Szukając szczęścia nigdy nie można go znaleźć, jednak wystarczy się na chwilę zapomnieć i okazuje się, że ono tylko na to czekało, żeby móc się pojawić.

Była kiedyś ostoja spokoju.
Nic nie mogło jej naruszyć.
Jednak przyszło tornado,
o nie spotykanej sile
i wyrwało dziurę w opoce.
Wdarło się przez nią do środka,
siejąc spustoszenie i chaos.
Trwa do tej pory.
Czasami słabnie i wtedy
próbuję coś uprzątnąć.
Jednak gdy coś już zrobię
ono znowu nabiera siły.
Toczę z nim pojedynek, w którym
jestem na z góry przegranej pozycji,
bo jest to tornado miłości.

Chciałem jej powiedzieć co czuje,
ale ona już była z innym.
Skryłem się w cień.

To nie był jednak ten jedyny.
Zebrałem się w sobie
i powiedziałem jej wszystko.

Okazało się, że jestem tylko
świetnym przyjacielem.
Znowu odszedłem.

Teraz już nic nie mówie.
Chce o niej zapomnieć.

Gdy rozum ją widzi, mówi idź dalej,
ale serce na to nie pozwala
i ciągle goni wiatr,
ciągle tęskni do niej.