Kolejny poranek,
pod ściśnięte powieki
wdzierające się pierwsze promienie,
w tle niestrudzone śpiewy ptaków,
będące kuszącym zaproszeniem.

I to miarowe bicie serca...

A jednak,
coś jest nie tak,
umyka bieżącej chwili znaczenie,
nie pytaj czego mi brak,
jedyne czego jestem pewna to
to że brak mi odpowiedzi.

Więc próbuje
i skupiam się jeszcze raz,
odpuszczam i powieki powoli unoszę.
Jaki piękny poranek…
Zaproszenie tym razem przyjmuję.

I być może
i Ciebie zaproszę
do wspólnego rytmu...

Bo ja dopiero
Uczę się kochać
Najtrudniejszą miłością

Powiadają
że miłość jest ślepa
ja zbyt klarownie wszystko wciąż widzę

Mówią
że kocha się pomimo wad
u mnie zbyt długo grają one główną rolę

Lecz mówią także
że kocha się za nic
Więc
ja jednak
za nic
kochać będę...

Nie dziś
być może nawet nie jutro
lecz jednak kiedyś
Będę
przy Tobie

Mój i Twój czas
minie
i nowy nadejdzie
już
Nasz

I wtedy wspólne
potoczymy
Życie
do końca

Nie oceniaj mnie przypadkiem,
zaobserwuj,
wgryź się w słowa,
odstaw na bok uprzedzenia,
wyostrz zmysły
i zrozumieć chciej spróbować.

Nie oceniaj zbyt pochopnie,
bo zbyt dobrze wiem,
jak mylące
może być pierwsze wrażenie,
zbyt na wyrost,
niefortunne,
powierzchowne i raniące.

Więc wpierw poznaj,
potem przemów,
zostaw czas na swoją ocenę,
bo zbyt często -
za raz wypowiedziane słowa,
zbyt wysoką
przychodzi nam zapłacić cenę.

Czasami chcę
Byś
Zabrał mi
To wnikliwe spojrzenie
By wygodnie po powierzchni błądzić

Odgonił
Natłok myśli
By mniej znaczyło lżej

Wyrwał
Wszystkie rosnące nadzieje
I zasiał błogi spokój

Byś wziął
Me serce na dłoni
I bezpiecznie zacisnął w garść

Czasami...

Lecz wiem
Że odbierając to wszystko
Odebrałbyś moje Ja

Być może mijamy się gdzieś w tłumie,
nie wiedząc nawet o sobie.
Być może nawet bezwiedny wzrok
kieruje nas w wspólną stronę.
A gdyby tak przypadkiem
na dłużej utkwić wzrok.
Czy coś by to zmieniło?

A może jednak się znamy,
lecz podążamy innymi ścieżkami.
A może tak zwyczajnie,
nie to miejsce i nie ten czas.
Czy gdyby tak w jednej chwili
zmienić obrany kierunek.
Czy coś by to zmieniło?

A co jeśli jesteśmy
bliżej niż nam się wydaje,
lecz obojętni pozostajemy dla siebie.
A co jeśli nie zauważamy
tego co mamy tuż obok.
Więc gdyby tak po prostu,
rozejrzeć się wokół siebie.
Czy coś by to zmieniło?

Płacz
nie przestawaj, nie zatrzymuj łez.
Mówią, że płacz to oznaka słabości,
według mnie to moment oczyszczenia.
Więc otwórz drogę łzom
I daj im popłynąć,
aż nic nie będzie miało znaczenia.

Jesteś tylko Ty i aż Ty,
i Twoje trudne wspomnienia,
codzienne zmartwienia,
ukryte cierpienia...

Odpuść sobie, wybacz innym,
pozwól ulotnić się myślom złym.
Bądź tu i teraz, najprawdziwszym sobą
nie próbuj na siłę być kimś innym.

Bo oto właśnie Ty
skruszony, bezbronny, trwonisz swe łzy…
by móc, znów podnieść się i dalej żyć.

Najbardziej mi brakuje
tych nocnych rozmów,
gdy sen nie miał szans wejść między nas,
gdy z taką łatwością przychodziły słowa,
gdy szczerość nie raz zaskakiwała nas.

Zrozumiałeś, że nie poranki
a noce moje są,
że często myśl ma, myślą pokrętną,
że potrzebuje czasu na pełną odsłonę,
że serce moje dogłębnie schronione.

Teraz przyznaję, sama przed sobą,
że tęskno mi…
I chodź minęło tak wiele dni,
tych rozmów nocnych
brakuje mi...

Popatrz na te spracowane dłonie
One tyle trudu zniosły, tyle udźwignęły
Dla Ciebie
Popatrz na te zmęczone oczy
One pokażą ci ile radości i błysku wciąż się w nich kryje
Dla Ciebie
Wsłuchaj się w serce
Ono przemilczy cierpienia, i tylko szeptem ci powie że
Kocha
I wciąż bije dla Ciebie

niech Twój dotyk będzie chwilą
nie wspomnieniem
pocałunek lekką bryzą
dopełnieniem
niech Twe serce mego rytmem
znów zabije
pozwól że miłością Twą się dziś upiję...

Pamiętajmy,
że wszystko jeszcze przed nami,
ten świat stoi przed nami otworem,
zatem czerpmy z niego ile się da,
nie odkładajmy marzeń na potem.
Swoim życiem wnieśmy coś wartościowego dla świata,
bo to zostawimy po sobie.
Uśmiechajmy się często,
zarażajmy swoim uśmiechem
i choć będą mijały kolejne lata,
bądźmy zawsze sobą,
a nigdy nie bądźmy echem.
Nie cofajmy się,
nie stójmy w miejscu,
idźmy wciąż przed siebie,
bądźmy optymistami,
z nadzieją spoglądajmy na świat.
Żyjmy zdrowo,
żyjmy szczęśliwie,
żyjmy długo...choćby i sto lat.

Wśród tłumu obcych i znajomych twarzy
Dostrzeż mnie
Gdy echa krzyku, gdy brzmienie ciszy
Usłysz wezwanie
Niech wzrok nie zmyli, lecz zmysł wyczuli
Niech serce wiedzie

Zanuż się w ciszę
A z szeptem przyjdzie
Moje wołanie

I patrz by zobaczyć
Trwaj, nie odwracaj się
Spójrz na mnie wprost
I dostrzeż mnie

Dzisiaj nakarm nas nadzieją,
chodź tak ciężko będzie przyjąć,
że nastąpi przebudzenie,
że się jeszcze ludzie zmienią...

Spraw by moc maleńkich marzeń,
niepozornych tak,
ku pokrzepieniu, razem z nami pozostała,
by wciąż można było wierzyć
w lepszy świat.

Pozwól wierzyć
w lepsze jutro,
Daj nam szansę,
Pewną przyszłość,
Daj wytchnienie,
Rozprosz cienie,
I iskierkę daj...
By na nowo świat rozkwitnął.
By na przyszłość lepszy widok.
Obiecany raj...

Miałeś kilka okazji
Żadnej z nich nie wykorzystałeś
Brak ci było odwagi
I tylko jak widz z boku stałeś
Nie podjąłeś wyzwania
Nie przyjąłeś tej roli
Ryzyko się czasem opłaca
Ą obojętność boli
Lecz czas musi biec dalej
Całą sztukę odmieni
Nowe postaci się pojawią
Czas i miejsce się zmieni.