Daj mi słowa
by przegonić wszystkie zwątpienia
i na nowo rozbudzić ukryte pragnienia
podaruj mi uczucie
którym grzechem będzie się nie dzielić
pozwól się poczuć
bym potrafiła dawne ja wskrzesić

Daj mi siebie

na skrzydłach czasu
ułożyłam dyskretnie
mój ból

cierpliwie czekając
aż uniesie się
do burzowych chmur

zobacz na nowo
odrodziła się we mnie
wyczekiwana tęcza

choć we mnie
tak skrupulatnie tkana
sieć pajęcza

uśmiech opuścił już te oczy
a może nigdy się w nich nie pojawił
tak naprawdę
zatracić się w tych oczach zbyt łatwo
jakby z premedytacją ukazywały
półprawdę
to one Cię pochłonęły do reszty
Ty wciąż wierzysz im na tyle
by nie odwracać wzroku
co jeśli
tkwisz w amoku

Powiedz coś
gdy mówi że wszystko gra
spraw by brzmiało to prawdziwie
bo w tym momencie nie wie
co jeszcze jest właściwe

Wysłuchaj
gdy mówi że to nie ważne
a ważna stanie się twa obecność
ona nie chce już milczeć
lecz wciąż z nią kroczy niepewność

Uwierz
gdy mówi że da sobie radę
by i ona mogła w to uwierzyć
bo dziś została całkiem sama
bez recepty na to jak przeżyć

Nucę melodię z tamtego dnia,
w zachwycie tkwiąc
nad klarownością wspomnień tych chwil.
Jak to możliwe, że dopiero dziś,
dostrzegam jak ta melodia idealnie brzmi.
Jakby ktoś dla nas kompozytorem był.

Nucę choć wiem, że ze wszystkich sił,
przywołuje wspomnienia
łączące mnie z nim.
Czy to coś złego świadomie w tym tkwić?
Nie potrafię czy nie chcę, zerwać
ostatnią łączącą nas nić.

Nie zmienisz tego co już się stało
Choć tyle wersji już było w głowie
Nic już nie jest takie jakie być miało
Serce umilkło w tamtej rozmowie

Nie szukaj odpowiedzi bo one rodzą pytania
Na które nikt Ci już nie odpowie
Wpisane w życie bolesne rozstania
Ślady tych uczuć zamkniętych w słowie

Było minęło tak być musiało
By inne drogi stanęły przed Tobą
Życie okrutne zrobiło co chciało
Byś Ty mógł zostać dzisiejszym sobą

Chłonę
Przyjmuję te słowa przesiąkam nimi w całości
Jestem Twoim ramieniem
A ono nie ma prawa do chwili słabości

Zanurzam się
W te wody co wiecznie tłamsiły
Chcę przenieść ten ciężar w całości
Pomimo walki ponad swe siły

Nasiąkam
Otwieram rany choć blizny wciąż świeże
Robię to wszystko dla Ciebie
Choć nikt nigdy tego nie dostrzeże

Jestem wciąż tuż obok
Zawsze wybiorę Twoją stronę
Przecież dla Ciebie to wszystko robię
Pomimo że tonę

Śnij
marzeniami tak realnymi
że sięgniesz po więcej
byś mógł być tym
kim naprawdę
jesteś

Śnij
że kochać wciąż znaczy
coś więcej
a poczujesz jak wolne potrafi być
Twe serce

Śnij więc
tak nieprzytomnie

Śnij
o mnie…

dlaczego nie śpisz
gdy przyjazny tobie mrok
otula cię ramieniem
czego ci brak
czyżby cisza już nie kołysała cię do snu
jak dawniej

czy ociężałe powieki stawiają opór
a serce nie zamierza zwolnić
może rwie się by żyć
i pragnie wykrzyczeć to wszystko
co w nim zapisano

jak uspokoić myśli
by na powierzchnię pozwolić sobie wypłynąć
gwiazdy wiernie współtowarzyszą
i koniec końców słowa same kołyszą

zbyt chłodną obrałam drogę
tak rzadko wybieraną
zawrócić już nie mogę
kreuję siebie samą

im dalej tym podróż trudniejsza
ślady kroków tuż obok zatarte
czy miłość najcenniejsza
na ile to wszystko jest warte

wyruszyłam w tę podróż samotnie
choć po drodze tak wiele dłoni
nieufnie lecz niepochopnie
z pewnością że czas mnie dogoni

serce nigdy nie odda
choć rozum nalega zawzięcie
ciało żyje dotykiem
dłoni dających ukojenie

w sercu wyryło się miejsce
to mój błąd, moje niedopatrzenie
kim jesteś że nie dajesz o sobie zapomnieć
choć z taką łatwością potrafiłam
zapomnieć o sobie

nie mam siły udawać
więc i Ty nie wymagaj ode mnie za wiele
znowu przyszło mi płakać
więc wybacz
nie jestem w stanie
być Twoim przyjacielem

Boimy się tego, co powiedzą inni
mimo że, tracimy siebie.
Bal przebierańców przestaje być
tylko zabawą,
a wraz z jego końcem
już tylko nieliczni świetnie się bawią.

A gdyby tak opuścić tę grę
i wyrwać się wcześniej,
nim zegary ułożą swe wskazówki
po raz ostatni. [...]

Nie sposób zrozumieć
Wyborów dokonanych do tu i teraz
Które z drzwi należało zamknąć za sobą
Którymi ścieżkami iść warto było

Nie sposób uniknąć
Ciężaru konsekwencji decyzji podjętych
Gdy kroczy za tobą to wszystko
Pozostając niechlubną ozdobą

Nie szukaj zrozumienia
Pomocy w dźwiganiu balastu
Nie znajdziesz harmonii tam
Gdzie wciąż zbyt duża przewaga kontrastu

Czy znasz ją
Czy wiesz czy szczęściu zagląda w oczy
Czy wysuszone oczy przeciera po nocy

Nie widziałeś
wyrazu jej twarzy
w pełnym smutku i radości
Nie poznałeś
tajemnic które skrywają jej oczy
Nie wiesz nic
o bliznach którymi pokryte jej serce

Być może widzisz tylko to
co chce ci pokazać ona
Lub tylko to
co sam chciałbyś w niej widzieć
Bo przecież tak łatwiej

Nie znasz jej
choć trudno jest ci to przyznać
przed sobą
Bo być może kochałeś kobietę
która okazała się całkiem inną osobą.

To nasza zmowa milczenia
Gdy wszystko tak krzyczy wkoło
Tak trudno dobierać słowa
W czasach gdy wszystko zamiera

Myśli nie oszukają wzroku
Popyt na obraz rośnie zawzięcie
Kto stanie i wytrwa przy naszym boku
Czy odnajdziemy siebie w takim zamęcie

To nasze nieme wołanie
Zza warstwy własnej niedoskonałości
Uczucie nader sprecyzowane
Nasza nadzieja wolności miłości