Jesień skrywa różne
oblicza...

Piękne, złote, rumiane
Tkane pajęczą nicią
Płonące kolorami
Zasobne i obfite!

Szare i mokre od deszczu
Siekącego na oślep
Kałużami z odbiciem [...]

Zamknę złe myśli
W szkatułce z pozytywką
Zwieńczonej
Figurką tancerki
Wirującej
W mantrycznym rytmie
Melodycznego motywu
Dla Elizy
Aż zatopię się w dźwiękach
Odczarowujących złe myśli
I w uspokojeniu
O nich zapomnę!

Przekonany o własnej wielkości
Tkwił w tym złudzeniu od dawna
I nie o wzroście tu mowa
Ale o pewności, co do
Wszelkiej swej doskonałości!
Niepomny, że takie cuda
Gdy, coś co jest małe
Może się wydać duże
To tylko iluzja!

Jeśli natura nam figiel płata
I niebieską pełnię księżyca
Zsyła!
To czy prawdą jest, że
Subtelniejszy niż zazwyczaj
Jest wilczy śpiew
Do księżyca?
Podobno też w taką noc
Białe Damy opuszczają
Ramy swych obrazów
Z niebieskimi smugami
Na sukniach i twarzach!
Nie do końca jest pewne
Ale podobno duchy
W są także bardziej
Niebieskie i przyjacielskie
Oraz mniej skore
Do głupich żartów!

Wślizgnął się srebrną
Nicią do jej sypialni
Była pełnia, więc świecił
Najjaśniej!
Omiótł ją blaskiem
Rozebrał z niebieskiej
Koszulki
Spłynął na nią srebrem
Oniemiała leżała bez ruchu
On delikatny i nieśpieszny
Ona całe w perłowej poświacie
Pieścił i głaskał czule
Muskając tylko błyskiem
Aż zamknął w srebrnym
Uścisku
Otulił ciemną niebieskością
Księżycowej nocy
A świtem powierzył ją
Promieniom słońca...

Napisała wiersz jak umiała
Co jej serce dyktowało
Nieopacznie swój wytwór
Przyjaciółce pokazała!
I usłyszała
-to zmień...
-tamto popraw...
-ja bym dodała...
-to wytnij, albo przestaw...
A ona poprawiała, zmieniała
dodawała, wycinała...
Z wiersza jakaś dziwna
Szarada nie do rozwiązania
została
A na końcu usłyszała
-Ależ mnie zainspirowałaś!

Wtuleni w siebie
Zamknięci w uścisku
Nieobecni dla innych
W czasoprzestrzeni
Tylko im znanej
Dwoje jak jedno
W rytmie serca
W oddechu
Pies niemy świadek
Dyskretne oczy
To tylko chwila
I znowu są dwoje
Jakby nieświadomi
Chwili...

Pod zamkniętymi
Powiekami
Realność miesza się
Z wyobraźnią!
Przynosisz mi niebieską
Różę
Niebieskością natury
Nie szalbierczych
Sztuczek
Błękitem godnym samego
Vermeera
A zapach róży
Odurza
Otwieram oczy
Czerwona róża
Nie chcę o niebieskich
Migdałach
Marzyć...

Wyruszył Don Pedro na zbrojną wyprawę
W zamku zostawił piękną donnę Klarę
Donna był zaopatrzona w pas cnoty
Zegarmistrz zamkowy dorobił klucz złoty
Don Juan w jego użyciu miał wprawę i zabawę

Gdy sierpniowymi nocami
Zawładną spadające
Gwiazdy
I roziskrzą niebo błyskami
Jak fajerwerki
Noc sylwestrową
Nie wypowiadaj żadnych
Życzeń!
Po co się mają spalić
Jak kosmiczne okruchy
W swej drodze do
Nicości...

Głupi wiatraczek, bo nie wiadomo
Po co się kręci
I co go napędza?
A może to wiatr psotnik?
A może ręka dziecka?
A może głupie myśli?
Spływaj z wiatrem
Skoro nie myślisz...

Dał jej kaktusa, mówiąc: to dla ciebie kwiatek
Ona pomyślała niechby to był, choć bratek
Kaktus był ogromny i bardzo kłujący
Na szczęście nie był też trujący
ona dumała, co dać mu lepiej wiatraczek czy buraczek?