zabawne, że w mig uleciały
wszystkie serca zachłanne pobudki, koszmary
że w proch zamieniły się znikome choćby ślady
na moich oczach
ustach
dłoniach
są tylko blizny, martwe zupełnie, zapomniane

niewieczne uczucie, wszak niegdyś sławione
i myślą wraz z czynem w mej duszy piastowane
uciekło
gdzieś, gdzie wiatr ciszej wieje
i chłodne podmuchy nie docierają
gdzie pustka jest, jedna, wielka
i obejmuje cię stalowymi ramionami

mnie już nie ma

wszyscy krzyczą
okna, drzwi, ściany
świat wydobywa z twardego serca podmuchy nieczułości
zagania gdzieś w boki
i ludzie krzyczą
boją się
zamykają w klatkach bezradne, udręczone dusze
i karmią niczym, bo nic łatwo wchodzi do głowy
nie trzeba myśleć
wystarczy krzyczeć

Więc chodź, zaśnij u mego boku, ostatni raz.
Oboje przecież wiemy, żeś martwy.
I nie ma Cię.
Chodź do mnie, ja otulę Cię wybaczeniem. Zapomnę.
I będę żyć, daleko od Ciebie.
Bo Ciebie nie ma, ja też zniknęłam.
Gdzieś w środku.
I nie szukaj we mnie mnie, bo nie chcę.
Żegnaj.

- Zaczynam od samego początku.
- To dobrze, trzeba zamknąć tamten rozdział, próbować żyć na nowo.
- Właściwie to mówiłam o tym, że zamierzam czytać od początku książkę. Choć życie też by się przydało zacząć.