Tkwią na gałęziach
wysokiego drzewa,
zastygłe w bezruchu.
Pierzastymi piersiami
wchłaniając ciepło
życiodajnych promieni
zimowego słońca.
Nagle spłoszone
lotem spłynęły
na zamarzniętą,
pobieloną śniegiem
ziemię.
Znieruchomiałe,
podobne do późno
opadłych owoców ...

... rien ne va plus
zakręcił kołem sennych
marzeń...
ruszyła kulka wyobrażeń,
wpadła na jakiś ciemny
zaułek w Hiszpanii
powtórzył, było znowu
pole czarne, a tam
wspomnienie mrożącego
w żyłach widoku ze
stromej skarpy. [...]

dryń, dryń, dryń
...
- halo, tak słyszę
przyjechać, ale...
czekacie...
nie siądziecie
beze mnie?
dobrze przyjadę...-
...
To był mój największy
wigilijny cud!

Zapatrzyć się w ciemność
nocy
Przeniknąć przez jej
gęstość
Dosięgnąć wzrokiem
gwiazd
i ujrzeć tę świecącą
jak w betlejemską
noc
Pozwolić myśli za nią
podążyć
tam gdzie niebo
światłem niebiańskim
rozbłysło!
wznieść się ponad
miałkość ziemskich
spraw
Rozbudzić w sobie
wiarę na lepszą
przyszłość
Jezu!
Cud ten spraw ...

Nadspodziewanie
punktualnie
przyszła o swoim czasie!
Trochę wcześniej wysłała
forpocztę,
kilka garści śniegu, igiełki mrozu,
powiew wiatru z północy
i ku ozdobie białą szadź.
A gdy wszystko było po jej
myśli
nadeszła w asyście swojej
świty!
Na jej powitanie księżyc
zalśnił pełnym blaskiem
długich, zimnych nocy.
A ona jeszcze tylko niebo
rozgwieździ,
blask Wenus wyostrzy
i gotowe...
Jest już zima!
Nie bądź, tylko taka
zła...

W nocy, gdy światła już pogasły
i nawet księżyc zza chmur
nie wychylił srebrnej twarzy
wybuchła straszna awantura
a wszystko przez nowego
czubka!
Zaczęło się od złotej bombki
tej wiszącej na drugiej gałązce
Wydęła się na czubka
i na niego wydarła:
- gdzie jest gwiazdka, ta co [...]

Wzlatuj moja myśl
wysoko!
Nie daj się uwięzić
w marketowych błyskotkach
fałszywej pozłotce
w pogoni za niczym
czułostkowości pozbawionej
znaczeń ...
Myśli moja dosięgnij
najwyżej wartości
nasyć się niezakłamaną
radością!

Pewien poeta mawiał
- pisanie wierszy, to ciężka,
twórcza praca a nie żadna
wena!
Może to prawda?
On Poeta, to wie!
potrafi przecież tworzyć
bez natchnienia!
Ale, co wart wiersz,
w którym są słowa
ale nie ma w nim
ducha?

Usiadł śnieg na ławce
i tak sobie siedzi,
nie wiadomo jak długo
ma taki zamiar!
Może gawron śnieżną
ławeczkę odwiedzi?
albo lekki podmuch wiatru
biały puch z niej
zmiecie?
Bo żaden spacerowicz
na niej nie usiądzie
żeby nie zepsuć
pięknego widoku!
Może też z obawy, że
na niej się rozsiadły
zimowe duszki
niewidoczne
dla naszego
wzroku!

Jest takie słówko
choć króciutkie
treści pomieści
co nie miara!
Można nim przytaknąć,
na coś się zgodzić,
wyrazić zdziwienie,
albo niezadowolenie,
nawet pogrozić!
Warto je tylko jeszcze
wspomóc
a to brew podnieść,
minę zrobić,
głos odpowiednio
nastroić
a z konwersacją
po kłopocie!
każdy zrozumie
o co chodzi
wystarczy tylko
powiedzieć...
- no -

O świcie na zachodzie
księżyc pełną tarczą
srebrzył się już nieśmiało.
Na wschodzie słońce
wstało i czyżby
z księżycem flirtowało?
wysłało na zwiady jutrzenkę
ta okryła księżyc różową
zasłoną!
On już chciał pewnie
tam pozostać,
ale słońce ku niemu słało
tajemnicze promienie
ni to "zajączki" lusterkiem,
ni świetlne sygnały morsem.
A księżyc lśnił bladym srebrem
i jakby w odpowiedzi,
na chwilę jaśniej rozbłysnął!
Czy to coś znaczy?
że księżyc i słońce
są już...?

Dlaczego pani się smuci?
-A jak tu się nie smucić
skoro wszyscy są smutni?-

-To może Pani spróbuje coś
wesołego zanucić?
wyjdzie na spacer
i przewietrzy głowę?
coś miłego komuś powie
można też sobie?
albo wierszyk dowcipny
napisze?-

-Ależ nie!
dziękuję za rady
ale ja bardzo lubię się
smucić, bo to mi
skrzydeł dodaje...-

Ach! Jakby tak włożyć
kryształ czasu do kieszeni
i wyruszyć gdzieś w nieznane
Powiedzieć sobie
-hokus, pokus
chcę być na Bahamach -!
Zostawić chmurne niebo
wiatr wiejący za oknem
ociekający deszczem parasol
poszukać słońca, białych plaży
lazuru ciepłych mórz
pióropuszy palm.
Coś w mojej dłoni błyszczy!
czyżby kryształ czasu?
Więc do dzieła!
trzeba z szansy skorzystać
i gdzieś się teleportować!
A mojego zniknięcia
i tak nikt nie zauważy
jestem tu i tam
w przestrzeni i czasie
Tylko szkoda, że nikt
nie uwierzy, że jestem
właśnie na Hawajach!

Co takiego jest w jesieni
że taki poetycki zapał
wznieca?
Czy lubimy się kolorami
opadających liści cieszyć?
A może to deszcz i wichura
zatrzymały nas na dłużej
w domu?
Albo chcemy się odrobinę
posmucić, gdy wszystko
zamiera?
Może myśli dłużej zatrzymane
są bardziej chętne do
wyrażania uczuć?
A może przyczyna jest
prozaiczna, bo o tej porze
w naturze tak dużo się
dzieje!
A może chcemy opiewać
piękno jesieni, jakiej nigdzie
indziej nie znajdziemy?

Na leśny sejmik przybyły zwierzęta
Chciały wybrać nowego prezydenta
Większość zgłosiła mądrą sowę
Suseł z kliką wykrzyknął - nie pozwolę
Jeleń niech to będzie- i sesja zamknięta!