carolyna

Droga,
którą wiedziesz mnie
w nieznane
Splamiona krwią,
bólem,
kokainą.

Otwieram oczy
rozrywając pajęczynę strachu.
Kroczę po równoważni wyborów.

Mrokiem związujesz mi serce,
Dźwiękiem AK utulasz do snu.

Czy kiedyś nadejdzie pokój ....

Drga
tak niewinnie,
w ukryciu

Niepokój

rodząc mapę koszmarów
oplecionych ciszą

Muszę to przeczekać
pod poduszką czasu,
obgryzając z nerwów do krwi opuszki nadziei.

( Dla Felicjana RIP skrzydlaty przyjacielu)

Szelest nieznośnych nazw
utulony w mojej głowie
rozbrzmiewa
echem po przekątnej
serca.
Dzieli na pół narody.
Nagradza umarłych
oraz ślepych.
Tonie w przestrzeni
oraz czasie.
Ukrywa się w [...]

Latami
w ciszy zaplatali
warkocze wstydu

Czując
dotyk znajomych palców,

pod ubraniem
utkanym z plugawej wyobraźni
oprawcy

Konwalie dzieciństwa
zostały odebrane
bezpowrotnie

Słone diamenty
zdobią jej zmęczone oczy

Słyszy tylko dzwięki
w zachmurzonym kolorze uczuć
rozdzierające serce
porankiem

Pokój pełen przedmiotów
wypełnia pustka
wybita tamburynem ciszy

Piękny motyl odleciał
na zawsze

Porozrzucane litery myśli
krążą po orbicie chaosu
mojego świata

Próbuję uchwycić,
odziać je w słowa.
Nadać kolory i znaczenie.

Tak by wybrzmiały
głośno
sonetem czy krescentem.

Wykarmione treścią
bezimiennych spółgłosek oraz samogłosek
cichutku odbijają się od ścian poezji
zamkniętej na białych kartkach papieru.

Z lewej strony ślubna obrączka,
śnieżna biel sukienki.
Z prawej drewniana trumna,
mroczna czerń woalki.

Dookoła rozbrzmiewa
marsz weselny
otulony żałobną pieśnią chóru

Splątane dłonie,
zagubione spojrzenia
na ostatniej, wspólnej ścieżce
myśli i oddechów.

W moim mieście
Ściany
Utkane są ze zmroku
Co błądzi
W blasku
Świateł ulicznych latarni.

Na krawężnikach
wyrzeźbionych z paranoi
Kurtyzany
Czerwonym blaskiem [...]

Pod dachem z gwiazd
bezkarnie
gwałciłeś moje imię

Zbyt ciężka,
milczałam
utulona do snu
w kołysce z twych ramion

Czas,
zaplatał warkocze smutku
ścierając z podłogi
ślady krwi

Pozory zostały zachowane

Zapatrzeni w dal
Otuleni poranną mgłą
kroczymy powolutku
trzymając za rękę Teraźniejszość

Niczym dzieci układamy
puzzle wspomnień
tych wszystkich chwil
zamkniętych w klepsydrze Przeszłości

Zasypiając na łące
uplecionej ze snów
z nadzieją
chwytamy motyle Przyszłości

Otulam się
kocem myśli,
by ogrzać
to co
ze mnie
ocalało
po wojnie
z Tobą

Na ruinach
uczuć
wybuduję
jednoosobowy dom.

A w kominku nadziei
rozpalę ogień,
by rozgrzać zamarznięte serce ...

Nieodwracalne
powracają w myślach

Wspomnienia

Blade cienie,
tego co wystukał czas
pomarszczoną ręką
na mapie historii
życia jednostki

Echo słów, uśmiechów, gestów
ulotnych niczym skrzydła motyla
o poranku,
który już nie powróci

Opowiedz mnie na nowo,
Poskładaj dotykiem słów
oraz dłoni.
Subtelnie ucisz sztorm
na krawędzi wnętrza.
Ulep z resztek wojny
nowe ciało
i szeptem nadziei
tchnij w nie życie ...

Czekaniem
przeplatam palce
pomiędzy
chwilami samotności
wygrywając nerwowo
na klawiszach niecierpliwości
melodię tęsknoty,
tak głośno
byś słyszał ją
zza krat
swojej winy

Zegary biją zbyt szybko
Czas przemija zbyt głośno

Czy znajdziesz chwilę
by z tysięcy słów
utkać na
szydełku warg
poemat życia

Zatrzymać się
odetchnąć zielenią lasu
Uciec od pikseli teraźniejszości

Roześmiać się głośno
niczym dziecko
po czym wejść do najgłębszej
kałuży beztroski
by odzyskać zagubiony
solipsyzm człowieczeństwa