Śnieg!
W słoneczny, ciepły dzień?
Ach nie!
To opadają kwiaty akacji
Pamięć przywołuje
Dzień sprzed lat
Dzieciństwo
Słodki na języku smak
Akacji!

Synku, choć szybko do mamusi
Bo ci słonko plecki spali
Mamusia kremikiem posmaruje
Gdzie jesteś synku?
No, gdzie on jest!
Spójrz, siedzi tam dalej
Na kocu z tą panią w kostiumie w kwiaty
O! jak się ładnie się bawi
Synku widzę cię!
Tatuś zaraz przyjdzie po ciebie
Przepraszam panią synek
Pomylił panią z mamą
Już jest!
Synku jak mogłeś mamusi
Taką przykrość zrobić
Pomylić mamusie z tą straszną osobą!

Wena, ulotna panna
Kapryśna i niestała
To przyleci i lekko muśnie
To gdzieś na długo przepada
By znikąd się pojawić
W najmniej dogodnej chwili
I w swej płochości
zostawić drobny ślad bytności!

Napisałam wiersz z błędem
I to nie byle jakim
Z ortograficznym!
I nic nie tłumaczy
Że to wyjątek
Partykuły nie z liczebnikiem
Ortografię po prostu
Trzeba znać!
Niestety mój mózg błądzi
Oko nie tak widzi
Zaufałam programowi pisowni
A ten czasem zwodzi
Ale ileż błędów człowiek w życiu czyni
Z skutkiem znacznie gorszym?
Więc nich ten będzie i wybaczony!

Tak nie wiele trzeba
By chęć życia przywołać
Wystarczy uśmiech
Dobre słowo
Promień słońca
I znów chce się wstać
Otworzyć dzień
Jak czystą kartkę w notesie
Wyjątkowy dzień
Nie do powtórzenia...

Było ich tak wiele a żadnej nie pamiętam
Wyblakły, straciły moc uniesienia
A może to te, gdy zachwyciłam się wschodem słońca na Saharze
Albo, gdy podziwiałam cudowną Alhambrę
To były piękne chwile
A może te spędzone na Capri
Ze śmiechem i przy winie
Nie wtedy były tylko przyjemne
Ach wiem!
To był zwykły spacer z moją Mamą, do pobliskiego parku
Trzymałam ją za rękę jak małe dziecko
To był ostatni nasz wspólny spacer.

Dziennikarka zadała choremu pytanie,
Chciała by ten, choć ledwie dychał, odpowiedział na nie
Czego COVID-19 pana pozbawił?
On pytaniem niemal się udławił
Pomyłką pani byłoby dalsze w dziennikarstwie trwanie!

Już nie dziś, ale jeszcze nie jutro
Czas prześlizguje się przez wąską szczelinę
Na szalkach wagi, waży się dziś z jutrem
Wahadło drgnęło, bo przecież musi być jutro

Cisza jest taka nieoczywista
Jest, gdy nie słyszysz:
Jazgotu ulicznych głosów
Pisku opon samochodów
Gruchotania tramwajów jeżdżących po szynach
Sapania autobusów
Przejmujących sygnałów karetek spieszących do chorych
Wrzasku zza otwartych okien
Jest gdy słyszysz
Szum wiatru w koronach drzew
Śpiew ptaków łączących się w pary
Wibrację skrzydeł ważki zawieszonej nad taflą wody
Brzęczenie pszczół zbierających nektaru pożytek
Głuchy pomruk lasu
Drżenie powietrza jakby promienie słońca się w nim rozpadały
To spokój, który przenika duszę!

Krótka uliczka, wąski chodniczek
Tak wąski, że minąć się nie sposób
I dwie koleżanki idące naprzeciw
Jedna drugiej uśmiech posyła
A gdy już są do siebie bliżej
Ta młodsza z szacunku dla pierwszej
Chcąc dać jej fory przejścia
Niebacznie zeszła z chodniczka
A że oczu nie miała z tyłu głowy
Nie wiedziała, że nieszczęście jest blisko
Nagle jak z procy chłopak wyskoczył
Zamachał rękoma jak zepsuty wiatrak
Coś krzyknął przerażony
Ona się obejrzała i dopiero zagrożenie ujrzała
Jadący jezdnią samochód
A koleżanka ta, co wszystko widziała
Nic nie powiedziała
Wyminęła ją łukiem i poszła dalej
A morał ze zdarzenia taki:
Uprzejmość nie zawsze popłaca!

Oko utkane z tajemnicy
Klejnot wszystkiego co żyje
Żaden błękitny szafir, zielony szmaragd
Ani czarny diament
Równać się pięknem z nim nie może
Jak malarz na swej palecie miesza barwy
Wyostrza kontury
Przybliża i oddala
Czasem zwodzi i staje się złym przewodnikiem
Odwróci obraz lub zmąci
Przyozdobi czarnymi punkcikami
Błyśnie jaskrawością
Zobaczy coś czego nie ma
To wtedy, gdy mózg
Z okiem się wadzi
Strzeże, ale i odkrywa tajemnice
Spójrz w źrenicę oka
A wszystko będziesz wiedzieć
Maleńka jak główka szpileczki
Czy to ostre światło?
Fałsz chemią zadany?
A jeśli to, już brak uczucia?
Lepiej załóż ciemne okulary!

Pewna Dorotka trochę trzpiotka
Pokochała strażaka z Lądka
On strzegł kraj cały
Jej nie, choć nie był ze skały
Bo Dorotka była też niecnotka