spotkajmy się w rozmowie
już dosyć milczących wynurzeń
będących drogą w ślepy zaułek

ponownie zanurzmy się w słowie
by móc spijać zachłannie z ust
to wszystko czym karmi się dusza i serce

stańmy przed sobą twarzą w twarz
ponownie pierwszy a jakby ostatni raz
i dajmy upust temu co skrywamy w sobie

zatem spotkajmy się
bo nic ani nikt
nie jest w stanie przysłonić nam tego
jakimi zobaczymy się w rozmowie

Czas na zmiany,
niezmiennie nadchodzi.
Serce rozstrojone, rytm drugiego zgubiło
w ciszy, echa szelestu pościeli.
Druga strona łóżka
odpycha oziębłością...
Bo Ty
zbyt pochopnie nazwałeś miłością...

Czas dokona zmian,
nadejdą nowe zmienne.
Serce swój własny rytm odnajdzie,
z nim niezakłócona upojna cisza.
Strony przyjmą jedną całość
na wyłączność...
A Ty
ostrożnie odkryjesz nienazwaną miłość...

minęliśmy się w przestrzeni
światem nazwanej
zabraknie intensywności splotu dłoni
rzeźbionych rzemiosłem mozolnym
i nie będzie spojrzeń
tak kojąco palących
rozmów dwóch obcych
jednym sercem mówiących

minęliśmy się w czasie
klamrą życia objętym
zabraknie momentów nie jednej chwili
w historię jedną z łatwością splecionych
i nie będzie opowieści
miłością zwieńczonej
bo minęły się dwa ciała
w jedną całość łączone

I nadchodzi noc…
Zdzierająca z Ciebie wszelkie ubrania,
pozbawia pozy,
niweczy twarz skrupulatnie utkaną.

Nagą Cię pragnie za każdym razem.
Bezczelnie, pewna swego, prowokuje,
bawiąc się Twoim obrazem.

Jak co noc,
ulegasz jej za każdym razem,
świadomie pozbawiasz się powłoki.

Nie tylko pragniesz, już potrzebujesz,
wiesz dobrze jakie odkryje mroki.
I mimo tego brniesz, nie rezygnujesz,
by upewnić się,
że wciąż jeszcze czujesz...

Wybacz, kolejny raz uciekłam,
potulnie skryłam się za swoim milczeniem.
Być może wyzbyłam się odwagi...
Czy ma to jakiekolwiek znaczenie?

Dziś tkwię w tym uczuciu,
jakoby o wiele trudniej przychodziły słowa.
Być może zgubił się ze mną sens.
To już nie to,
to już nie ta rozmowa...
Czyżby to pewność?

Wybacz więc,
bo kolejny raz zwątpiłam.
Być może, dla mnie to wciąż zbyt wiele.
W pełni wolna,
więźniem we własnym ciele...
Czyż mam uwierzyć w przeznaczenie?

wszystko dzieje się obok
chodź przecież jestem
potoki słów
wszędzie ten tłum
i nawet Ty nim jesteś
każdy swój monolog chce
wygłaszać reszcie
a ja niezmiennie zamieniam się w słuch
przemawiam gestem
i ostatkiem sił obecność ma
aż krzyczy
dla Ciebie jestem

w ciszy trwam
choć to nadal
nie pozwala zasnąć
nie pokryje się kurtyną
coś co nawet sztuką nie było
tamże pozostałam
mimo że wszystko do przodu ruszyło
dla mnie
nie zawsze w przód będzie każdy krok
a moje nigdy czyimś zawsze będzie
słowa nie wyrażą tego co ukazuje wzrok
więc w ciszy trwam
a uparte serce jak zawsze
zrobi co zechce

Życie kochane, ranisz okrutnie.
Kierujesz w krainę cieni.
Coraz mniej miłości już na tym świecie,
kolorowy obrazek niczego nie zmieni.

Miłości droga, jakoby do Boga,
do Ciebie się zwrócę.
Ponoć istniejesz, więc gdzie szalejesz?
Skoro od progu do proga,
wciąż niewidzialna obecność Twoja.

A oni, za zamkniętymi drzwiami,
zostają sami
i tkają swą przyszłość usilnie.
Okrutne słowa, zmieszane z łzami,
wewnątrz burzeją.

Ciebie tam nie ma.
Tyś suchą stopą ulotniłaś się zwinnie.
Od teraz,
każdy piękny obrazek
przestaje wyglądać niewinnie...

Zamknięty świat, kurczy się powoli,
jakby we dłoni zmieścić się miał,
samolubny czas, pochłonął nas,
a my powoli, bezwiednie,
chowamy go w swojej dłoni.

Podzielony tłum, z każdej strony cios,
jakby w jedności nie była siła
i z kąta w kąt, wśród czterech ścian my,
i zaledwie, odosobniony,
nasz stłumiony głos.

Upłynie rok,
a po nim kolejne popłyną dni,
jakby na dobre ten świat miał pozostać,
na szali świat, waży się nasz los,
więc być może to najwyższy czas
skontrować...

potargało mnie życie
na kawałki mizerne
z dnia na dzień
z przypływem wiary
usiłuje się poskładać misternie

ulotniły się z wiatrem
ciężary duszy
krople łez
czas za mnie suszy

i nawet serce rysami naznaczone
wciąż mimo wszystko
miarowo bije
nadzieją wypełnione

i już prawie na nowo stanę się całością
pozostanie tylko
odrobinę doprawić mnie miłością

Jak się dowiemy?
Kiedy iść
nam przyjdzie.
Czy zaakceptujemy?
Klamrą objęty
nasz wspólny czas.
Czy jesteśmy gotowi?
Na moment decyzji
na resztę lat.

Bo przyjdzie ten czas,
gdy każde z nas,
odpowiedź światu udzieli i sobie.
I mimo że
nie znane nam będą
przyszłe noce i dnie,
tak pewnie wybrzmi
Nasz wspólny głos
- na zawsze Będę przy Tobie...

nieświadomie
wypatruje przez okno nocnego nieba
jakby poświata księżyca
w pełni mną zawładnęła
i nawet nie wiem
czy to tęsknota mną kieruje
czy też inna cząstka obudziła się we mnie
te oczy nie skłamią,
tak klarowne jest w nich pragnienie
ciemność nadejdzie
a z nią błogie ukojenie
sen na jawie

Pamięć mnie znów
Wciągnęła w tę noc
Co wyryła się we mnie

Twa twarz jak ze snów
Spojrzeń Twych moc
Kolejny raz, coś pęka we mnie

Każdy kolejny ruch znam
Wiem jaki zdarzenia przybrały tok
Chcę cofnąć czas, lecz nadaremnie

A mimo to

Pragnę z powrotem być tam
Znów w Ciebie utkwić swój wzrok
By móc, ponownie ujrzeć
Jak zakochujesz się we mnie

Zaproś mnie na kawę
A powiem Ci kim jestem
I nie, nie będzie to espresso
Ja jednak lubię smakować życie
Więc przygotuj duży kubek
i zaparz należycie
Ja będę się delektować, by przyjemność jak najdłużej trwała
Ty będziesz wiedział o mnie coraz więcej, z każdym łykiem
I tylko pozostaje pytanie,
Kto pierwszy zapragnie uciec chyłkiem?