czy to nie zbytnia hojność
a nawet rozrzutność natury?
bo po co drzewom liście w różnych
wzorach i barwach?
to w kształcie serca u lipy jest
wystarczająco ładnie!
po co je kroić w ząbki albo paski?
wycinać wielką rękę olbrzyma
na liściach kasztanowca
lub drobne krążki jak ziarna
bobu z liści akacji? [...]

to  on słychać szept ... stoi w holu
w niewyobrażeniu poety
starszy mężczyzna o otyłej sylwetce
bezbarwnej fizjonomii
trzymam  tomik z jego wierszami
w niestosowności imaginacji

pobożna chwila wyczekiwania
siada na proscenium w świetle
reflektorów
mówi bez emfazy zwyczajny w nie zwyczajności
niezwykły
w wypełnionej sali nie ma nikogo
jest tylko on
proszę o podpisanie tomiku
i dedykację dla ...

Tak na prawdę nie wiadomo
jaki kot jest  ...
siedzi z miną sfinksa a ty się
domyślaj co on ma w głowie!
Co innego pies!
u niego wszystko jest proste
łapą podane, uśmiechem ogona,
wyrażone okiem, szczekaniem
wyszczekane!
To dlatego jest tyle wierszy
o kotach, bo one takie tajemnicze
i nieodgadnione!
A pies?
najlepszy przyjaciel człowieka
jest taki  oczywisty w swej
oczywistości, że już nic więcej
pisać nie trzeba!

Właśnie zakwitła akacja
kwietne kiście spływają
wonnymi soplami!
już kręci się wśród  nich rój
zapracowanych pszczół
bo to czas ulnej produkcji
delikatnego jak poranny
promyk słońca rarytasu
z akacji!
a mnie się już marzą
wakacje!
z pajdą  świeżego chleba,
pachnącą miodem
gdzieś tam, pod gruszą!
ech ... marzenia brzęczą,
ale produkt z nich żaden!

wysypał kilka ziaren piasku
wypłukał ją w wodzie
przyłożył otworem do oka
to zaskakujące, ale w muszli
skryła się kolumna i owalne
komory wrzecionem pnące się
ku górze!
tu powinny być kręte schody,
taras, przestronne salony
usłyszał odbite echem
od falistych ścian konchy [...]

Natrętna melodyjka
po raz drugi i trzeci
Rzeszów
- jest tablet za darmo ...!
Opole się spóźniło
niech sobie dzwoni!
umyłam ręce
automatyczny świergot
- zamówioną przesyłkę kurier wiezie -
już nie jedzie!
wytarłam ręce
coś brzęczy a to domofon
- ulotki roznoszę -
otworzyłam
i wywietrzyłam dzwonki!

Prawdziwe życie motyla zaczyna
się dopiero w wierszach!
jego życie w realu to ledwie
dni kilka ...
co innego gdy może do woli bujać
na falach wyobraźni!
ozdabiać każdy tkliwy kwiatek
i poić się jego nektarem!
nie bać się deszczu łez,
a nawet wichury targającej
namiętnościami!
schować się w poplątanych
myślach!
i wprost przepada trzepotać się
w ciemnej jamie brzucha!
Niech zatem nas nie zmyli pozorna
kruchość motylka, bo to heros siły
tkwiącej w poetyckiej wyobraźni!

... i nadeszła noc, rozplotła warkocze
rozsypała godziny, wygładziła światłem
Księżyca ... spięła zapinką  snu ...
i zasnęłam

a on przyniósł mi dwa duże rude koty
patrzyły na mnie gniewnie jakby pewne
mej niechęci ... wołałam, że nie są moje
i niech je ktoś zabierze ...

koty zabrał dopiero dzień, wpadł przez
okno słonecznym warkoczem!
... ciekawe komu noc, wsadziła, gdzieś
tam gdzie jest ze snem, wielkie rude koty!

Jej urok i piękno go urzekło
pomyślał za nią choćby w piekło!
ona bała się o jego duszę
chciała jego zapał skruszyć
uczucie czekać nie chciało i uciekło!

12.05 przypada
Światowy Dzień Limeryków

Co trzymasz w ręce?
- esencję chleba! -
...
W zaciśnietej dłoni
trzymał okruszek!

Zdawało się, że słońce
utonęło w morzu
a później ktoś
farbami i wielkim pędzlem
wymalował na niebie
kolorową akwarelę!
zdawało się, że nie była
zbyt trwała, bo się zmieniała
rozpływała, rozmazywała
ten ktoś, kto ją stworzył
z każdą chwilą tracił zapał [...]

Zagubiłam się w czasie
w jego linearności
od wczoraj do jutra
zapętliłam się w domysłach
w powrotach do wczoraj
a dzień już stał się jutrem
przecież przedwczoraj napisałam
ładną i długą wiadomość
przesłam z szybkością
internetowego pasma
przysiadły na niej dwa ptaki
jak na telegraficznym drucie
i nie wróciły z odpowiedzią
wreszcie nadeszła za późno
było już pojutrze ...
może ja żyję w innym czasie!
a ona przyszła o czasie?

W wafelku, na patyku, w kubeczku,
eleganckim kryształowym pucharku
skrzy się miniaturka śnieżnych Alp
na śliskim zboczu orzeszki,
wanilii ciemne kropeczki ...
na szczycie czapa bitej śmietany!
czekolada spływa zastygłą lawą...

ślizgiem pieści kubki smakowe
łechce  słodkim smakiem śmietanki
małe różowe języczki, wielkie jęzory
nie ma różnicy ... smakują, zlizują,
mlaskają! ... oczy półprzymknięte
w smaku rozkoszy!

nagle ... pac! w dłoni pusty rożek
usta w podkówkę ... och! jaki żal
różową akwarelą  rozpływa się
truskawkowa kulka ...

Złoty promyk odkrył w trawie
błękitne oczy niepozornych
kwiatków, tych co to szepczą
czarodziejskie bajki ...a może

dać się porwać świetlistemu
promykowi i dojrzeć sedno
subtelnego piękna nie tylko
w płatkach?

... szły sobie trzymając się za ręce
odwaga z wrażliwością!
ta pierwsza dumnie wyprostowana
śmiało, za nic mając groźne
pomruki lasu, szumy,
świecące skrycie oczy,
ta druga patrzyła pod nogi,
by leśnych żyjątek  nie zdeptać,
krzewinek nie połamać
na leśnej polanie spotkały
rozwagę!
we trzy szły razem,
dłuższą drogą przez las!