carla1

Płacz
nie przestawaj, nie zatrzymuj łez.
Mówią, że płacz to oznaka słabości,
według mnie to moment oczyszczenia.
Więc otwórz drogę łzom
I daj im popłynąć,
aż nic nie będzie miało znaczenia.

Jesteś tylko Ty i aż Ty,
i Twoje trudne wspomnienia,
codzienne zmartwienia,
ukryte cierpienia...

Odpuść sobie, wybacz innym,
pozwól ulotnić się myślom złym.
Bądź tu i teraz, najprawdziwszym sobą
nie próbuj na siłę być kimś innym.

Bo oto właśnie Ty
skruszony, bezbronny, trwonisz swe łzy…
by móc, znów podnieść się i dalej żyć.

Najbardziej mi brakuje
tych nocnych rozmów,
gdy sen nie miał szans wejść między nas,
gdy z taką łatwością przychodziły słowa,
gdy szczerość nie raz zaskakiwała nas.

Zrozumiałeś, że nie poranki
a noce moje są,
że często myśl ma, myślą pokrętną,
że potrzebuje czasu na pełną odsłonę,
że serce moje dogłębnie schronione.

Teraz przyznaję, sama przed sobą,
że tęskno mi…
I chodź minęło tak wiele dni,
tych rozmów nocnych
brakuje mi...

Popatrz na te spracowane dłonie
One tyle trudu zniosły, tyle udźwignęły
Dla Ciebie
Popatrz na te zmęczone oczy
One pokażą ci ile radości i błysku wciąż się w nich kryje
Dla Ciebie
Wsłuchaj się w serce
Ono przemilczy cierpienia, i tylko szeptem ci powie że
Kocha
I wciąż bije dla Ciebie

niech Twój dotyk będzie chwilą
nie wspomnieniem
pocałunek lekką bryzą
dopełnieniem
niech Twe serce mego rytmem
znów zabije
pozwól że miłością Twą się dziś upiję...

Pamiętajmy,
że wszystko jeszcze przed nami,
ten świat stoi przed nami otworem,
zatem czerpmy z niego ile się da,
nie odkładajmy marzeń na potem.
Swoim życiem wnieśmy coś wartościowego dla świata,
bo to zostawimy po sobie.
Uśmiechajmy się często,
zarażajmy swoim uśmiechem
i choć będą mijały kolejne lata,
bądźmy zawsze sobą,
a nigdy nie bądźmy echem.
Nie cofajmy się,
nie stójmy w miejscu,
idźmy wciąż przed siebie,
bądźmy optymistami,
z nadzieją spoglądajmy na świat.
Żyjmy zdrowo,
żyjmy szczęśliwie,
żyjmy długo...choćby i sto lat.

Wśród tłumu obcych i znajomych twarzy
Dostrzeż mnie
Gdy echa krzyku, gdy brzmienie ciszy
Usłysz wezwanie
Niech wzrok nie zmyli, lecz zmysł wyczuli
Niech serce wiedzie

Zanuż się w ciszę
A z szeptem przyjdzie
Moje wołanie

I patrz by zobaczyć
Trwaj, nie odwracaj się
Spójrz na mnie wprost
I dostrzeż mnie

Dzisiaj nakarm nas nadzieją,
chodź tak ciężko będzie przyjąć,
że nastąpi przebudzenie,
że się jeszcze ludzie zmienią...

Spraw by moc maleńkich marzeń,
niepozornych tak,
ku pokrzepieniu, razem z nami pozostała,
by wciąż można było wierzyć
w lepszy świat.

Pozwól wierzyć
w lepsze jutro,
Daj nam szansę,
Pewną przyszłość,
Daj wytchnienie,
Rozprosz cienie,
I iskierkę daj...
By na nowo świat rozkwitnął.
By na przyszłość lepszy widok.
Obiecany raj...

Miałeś kilka okazji
Żadnej z nich nie wykorzystałeś
Brak ci było odwagi
I tylko jak widz z boku stałeś
Nie podjąłeś wyzwania
Nie przyjąłeś tej roli
Ryzyko się czasem opłaca
Ą obojętność boli
Lecz czas musi biec dalej
Całą sztukę odmieni
Nowe postaci się pojawią
Czas i miejsce się zmieni.

Popłynie łza, nie raz, nie dwa,
zatrzyma czas i obraz nas odsłoni,
szczęścia w nim brak, rozmyty tak,
że z trudem szukamy drugiego dłoni.

Zostanie nam,
z nielicznych dni, te kilka chwil,
cenniejsze niż miliony
i spojrzeń tych, rodzących sny,
co zapełnią wyblakłe strony.

Aż w końcu,
gdzieś
kiedyś
razem,
będzie możliwe
to wszystko, co niewyraźne było,
aż w końcu, gdzieś, kiedyś.... razem.
Zostanie
- już na zawsze.