dlaczego nie śpisz
gdy przyjazny tobie mrok
otula cię ramieniem
czego ci brak
czyżby cisza już nie kołysała cię do snu
jak dawniej

czy ociężałe powieki stawiają opór
a serce nie zamierza zwolnić
może rwie się by żyć
i pragnie wykrzyczeć to wszystko
co w nim zapisano

jak uspokoić myśli
by na powierzchnię pozwolić sobie wypłynąć
gwiazdy wiernie współtowarzyszą
i koniec końców słowa same kołyszą

zbyt chłodną obrałam drogę
tak rzadko wybieraną
zawrócić już nie mogę
kreuję siebie samą

im dalej tym podróż trudniejsza
ślady kroków tuż obok zatarte
czy miłość najcenniejsza
na ile to wszystko jest warte

wyruszyłam w tę podróż samotnie
choć po drodze tak wiele dłoni
nieufnie lecz niepochopnie
z pewnością że czas mnie dogoni

serce nigdy nie odda
choć rozum nalega zawzięcie
ciało żyje dotykiem
dłoni dających ukojenie

w sercu wyryło się miejsce
to mój błąd, moje niedopatrzenie
kim jesteś że nie dajesz o sobie zapomnieć
choć z taką łatwością potrafiłam
zapomnieć o sobie

nie mam siły udawać
więc i Ty nie wymagaj ode mnie za wiele
znowu przyszło mi płakać
więc wybacz
nie jestem w stanie
być Twoim przyjacielem

Boimy się tego, co powiedzą inni
mimo że, tracimy siebie.
Bal przebierańców przestaje być
tylko zabawą,
a wraz z jego końcem
już tylko nieliczni świetnie się bawią.

A gdyby tak opuścić tę grę
i wyrwać się wcześniej,
nim zegary ułożą swe wskazówki
po raz ostatni. [...]

Nie sposób zrozumieć
Wyborów dokonanych do tu i teraz
Które z drzwi należało zamknąć za sobą
Którymi ścieżkami iść warto było

Nie sposób uniknąć
Ciężaru konsekwencji decyzji podjętych
Gdy kroczy za tobą to wszystko
Pozostając niechlubną ozdobą

Nie szukaj zrozumienia
Pomocy w dźwiganiu balastu
Nie znajdziesz harmonii tam
Gdzie wciąż zbyt duża przewaga kontrastu

Czy znasz ją
Czy wiesz czy szczęściu zagląda w oczy
Czy wysuszone oczy przeciera po nocy

Nie widziałeś
wyrazu jej twarzy
w pełnym smutku i radości
Nie poznałeś
tajemnic które skrywają jej oczy
Nie wiesz nic
o bliznach którymi pokryte jej serce

Być może widzisz tylko to
co chce ci pokazać ona
Lub tylko to
co sam chciałbyś w niej widzieć
Bo przecież tak łatwiej

Nie znasz jej
choć trudno jest ci to przyznać
przed sobą
Bo być może kochałeś kobietę
która okazała się całkiem inną osobą.

To nasza zmowa milczenia
Gdy wszystko tak krzyczy wkoło
Tak trudno dobierać słowa
W czasach gdy wszystko zamiera

Myśli nie oszukają wzroku
Popyt na obraz rośnie zawzięcie
Kto stanie i wytrwa przy naszym boku
Czy odnajdziemy siebie w takim zamęcie

To nasze nieme wołanie
Zza warstwy własnej niedoskonałości
Uczucie nader sprecyzowane
Nasza nadzieja wolności miłości

zanurzyć się w stan błogiej lekkości
gdy wszystko przytłacza
a powieki nie współgrają z resztą

wymknąć się z więzi szponów
kurczowo do ciała przylegających
zacierając wszelkie ślady

wykorzystać mrok nocy
by przekroczyć zbyt wyraźną barierę
i tak po prostu pozwolić sobie
odpłynąć

Na ile jeszcze kawałków
chcesz rozbić swoje serce
ile prób jeszcze wykonasz
w pogoni za czymś więcej

zadowalasz się bylejakością
lecz to serca nie uleczy
sam sobie przecież przeczysz
to zawsze jest tylko na chwilę

kolejny raz trafiasz na ósmą mile
aż za dobrze wiesz
że nie możesz wciąż tak stać

lecz co jeśli ten świat
oferuje Ci już tylko wybór
pomiędzy
Dawać albo Brać...

moje pragnienie było tak błahe
to przecież takie naturalne
taka kolej rzeczy
nie dla mnie - zweryfikowało życie

czy więc potrafisz odpowiedzieć szczerze
dlaczego on ona a nie ja
czyżby im pod skrzydła a mi w oczy
niby ten sam wiatr

wiesz, pragnę odpowiedzi
a zarazem się jej boje
bo paradoksalnie to pragnienie moje
jest zarazem Twoje

zakryje uszy jak dziecko
by nie słyszeć co ponad siły
by echo wybrzmiałych słów
znalazło drogę powrotną

przymknę powieki jak starzec
by ujrzeć co odległym
pozostaje wspomnieniem
by zastąpić obraz co tu i teraz

naiwnie uwierzę w kłamstwa
odrzucę bagaż doświadczeń
bo już nie dziecko ze mnie
a jeszcze nie starzec...

Zatłoczona przestrzeń,
w której to otwieram się w skrycie,
z tyłu głowy wciąż dobre rady,
tak jakby koniec drogi
był przecież zawsze na szczycie.

A nawet i prosta droga
zaprowadzić potrafi do celu,
zaś pragnienie moje,
nie musi być w równaniu z tym,
czego pragnie tak wielu.

Wsłuchuje się więc we słowa,
skrupulatnie przetwarzam informacje.
Bo nie racje się liczą w tym bycie,
lecz suma zebranych sił
by móc, nie będąc na szczycie,
o prawdziwe zawalczyć życie.

To nasza ucieczka w słowa
od tego,co w nas siedzi, co nas rani,
od myśli kłębiących się w głowie.

Dryfujemy
między dziś a wspomnieniami,
między fikcją a rzeczywistością,
na ile w tym jest się postacią fikcyjną
na ile człowiekiem
nikt nam nie powie,
choć odpowiedź z pewnością
skrywa się
w naszym zapisanym słowie.

Dziś ponownie
z tych drzwi skorzystałam,
by ucieczka przyniosła zatracenie.
Wróciłam z pewnością,
że zbyt długo tłumione uczucia, zobojętnienie,
niszczą to,
co podlega najwyższej cenie.

omija mnie życiowy bieg
jakbym nigdy nie była gotowa do startu
tempo nie te kierunek też nie
jakbym wciąż wszytko robiła źle

odwagi brak by pójść na start
bezpiecznie przyjmuje obserwatora rolę
podziwiam tłum zazdroszczę sił
jakby dla mnie ich cel nieosiągalny był

przyjaznych rąk brakuje mi
które mnie wciągną do życia pędu
lecz właśnie dziś nurtuje mnie myśl
że być może wystarczy
że sama nabiorę rozpędu