Krytykując czyjeś wady sprawiamy, że stają się one po części naszymi zaletami.

Uczucia wymykające mi się spod kontroli są jak wiatr, którego nigdy nie mogę zatrzymać w dłoni choć na chwile.

To nie jest tak, że miłość jest mi obca. To ona mnie nie zna.

Życie to wędrówka na boso. Z początku stopy są poranione i sprawiają ból, ale z czasem twardnieją i stają się odporne na cierpienia.

Dzisiejsze przyjaźnie są krótkowałe, bo zostają budowane na fundamencie zabawy, a nie na prawdziwej lojalności i ufności w drugiego człowieka.

Wbijacie mi codziennie po kilka noży w plecy.
Ja jednak je wyjmuje i wierzę, że kiedyś skończy wam się zapas pomysłów na zadanie mi bólu.

Ludzie częściej wybierają życie ze złem.
Nikt nie próbuje walczyć w drużynie dobra.

Biały usłyszy od czarnego, że jest za jasny. Czarny od białego, że za ciemny.
Obydwoje zostaną posądzeni za rasizm. Ich głównym problemem jest to, że nie potrafią zaakceptować odmienności drugiego człowieka. Jednak gdy ktoś nie będzie w żaden sposób się wyróżniał, zostanie "opluty", bo niczym się nie wyróżnia.
Jednocześnie chcemy być tacy sami, ale i robimy wszystko by nie być tacy sami.

Przez Ciebie straciłam wiarę, że istnieje miłość, która zmienia czerń nocy w szkarłat.

Moje uszy to prostytutki. Nasłuchały się w życiu tylu świństw.

Nie wierzysz, że możesz mnie mieć.
Ja nie wierzę, że mogę mieć Ciebie.

-Więc w co nie wierzymy?
-W związki.