carolyna

Ocal mnie z nicości
Zaszyj usta posłuszeństwem
Bym milczała

Krzyk usłyszysz tylko w sercu
W odlamkach
Tego
Co ze mnie pozostało

Rozbijam się
niezdarnie
od ścian Twego pożądania

Twoje ramiona
niczym dom
dla mojego serca

zbyt odległe

Nigdy nie czułam się
taka bezdomna

/Dla P/

Po pajęczynie ciszy grasz
zrywając struny przeszłości
jedna po drugiej

Burząc świat,
który znałam od tak dawna

Dziś za oknem
rozwieszam kurtyny niepewności,
stąpam po autostradzie niewiadomych

a na szyi zawieszam
sinusoidę chaosu
uplecioną z
własnych uczuć

Tworzysz mnie
na obraz swój
i podobieństwo

kreujesz w ciszy
karmiąc bezustannie nadzieją
oraz naiwnością

obdzierasz powoli
z godności
malując strachem
i bezsilnością

Kiedy wreszcie stanę się
doskonała w Twoich oczach
jednym gestem
popchniesz mnie w przepaść.

/ dla Ciebie z nadzieją, że tak się jednak nie stanie/

Po schodach ciszy
niepewnie kroczę
w przyszłość
czułą jak szept
pajęczyny i
dotyk Twych rąk,
których brak na horyzoncie.

Podziel mnie na części
Rozłóż na atomy

Każdy fragment
z czułością
obejrzyj pod mikroskopem zwątpienia

milimetr po milimetrze

Obnaż mnie z sekretów
Przywdziej w szatę
zwątpienia
A odejdę ...

Muzyka
w czułych objęciach dźwięku
tańczy
lekko stąpając
po klawiszach nut.

Klucze wiolinowe wywołały
wojnę strunom
skrzypiec.

Krzyżyki
zaraziły flety depresją
c-moll

zamykam oczy
słuchając sonaty Twego serca

Codziennie gram
w teatrze myśli

a Ty gdzieś tam
cicho klaszczesz w dłonie

śmiejesz się bezszelestnie
patrząc w jej stronę...

W samotności
Za zasłoną ciszy
Ukrywam wewnętrzny ból.

Za każdym uśmiechem,
Krokiem,
Dotykiem ...

Gdy nie widzisz
Zaciskam pięści
Gotowa
Do walki z samą sobą

Na śmierć i życie …

Nadaj mi nowe imię.
Bez agresji, złości, nienawiści.

Na nowo,
Wystukaj rytm mojego serca.
Zaszyj wszystkie dziury.

Zbierz przepłakane łzy
i napój nimi spragnionych.

Oddaj wspomnienia
potrzebującym.

Resztkami bezsilności
nakarm głodnych.

A z mojej ręki wyrwij
nóż i granat.
I spraw bym znów mogła
spać bezpiecznie....

Zabarwiasz ciszę
kolorem wspomnień,
które nigdy nie wrócą...

Granicę mojego ciała przekroczył dotyk
mojego lęku.

Arachnofobia. Arochnofobia atakuje !

Z każdej żywej komórki organizmu
wydostaje się na zewnątrz
twórca pajęczyny.

Arachnofobia! Arachnofobia atakuje!!

Uciekam przed własną obawą.
Płaczę z bezsilności.
Na pomoc!!!

Arachnofobia!! Arachnofobia atakuje!!!

2002

Przemijasz każdego dnia,
każdej godziny.

Tak bardzo boję się utraty
bicia serc tych wszystkich, których kocham.

Tej ciszy,
która po nich zostanie
i na zawsze wyrzeźbi we mnie
nieznośną lekkość bólu....

Bezimienna,
wśród tłumu,
odbijam się
cicho
od ścian twojego gniewu.

Odziana
w szepty
twych pięści
za grosze złudzeń
kupuję normalność

Byłam tam,

gdzie karmiono pustką
nadchodzących dni.

Odbierano codzienność,
odziewano w nicość.

Naznaczano tatuażem bezsilności,
obcinano skrzydła nadziei.

Byłam tam

Niewinna,
z żyletką uczuć na dłoni.

Tylko krok
oddzielał od przepaści
i wiecznego snu.

Byłam tam,
lecz wróciłam
przywrócona biciem Twojego serca.