Jesteś opoką. Budujesz swój dom, cegła, po cegle. Każda jest ciężka, cięższa od ciebie. Kolejne coraz cięższe. No ciężko ci, bo przecież nie lekko. Budujesz dom, chronisz ją, jego, dbasz o dzieci. Stajesz na głowie, warczysz na wrogów. Idziesz na wojnę z całym światem, w kieszeni mając zwitek paragonów, może jakieś drobniaki. Jakby trzeba było to byś las wyciął, jakby ktoś poprosił, jakby ona tego potrzebowała. Codziennie ot tak po prostu się wykańczasz. Ubywa cię, jesteś lekki. Spadasz? Czasem masz wrażenie, że znikasz, gdzieś giniesz i walczysz i giniesz i giniesz... Może czas wrócić z tej podróży. Rozwiać mgłę. Zawalczyć o siebie? Ale nie tylko mówić o tym, coś zrobić. Nie być egoistą, wampirem, być szczęśliwym. Pracować nad tym. Ciężko. To jest dużo cięższe. Zobaczysz. Spróbuj być szczęśliwy. Bo przecież szczęście dzielone jest mnożone. A po co ci te wojny, skoro bije od ciebie pustka? Czas ją wypełnić?

Często jesteśmy świadkami spotkania dwóch różnych światów, innych galaktyk. Siadamy naprzeciw rozmówcy i patrzymy mu w oczy. A tam... żadnego skrawka podobieństwa, nic. Co powiedzieć, jak zacząć? Coś wreszcie wyduszamy. Wolno, tak, żeby każdy mógł zrozumieć. Ciągnięmy historię, podpieramy cytatami, każdą kwestię rozbijamy na trzy. Powolutku, literka za literką, słowo za słowem, do końca. Oby do końca. Z upływem kolejnych zdań widzisz, jak bardzo obcą Ci planetą jest Twój rozmówca. To już nie inna galaktyka, to inny wszechświat. Czy da się połączyć wszystkie wszechświaty linią prostą?