Jestem nikim, niczym. Nie radzę sobie z codziennością, która jest mdła i nijaka.
Jedyne ukojenie dla mojej wątłej duszyczki to literatura, pod każdą postacią.
Ciągle gonie za szczęściem - w którym później nie potrafie się odnaleźć. Może prawdziwa miłość byłaby balsamem dla strapionej duszki?