W pewnym momencie zaczynasz za bardzo czuć, że czas mija, że ucieka, że nie da się go dogonić. Od zawsze wiedziałeś, że są godziny, że za każdym razem mija kolejna. Ale, uwierz mój przyjacielu, to, co teraz czuję to coś zupełnie innego. To strach przed nieznanym, to strach przed końcem. Końcem, którego nie zaplanowałam sobie, nie wymyśliłam, bezczelnym i nieubłaganym.
Końcem takim, jak wszystkie...

Tak bardzo chciałam wyjechać, zgubić się. Wyjechałam, myślałam, że sobie wszystko przemyślę, że zapomnę, że Bóg mi tam pomoże. Przecież to już ostatni czas by zapomnieć. Ostatnia chwila. W podróży dużo łatwiej myśleć? 1700 kilometrów przemieszcza jedynie ciało, cholerna głowa zostaje z tobą. A ty radź sobie czlowieku. Pokonuj własne przestrzenie, własne słabości. Walcz sam ze sobą. W podróży z niedomkniętą walizką, pełną krytycznych uwag.

Wiem, miało mi się nie udać.
Dziś - po siedmiu ciężkich latach, mogę stwierdzić, że mi się udało.
Przepraszam.

Czy mogę wszystko?

Nieskończoność.
Coś bez końca, coś wiecznego, nie do zrozumienia? Niezrozumiały fenomen. Weźmy taki odcinek - 10 cm. Podzielmy go na pół, dalej tę połowę na pół i kolejną połowę na pół. Ile razy możemy dzielić te połowy na pół? Nieskończenie wiele razy. Czyżby, więc, dało się zamknąć w dziesięciu centymetrach CAŁĄ nieskończoność? Albo... jak się ma nieskończoność Wszechświata do nieskończoności linii prostej. Obydwa twory są nieskończone, bez początku, bez końca, ale intuicyjnie - zupełnie różne. Lub też matematycznie - zbiór liczb całkowitych i w porównaniu weźmy zbiór liczb parzystych. Obydwa nieskończone. Ale rozum mówi, przecież w pierwszym jest i 1 i 2 i 3 i 4... a w drugim tylko 2, 4, 6, 8... Ten pierwszy jest... słabiej nieskończony?

Paradoksalnie mogę wszystko.

Sam fakt percepcji buduje w człowieku pewien obraz. Bo przecież zawsze coś z czymś nam się kojarzy. Jednak gdybyśmy stracili zmysły i nie mogli: poczuć gorzkiego smaku czekolady, zobaczyć zachodu słońca, usłyszeć nocnego gwaru dużego miasta, poczuć dotyku ręki odchodzącej osoby, czy powąchać świeżo zmielonej kawy - co byśmy wtedy doświadczali? Jakie obrazy malowałyby się w naszej głowie? Jakie intuicje? Czy byłyby to uczucia? Te z gatunku czyste - bez nalotu codzienności?
Jak bardzo tego nie rozumiemy...?
...
Tak, jak nie rozumiemy oślepłego staruszka, opowiadającego o tęsknocie do zieleni trawy...?

Wyszłam z domu na pół godziny, wróciłam po dwóch.
Tak bardzo czekałam. Tak bardzo pragnęłam. Nagle przyszła niespodziewanie, zastała mnie podczas biegu. Pierwsza burza tego roku, pierwszy błysk i pierwszy zapach ciepłego deszczu. A burza oznacza już prawie lato! Jak się cieszę, że dziś się spotkaliśmy! Inspirująca, zniewalająca chwila, gdy stoisz w deszczu i nic poza tym nie liczy się. Jest pięknie. Czujesz niezwykłą więź z Naturą, cudowny dotyk. Kocham pierwsze burze, ale tylko te pierwsze.
Kolejnych się boję.