niezgrabnie ogolona lub też wcale
maska pojawia się leniwie w samotnym oku
lustra odbiciu

patrzę obca jakby sfera niepoznania
w obcości swej zgarbiona wygnana
teraz rośnie i spaja się z twarzą oryginalną

widowisko kłótni światów
na wodzie zdziwionego lustra
gdy samotność świszczy po kątach mieszkania

maska poety to twarz osobna
co nie zakrywa nie kamufluje
bardziej przypomina o drugiej naturze

poeta szalony poeta
co wypełza na wierzch rzadko i niechętnie
co nie poznacie go na ulicy gdy minie was jego własne ciało