Ciężarem stóp
Na miliony nic nieznaczących cząstek
Rozgniatam ziemię

Otulona wiatrem
Oddycham krzykiem
Wewnętrznej pustki

Uśmiecham się z bólem
Gdy wyklaskujesz dłońmi
Niezrozumiałe melodie chwil

Milczę układając
Bezsilnie słowa
Zebrane w sercu

Została tylko cisza

Niepewność
Ciężarem warg
Kaleczy wnętrze

Oddycha zbyt gwałtownie
Zaciskając ramiona
Na szyi szaleńca

Znajdź mnie w labiryncie snu
Udekoruj zapachem ziemi,
Odziej w nagość poranka,
Utul kołysanką krzyków
Połącz w całość a potem
Rozbij na miliony kawałków

Kolczasty promień
Światła uśpiony
Pod burzą twych uścisków

W ciszy drzemie
Nieokiełznany
Żal

Dotyk twych nadgarstków
Na moim ciele
Zamknięty

Pajęczyna słów
Utkana z oddechów
Wzajemnych
Odziana sztyletem gniewu

Mam tyle
Obcych myśli
Przeplecionych
Wokół nadgarstków

Bólu, cierpienia, łez,
Nieprzespanych nocy
Za kurtyną ciał
Ukrytych

Dłoń świtu
Zerwana ze snu
Zbyt gwałtownie

Utopieni w marzeniach
Nierealnych
Kroczymy pełni złudzeń
W przyszłość

Zbyt niepewni,
By zbudować armię motyli
Gotową stanąć do walki
Po szczątki nas samych

Ze słów
Na płótnie papieru
Ubieram świat

W kolory nadziei
Na lepszy świt

Niepokoi mnie niebo
O smaku krwi
Chmury o zapachu żelaza

Deszcz pocisków
Z karabinów nocy
Dźwięk stóp
Opuszczających granice
Najdroższych domów

Jesteś już tylko
wyrwaną kartką z kalendarza

Niedoczytaną książką na półce,
Niedokończoną piosenką
w zaciszu fortepianu

Rozerwanym fragmentem zdjęcia
na dnie kartonu

Nieznaczącym punktem
na mapie mojego życia

Otulona ciszą
Niczym ciepłą kołdrą
Zamykam niecierpliwie oczy

Minuty w klepsydrze niepewności
Pachną ciężarem żelaza

Otulone kocem nocy
Słowa
Kruszone pięścią

Garść pocałunków
Ofiarowanych
Na zgodę
Niczym bukiet
Suszonych kwiatów

Z podłogi życia
Codziennie
W ciszy
Zbieram okruchy tego
Co z nas zostało

Zamykam oczy,
by nie wpaść w pułapkę świata
utkanego z żelaznych konstrukcji uśmiechów.

Wyłączam szklane ekrany
cudzych myśli,
które mówią mi jak mam żyć.

Kim mam być.

Zrywam kajdany
strefy bezpieczeństwa.
Przywdziewam suknię wolności
w czerwone kwiaty.
Ruszam w drogę,
by odnaleźć siebie...

Droga,
którą wiedziesz mnie
w nieznane
Splamiona krwią,
bólem,
kokainą.

Otwieram oczy
rozrywając pajęczynę strachu.
Kroczę po równoważni wyborów.

Mrokiem związujesz mi serce,
Dźwiękiem AK utulasz do snu.

Czy kiedyś nadejdzie pokój ....

Drga
tak niewinnie,
w ukryciu

Niepokój

rodząc mapę koszmarów
oplecionych ciszą

Muszę to przeczekać
pod poduszką czasu,
obgryzając z nerwów do krwi opuszki nadziei.

( Dla Felicjana RIP skrzydlaty przyjacielu)

Szelest nieznośnych nazw
utulony w mojej głowie
rozbrzmiewa
echem po przekątnej
serca.
Dzieli na pół narody.
Nagradza umarłych
oraz ślepych.
Tonie w przestrzeni
oraz czasie.
Ukrywa się w [...]

Latami
w ciszy zaplatali
warkocze wstydu

Czując
dotyk znajomych palców,

pod ubraniem
utkanym z plugawej wyobraźni
oprawcy

Konwalie dzieciństwa
zostały odebrane
bezpowrotnie

Słone diamenty
zdobią jej zmęczone oczy

Słyszy tylko dzwięki
w zachmurzonym kolorze uczuć
rozdzierające serce
porankiem

Pokój pełen przedmiotów
wypełnia pustka
wybita tamburynem ciszy

Piękny motyl odleciał
na zawsze