Z ciemności wyłoniło się
"Coś" tajemniczego,
mrocznego i kosmatego!
Rozsiadło się na krześle
w niedbałej pozie,
w bezzębnym uśmiechu
wyszczerzyło się złośliwie.
Błysnęło zielonym ślepiem!
Myślisz, że już nie zaśniesz!
Złe myśli i niepokój chwyciły
u uścisku za gardło!
Nie wiesz czy śnisz, czy
to ciągle jawa ...
...
Blade światło dnia
wpada zza zasłony
Patrzysz na krzesło
widzisz nieporządnie
rozrzucone,wczorajsze
ubranie...
Już wiesz, że to ta
cholerna nocna
zmora!

Igiełki lodu szczypią
w policzki,
usta ściągnięte
w wąską kreskę.

Po drabinie kręgosłupa
wspinają się mrówki
jedna za drugą
w rytmie wojskowej
musztry.
[...]

W świat wyobraźni
wskoczyć i popędzić w
dal Mleczną Drogą

Patrzę w lustro i widzę, że nie ma
mojego odbicia,
ktoś na mnie spogląda, ale to
przecież nie ja!
To nie może być moja twarz,
te zmęczone oczy, dwie bruzdy
przy ustach, te kości policzkowe
też nie takie jak moje!
Muszę porównać lustrzane odbicie
ze zdjęciem!
Ach! przecież nie mam już zdjęć,
bo na nich też nie byłam ja!
Dobrze siebie pamiętam, przed
oczyma mam swoją twarz.
Ciekawe jak mnie inni widzą,
bo jeśli mnie nie ma w lustrze
i na zdjęciu, to może oni też
widzą, że ja to nie ja?

To, że w dzień jest
pochmurno nie znaczy, że
słońce zbłądziło

Trafiła się okazja,
jest plac zabaw
nie ma dzieci ...
Wpierw na huśtawce
usiadł!
Było mu mało ...
zakręcił karuzelą,
kręgle poprzewracał,
samochodzikami rajd
sobie urządził,
rakietami w przestrzeń
wystrzelił!
Rzucił koszem,
wzniosły się śmieci
z siłą odrzutowych
latawców!
wreszcie strzepnął
ptaki z gałęzi ...
Zapadła cisza
jakby oddechu mu
brakowało!
zabawa była jednak
zbyt kusząca ...
dalej na placu szalał!

Łotrzyk, chciał skarbczyk nieduży złupić
Ale jakoś na "skoku" nie mógł się skupić!
Wyjął notesik i ją pisać erotyk
Gdy sedno osiągnął, dostał w nos "pstryk"
Wpadł! zrozumiał, że dał się fantazji ogłupić!

Jest taki uśmiech
co ja cenny podarek
twarz promieniem
słońca rozjaśnia.

Jest takie spojrzenie
co na jego rozbłysk
czas przestaje się liczyć
a oko z czułością skanera
rozpoznaje emocje.

Jest taki dotyk serca
zamkniętego w ręce
co chłodzi rozpalone
czoło, chroni ciepłem
przed drżeniem,
łagodzi ból ...

Są ludzie, co te
zalety mają
i szczęście mieć
takich przyjaciół!

Zaczarować noc wyśnioną ułudą,
jasność poranka wpuścić do oka,
ciepło południa zamknąć w dłoniach,
rozmarzyć się zmierzchem,
łagodnością wieczoru otulić.
Już tylko ...
uchwycić się nocy, wczepić się
w jej granice, z drapieżnością ptaka
szeroko skrzydła rozłożyć...
zajrzeć w głąb rozszerzonych źrenic.
Świtem obudzić się w objęciach,
a przed śniadaniem rozśmieszyć!
I tylko tyle ... a może tak wiele?

Szyba zakwitła kwiatami,
kielichami lilii, bukietami
peonii, głowami chryzantem,
delikatnymi ostróżkami,
finezyjnie wijącymi się
wśród nich liśćmi paproci.
Z gracją secesji wspinają się
po szybie, zawłaszczając jej
przestrzeń zimowe kwiaty!
A za szybą kostka brukowa
pobielona szronem...
Jakże skuteczny sposób
znalazła zima, by upiększyć
szarość widoku!

Wyśmiać, zrobić przytyk,
złośliwym słówkiem rzucić
od tak, od niechcenia!
rozstawiać po kątach,
przeinaczać!
To dla niektórych
ich tarcza ochronna
a nawet rzec można
cała zbroja!
Z takim zbrojnym
nikt nie będzie walczył
byłby, to niehonor
uderzać w taką
tarczę!

... i stało się!
robot napisał wiersz,
właściwie ona, bo to
robotyczka Ai-Da,
prawdziwa z niej już
artystka!?
Przeczytała całego Dantego
i stworzyła własne dzieło!
Aż strach pomyśleć, co się
stanie jak przeczyta całą
Szymborską i napisze [...]