Życie kochane, ranisz okrutnie.
Kierujesz w krainę cieni.
Coraz mniej miłości już na tym świecie,
kolorowy obrazek niczego nie zmieni.

Miłości droga, jakoby do Boga,
do Ciebie się zwrócę.
Ponoć istniejesz, więc gdzie szalejesz?
Skoro od progu do proga,
wciąż niewidzialna obecność Twoja.

A oni, za zamkniętymi drzwiami,
zostają sami
i tkają swą przyszłość usilnie.
Okrutne słowa, zmieszane z łzami,
wewnątrz burzeją.

Ciebie tam nie ma.
Tyś suchą stopą ulotniłaś się zwinnie.
Od teraz,
każdy piękny obrazek
przestaje wyglądać niewinnie...

Zamknięty świat, kurczy się powoli,
jakby we dłoni zmieścić się miał,
samolubny czas, pochłonął nas,
a my powoli, bezwiednie,
chowamy go w swojej dłoni.

Podzielony tłum, z każdej strony cios,
jakby w jedności nie była siła
i z kąta w kąt, wśród czterech ścian my,
i zaledwie, odosobniony,
nasz stłumiony głos.

Upłynie rok,
a po nim kolejne popłyną dni,
jakby na dobre ten świat miał pozostać,
na szali świat, waży się nasz los,
więc być może to najwyższy czas
skontrować...

potargało mnie życie
na kawałki mizerne
z dnia na dzień
z przypływem wiary
usiłuje się poskładać misternie

ulotniły się z wiatrem
ciężary duszy
krople łez
czas za mnie suszy

i nawet serce rysami naznaczone
wciąż mimo wszystko
miarowo bije
nadzieją wypełnione

i już prawie na nowo stanę się całością
pozostanie tylko
odrobinę doprawić mnie miłością

Jak się dowiemy?
Kiedy iść
nam przyjdzie.
Czy zaakceptujemy?
Klamrą objęty
nasz wspólny czas.
Czy jesteśmy gotowi?
Na moment decyzji
na resztę lat.

Bo przyjdzie ten czas,
gdy każde z nas,
odpowiedź światu udzieli i sobie.
I mimo że
nie znane nam będą
przyszłe noce i dnie,
tak pewnie wybrzmi
Nasz wspólny głos
- na zawsze Będę przy Tobie...

nieświadomie
wypatruje przez okno nocnego nieba
jakby poświata księżyca
w pełni mną zawładnęła
i nawet nie wiem
czy to tęsknota mną kieruje
czy też inna cząstka obudziła się we mnie
te oczy nie skłamią,
tak klarowne jest w nich pragnienie
ciemność nadejdzie
a z nią błogie ukojenie
sen na jawie

Pamięć mnie znów
Wciągnęła w tę noc
Co wyryła się we mnie

Twa twarz jak ze snów
Spojrzeń Twych moc
Kolejny raz, coś pęka we mnie

Każdy kolejny ruch znam
Wiem jaki zdarzenia przybrały tok
Chcę cofnąć czas, lecz nadaremnie

A mimo to

Pragnę z powrotem być tam
Znów w Ciebie utkwić swój wzrok
By móc, ponownie ujrzeć
Jak zakochujesz się we mnie

Zaproś mnie na kawę
A powiem Ci kim jestem
I nie, nie będzie to espresso
Ja jednak lubię smakować życie
Więc przygotuj duży kubek
i zaparz należycie
Ja będę się delektować, by przyjemność jak najdłużej trwała
Ty będziesz wiedział o mnie coraz więcej, z każdym łykiem
I tylko pozostaje pytanie,
Kto pierwszy zapragnie uciec chyłkiem?

Dziś jestem deszczem
co zmyć chce wszystkie winy
przemyje oczy
wtopie się w łzy
zatre granice pomiędzy my a wy
i wsiąkne w serc naszych szczeliny

Jutro powietrzem się stanę
by mimo wszystko być
niby gdzieś obok
a jednak w środku tkwić
więc głęboki wdech i czerp ile się da
bo nie ważne jak dalej potoczy się gra
Istotą - by dalej
w zgodzie
z samym sobą żyć

Pytanie kim byłam wczoraj
zostawić należy bez odpowiedzi
rezonans w każdym z nas przecież siedzi

Przygarnij mnie w ramiona swe
i chwili trwać daj,
choć tak wiele mi brak, niewiele chcę,
po prostu, nie mówiąc nic,
zostańmy tak.

Dziś legł mój świat.
Bez zgody mej, opuścił mnie.
Ty chociaż bądź,
drżącą mą dłoń, chwyć w swoją dłoń
i bliskością swą, ukołysz mnie.

Nie ciążą już łzy, gdy obok Ty,
stłumiony ból uwolni płacz
i niby nic nie dałeś mi,
niech chwila trwa,
bo dla mnie dziś
bezcenny dar - obecność Twa.

Muzyki szał
Głośny śmiech
Schłodzona dłoń
I rzadsza krew

Kolejny na raz
Tu znów na dwa
Zgubione ja
Zabawa trwa

Dłoń chwyta dłoń
Błądzący wzrok
Stłumiony głos
Przerwany krok

Melodi brak
W środku się tli
Głos ma me ja
Niedobrze mi

Zaczytałam się w Tobie przypadkiem
dziś chłonę Twe słowa ukradkiem
im dłużej w tym tkwię
tym głębiej chcę wniknąć
i chłonąć do woli
już nie wystarcza dryf po powierzchni
więc pozwól mi
w mym rytmie
tonąć powoli...

jak woda kropla po kropli przybywało
przytłaczało swą intensywnością
nasiąkłam tym uczuciem
rozpaczliwie chłonęłam
tak pachniało miłością
nie powinnam
mój błąd
lecz o ironio nie żałuje
nie obwiniam Ciebie
szczerze
nie potrafię Cię znienawidzić
nikomu nie pozwoliłam
się tak skrzywdzić
jak Ty to zrobiłeś
jestem głupia
wybaczam
i choć wszystko spieprzyłeś
dziękuję
bo dzięki Tobie poczułam
jak miłość smakuje

Nie patrzę już przez okno
nie mogę
nie potrafię
boje się
wyjść poza to
i
znów spojrzeć w dal

czas nauczył patrzeć blisko
dostosować się, latać nisko
nie wychylać się
i z domkniętą powieką
zmierzać w świat

dla mnie okno już przymknięte
z każdym dniem mniejszy żal
tu i teraz pozostaje
wszystko inne odchodzi w siną dal

Jeśli szukasz laski - to źle trafiłeś
ja mogę być tylko podporą,
chcesz miss - no cóż
me wymiary są pewną przeszkodą,
pragniesz doznań nie z tej ziemi - uświadomie cię
to zły adres z pewnością,
a skoro tu nadal jesteś - to może
zainteresujesz się
Mną
i mą miłością.

Nie potrafię pisać o radości...
Czuję się nieswojo,
jakby to nie ja,
nie mój świat.

Przyłapuje się na tym, że
chodź słowa piękne i ich nastrój radosny,
to wciąż puste słowa,
gdyż na próżno w mym sercu szukać dziś wiosny.

Więc jedno życzenie mi dziś pozostaje,
iż kiedyś nadejdzie dzień
w którym to wreszcie,
wierszem opiszę
bieżące szczęście...