carla1

jak woda kropla po kropli przybywało
przytłaczało swą intensywnością
nasiąkłam tym uczuciem
rozpaczliwie chłonęłam
tak pachniało miłością
nie powinnam
mój błąd
lecz o ironio nie żałuje
nie obwiniam Ciebie
szczerze
nie potrafię Cię znienawidzić
nikomu nie pozwoliłam
się tak skrzywdzić
jak Ty to zrobiłeś
jestem głupia
wybaczam
i choć wszystko spieprzyłeś
dziękuję
bo dzięki Tobie poczułam
jak miłość smakuje

Nie patrzę już przez okno
nie mogę
nie potrafię
boje się
wyjść poza to
i
znów spojrzeć w dal

czas nauczył patrzeć blisko
dostosować się, latać nisko
nie wychylać się
i z domkniętą powieką
zmierzać w świat

dla mnie okno już przymknięte
z każdym dniem mniejszy żal
tu i teraz pozostaje
wszystko inne odchodzi w siną dal

Jeśli szukasz laski - to źle trafiłeś
ja mogę być tylko podporą,
chcesz miss - no cóż
me wymiary są pewną przeszkodą,
pragniesz doznań nie z tej ziemi - uświadomie cię
to zły adres z pewnością,
a skoro tu nadal jesteś - to może
zainteresujesz się
Mną
i mą miłością.

Nie potrafię pisać o radości...
Czuję się nieswojo,
jakby to nie ja,
nie mój świat.

Przyłapuje się na tym, że
chodź słowa piękne i ich nastrój radosny,
to wciąż puste słowa,
gdyż na próżno w mym sercu szukać dziś wiosny.

Więc jedno życzenie mi dziś pozostaje,
iż kiedyś nadejdzie dzień
w którym to wreszcie,
wierszem opiszę
bieżące szczęście...

Zostawiłeś mnie
mój przyjacielu
na szlaku trudniejszym
niż zamierzałam przejść
uwierzyłeś i pozostawiłeś

Czy będziesz znów przy mnie u celu?

Zostawiłeś mnie
przyjacielu mój
pozostawiłeś samą [...]

Pomów z Nią
z największą szczerością
przełam tę przeraźliwą ciszę
zbyt wiele ran zadajecie sobie nawzajem
milcząc

Zrób pierwszy krok
i chodź raz nie kryj się ze swoją miłością
jak bardzo Ona potrzebuje Twych słów
wiesz Ty sam
bo obydwoje znacie tę pustkę
więc proszę mów

Schowaj swą dumę
przestań budować skorupę zawzięcie
im dłużej się omijacie
tym trudniejszy powrót będzie przed Wami
więc zrób to teraz
bo może kiedyś będzie za późno
być może nawet na najbliższym zakręcie

Kolejny poranek,
pod ściśnięte powieki
wdzierające się pierwsze promienie,
w tle niestrudzone śpiewy ptaków,
będące kuszącym zaproszeniem.

I to miarowe bicie serca...

A jednak,
coś jest nie tak,
umyka bieżącej chwili znaczenie,
nie pytaj czego mi brak,
jedyne czego jestem pewna to
to że brak mi odpowiedzi.

Więc próbuje
i skupiam się jeszcze raz,
odpuszczam i powieki powoli unoszę.
Jaki piękny poranek…
Zaproszenie tym razem przyjmuję.

I być może
i Ciebie zaproszę
do wspólnego rytmu...

Bo ja dopiero
Uczę się kochać
Najtrudniejszą miłością

Powiadają
że miłość jest ślepa
ja zbyt klarownie wszystko wciąż widzę

Mówią
że kocha się pomimo wad
u mnie zbyt długo grają one główną rolę

Lecz mówią także
że kocha się za nic
Więc
ja jednak
za nic
kochać będę...

Nie dziś
być może nawet nie jutro
lecz jednak kiedyś
Będę
przy Tobie

Mój i Twój czas
minie
i nowy nadejdzie
już
Nasz

I wtedy wspólne
potoczymy
Życie
do końca

Nie oceniaj mnie przypadkiem,
zaobserwuj,
wgryź się w słowa,
odstaw na bok uprzedzenia,
wyostrz zmysły
i zrozumieć chciej spróbować.

Nie oceniaj zbyt pochopnie,
bo zbyt dobrze wiem,
jak mylące
może być pierwsze wrażenie,
zbyt na wyrost,
niefortunne,
powierzchowne i raniące.

Więc wpierw poznaj,
potem przemów,
zostaw czas na swoją ocenę,
bo zbyt często -
za raz wypowiedziane słowa,
zbyt wysoką
przychodzi nam zapłacić cenę.

Czasami chcę
Byś
Zabrał mi
To wnikliwe spojrzenie
By wygodnie po powierzchni błądzić

Odgonił
Natłok myśli
By mniej znaczyło lżej

Wyrwał
Wszystkie rosnące nadzieje
I zasiał błogi spokój

Byś wziął
Me serce na dłoni
I bezpiecznie zacisnął w garść

Czasami...

Lecz wiem
Że odbierając to wszystko
Odebrałbyś moje Ja

Być może mijamy się gdzieś w tłumie,
nie wiedząc nawet o sobie.
Być może nawet bezwiedny wzrok
kieruje nas w wspólną stronę.
A gdyby tak przypadkiem
na dłużej utkwić wzrok.
Czy coś by to zmieniło?

A może jednak się znamy,
lecz podążamy innymi ścieżkami.
A może tak zwyczajnie,
nie to miejsce i nie ten czas.
Czy gdyby tak w jednej chwili
zmienić obrany kierunek.
Czy coś by to zmieniło?

A co jeśli jesteśmy
bliżej niż nam się wydaje,
lecz obojętni pozostajemy dla siebie.
A co jeśli nie zauważamy
tego co mamy tuż obok.
Więc gdyby tak po prostu,
rozejrzeć się wokół siebie.
Czy coś by to zmieniło?

Płacz
nie przestawaj, nie zatrzymuj łez.
Mówią, że płacz to oznaka słabości,
według mnie to moment oczyszczenia.
Więc otwórz drogę łzom
I daj im popłynąć,
aż nic nie będzie miało znaczenia.

Jesteś tylko Ty i aż Ty,
i Twoje trudne wspomnienia,
codzienne zmartwienia,
ukryte cierpienia...

Odpuść sobie, wybacz innym,
pozwól ulotnić się myślom złym.
Bądź tu i teraz, najprawdziwszym sobą
nie próbuj na siłę być kimś innym.

Bo oto właśnie Ty
skruszony, bezbronny, trwonisz swe łzy…
by móc, znów podnieść się i dalej żyć.

Najbardziej mi brakuje
tych nocnych rozmów,
gdy sen nie miał szans wejść między nas,
gdy z taką łatwością przychodziły słowa,
gdy szczerość nie raz zaskakiwała nas.

Zrozumiałeś, że nie poranki
a noce moje są,
że często myśl ma, myślą pokrętną,
że potrzebuje czasu na pełną odsłonę,
że serce moje dogłębnie schronione.

Teraz przyznaję, sama przed sobą,
że tęskno mi…
I chodź minęło tak wiele dni,
tych rozmów nocnych
brakuje mi...