbaty i z książką, która oderwie Cię od tej rzeczywistości. Bo życie może być piękne nawet bez Ciebie.

Przyjacielu..
Jest już jesień. Liście tworzą kolorowy dywan na szarych chodnikach. Lśniące, brązowe kasztany turlają się szybko po dróżkach.. Teraz wszystko jest ciepłe, kolorowe. Jednak już widać jak jesień mija, robi się zimno. I ludzie są jacyś bezbarwni.. Tracą te kolory, które nabyli latem. Gdzie się podziali ludzie, którzy wesoło kroczą ulicami miasta i śmieją się w głos. Idą szarzy ludzie, szarymi ulicami i otacza ich szara aura. Co się dzieje z ludźmi.. ? Gdzie znajdę człowieka, który uśmiechnie się szczerze i pokona tą szarą rzeczywistość..
A Ty przyjacielu jak się masz? Opuściła cię radość, czy jeszcze się trzymasz i cieszysz się życiem?
Przyślij mi uśmiech, który rozweseli trochę moje samotne dni i zapach morza, oraz odrobinę piasku, który wsypię do doniczki z moim kaktusem...

Gdybyś się mnie dzisiaj zapytał jak się mam odpowiedziałabym, pewnie, że dobrze. Jednak dzisiaj nie jestem sobą. Moje oczy są jakieś takie ciężki, a serce złamane. Stracił się gdzieś ten uśmiech, do którego się przyzwyczaił.. Jestem jak ptak, który właśnie został zamknięty do złotej klatki.. Tęsknię za wolnością, za czystym powietrzem, który spowoduję, że znowu zacznę żyć. Chcę słońca, które oświetli moją bladą duszę i wiatru, który zwieje wszelkie wątpliwości. Deszczu, który zmyje wszelki smutek, rozczarowanie i przygnębienie.. Pragnę ciepła jak z ogniska. Ciepła, które rozgrzeje moje serce. Pragnę Ciebie. Po prostu Ciebie. Twojego uśmiechu, twojego śmiechu, przytulenia, którego nigdy nie zaznałam.. Obietnicy, którą nigdy nie usłyszałam. Traktuję Ciebie jak kogoś kto mnie wydostanie z tej klatki, ale prawda jest taka, że to Ty sam mnie tam do niej wsadziłeś i zgubiłeś kluczek od złotej kłódki.

Przyjacielu..
Wyruszmy w podróż naszego życia.. Taką, którą zapamiętamy aż do śmierci. Pierwszy raz nie patrząc na zasady, żyć chwilą i korzystać na całego. Spać pod gołym niebem, oglądać spadające gwiazdy i myśleć życzenia, które uniosą się aż do nieba.. Być tak szczęśliwym - prawdziwie szczęśliwym. Podziwiając widoki ze szczytu najpiękniejszej góry, którą razem zdobędziemy. Będziemy jeździć na gapę pociągami, łapać autostopy i łamać prawo.. Poznamy ludzi, których zarazimy radością do życia. Bo ostatnio mój przyjacielu wszyscy chodzą jacyś smutni i chcą zarazić mnie tą chorobą XXI wieku. Jednak my wyruszymy tam gdzie nikt jeszcze nie był. Zobaczymy rzeczy, które dodadzą nam skrzydeł i wniesiemy się nad wyżyny tego smutku. Wiesz nawet deszcz stanie się naszym przyjacielem, a kiedy przyjdzie burza ty mnie ochronisz i już się nie będę bała.
Więc co ty na to, żebyśmy razem przeżyli coś niesamowitego, co ożywi monotonne dni naszego życia?

Proszę pana...
Nie lubię pana.. O tak może mi pan powiedzieć, że tak się listu nie zaczyna, jednak ja mogę, bo jestem zraniona. Przez kogo? Właśnie przez pana. Co pan sobie myśli.. Wtargnął pan do mojego serca, narobił zamieszania, bałaganu, a nagle się nie odzywa..?
Milczenie to chyba pański przyjaciel, a zasady to wierni towarzysze pańskiego życia..
Jednak kiedy Ty milczysz inni zapraszają mnie na kawę, mówią rzeczy, które powodują uśmiech na mojej twarzy..
Niech pan nie będzie zazdrosny... Bo to pan mógłby zapraszać mnie na kawy, chodzić ze mną na spacery i dbać o mnie.. Jednak pańska duma jest pana przyjaciółką i stała się ważniejsza ode mnie..
Kiedy pan zrozumie co traci, niech się pan zgłosi, moje serce jeszcze jest otwarte.
Wyrazy szacunku dla pańskiego toku myślenia.

Muszę panu coś powiedzieć.. Bardzo ważnego.. Co zauważyłam ostatnio.. Pan nie potrafi cieszyć się życiem. Nie widzi pan tego co nas otacza.. Bo pan proszę pana.. widzi świat w kolorach smutku, natomiast ja w kolorach tęczy.. Jesień - liście spadają z drzew, które dzisiaj zaplątały się w moje włosy.. Siedzę samotnie na ławce i podziwiam kolorowy dywan na chodnikach miasta.. Mgła, która w jesienne poranki jest tak gęsta jak śmietana i zapach palonych liści, ogniska, a nawet i deszcz, na który tak wszyscy narzekają jest piękny.. Ma coś w sobie niesamowitego. Bębniąc po szybie w moim pokoju tworzy muzykę, którą mogą usłyszeć tylko nieliczni.. A czy pan potrafi się z tego cieszyć.. Czy całkowicie zostałeś drogi obywatelu zjedzony przez smutek, złe wspomnienia?
Ja panu pomogę, tylko niech pan odłoży w końcu te okulary przeciwsłoneczne, bo już skończyło się lato...

Witaj..
Piszę do Ciebie ten list, próbując zapomnieć, że Ty nigdy mi na niego nie odpowiesz.. Zostanie on zapomniany, tak jak zapomina się o starych zabawkach. Jednak wiesz czasami łudzę się, że jednak coś się stanie.. Wydarzy się cud, który mnie zmieni.
Bo wiesz wraz z Twoim odejściem, zmienił się mój świat, uśmiech, który był tylko dla Ciebie - już go nie ma.. Nigdy się ponownie nie pojawi. Wiesz staję się zimna.. zimna uczuciowo. Dziwnie to brzmi prawda? Jednak już tak dawno nikt mi nie pokazał co to znaczy kochać, troszczyć się o mnie lub pokazać, że zależy tej osobie na mnie..
Wszyscy odchodzą, zostawiają osobę, która chciałabym pomóc, naprawić świat, ale aktualnie to ona potrzebuje naprawy.
Tęsknie każdego dnia i nie potrafię Ci obiecać, że to się zmieni..
A.