To nasza ucieczka w słowa
od tego,co w nas siedzi, co nas rani,
od myśli kłębiących się w głowie.

Dryfujemy
między dziś a wspomnieniami,
między fikcją a rzeczywistością,
na ile w tym jest się postacią fikcyjną
na ile człowiekiem
nikt nam nie powie,
choć odpowiedź z pewnością
skrywa się
w naszym zapisanym słowie.

Dziś ponownie
z tych drzwi skorzystałam,
by ucieczka przyniosła zatracenie.
Wróciłam z pewnością,
że zbyt długo tłumione uczucia, zobojętnienie,
niszczą to,
co podlega najwyższej cenie.

omija mnie życiowy bieg
jakbym nigdy nie była gotowa do startu
tempo nie te kierunek też nie
jakbym wciąż wszytko robiła źle

odwagi brak by pójść na start
bezpiecznie przyjmuje obserwatora rolę
podziwiam tłum zazdroszczę sił
jakby dla mnie ich cel nieosiągalny był

przyjaznych rąk brakuje mi
które mnie wciągną do życia pędu
lecz właśnie dziś nurtuje mnie myśl
że być może wystarczy
że sama nabiorę rozpędu

Miały być piękne zachody słońca
z nadzieją na wspólny
beztroski poranek,
wspólne wędrówki w obrane kierunki,
wspólny wysiłek by odkryć nieznane.

Miały być długie wieczorne rozmowy,
nic nie wnoszące głupie paplanie,
wspólne radości tak bez przyczyny,
wspólne zmartwienia i zaufanie.

Miało być,
to wszystko, co przez nas
w marzeniach tak pewnie kreślane.
To nasze My
w objęciach gorliwie składane.
Miało być - lecz skreślone przez Ciebie,
być już nie może.
Bo jednak Ciebie inne skusiło już łoże.

Nie opowiem ci historii
którą chciałbyś usłyszeć
którą chciałabym i ja

Wciąż za dużo w tym ironii
byś zrozumieć chciał
niezrozumiała ja

Być może wśród tylu teorii
kiedyś sięgniesz drugiego dna
bo właśnie tam teraz
jestem ja

spotkajmy się w rozmowie
już dosyć milczących wynurzeń
będących drogą w ślepy zaułek

ponownie zanurzmy się w słowie
by móc spijać zachłannie z ust
to wszystko czym karmi się dusza i serce

stańmy przed sobą twarzą w twarz
ponownie pierwszy a jakby ostatni raz
i dajmy upust temu co skrywamy w sobie

zatem spotkajmy się
bo nic ani nikt
nie jest w stanie przysłonić nam tego
jakimi zobaczymy się w rozmowie

Czas na zmiany,
niezmiennie nadchodzi.
Serce rozstrojone, rytm drugiego zgubiło
w ciszy, echa szelestu pościeli.
Druga strona łóżka
odpycha oziębłością...
Bo Ty
zbyt pochopnie nazwałeś miłością...

Czas dokona zmian,
nadejdą nowe zmienne.
Serce swój własny rytm odnajdzie,
z nim niezakłócona upojna cisza.
Strony przyjmą jedną całość
na wyłączność...
A Ty
ostrożnie odkryjesz nienazwaną miłość...

minęliśmy się w przestrzeni
światem nazwanej
zabraknie intensywności splotu dłoni
rzeźbionych rzemiosłem mozolnym
i nie będzie spojrzeń
tak kojąco palących
rozmów dwóch obcych
jednym sercem mówiących

minęliśmy się w czasie
klamrą życia objętym
zabraknie momentów nie jednej chwili
w historię jedną z łatwością splecionych
i nie będzie opowieści
miłością zwieńczonej
bo minęły się dwa ciała
w jedną całość łączone

I nadchodzi noc…
Zdzierająca z Ciebie wszelkie ubrania,
pozbawia pozy,
niweczy twarz skrupulatnie utkaną.

Nagą Cię pragnie za każdym razem.
Bezczelnie, pewna swego, prowokuje,
bawiąc się Twoim obrazem.

Jak co noc,
ulegasz jej za każdym razem,
świadomie pozbawiasz się powłoki.

Nie tylko pragniesz, już potrzebujesz,
wiesz dobrze jakie odkryje mroki.
I mimo tego brniesz, nie rezygnujesz,
by upewnić się,
że wciąż jeszcze czujesz...

Wybacz, kolejny raz uciekłam,
potulnie skryłam się za swoim milczeniem.
Być może wyzbyłam się odwagi...
Czy ma to jakiekolwiek znaczenie?

Dziś tkwię w tym uczuciu,
jakoby o wiele trudniej przychodziły słowa.
Być może zgubił się ze mną sens.
To już nie to,
to już nie ta rozmowa...
Czyżby to pewność?

Wybacz więc,
bo kolejny raz zwątpiłam.
Być może, dla mnie to wciąż zbyt wiele.
W pełni wolna,
więźniem we własnym ciele...
Czyż mam uwierzyć w przeznaczenie?

wszystko dzieje się obok
chodź przecież jestem
potoki słów
wszędzie ten tłum
i nawet Ty nim jesteś
każdy swój monolog chce
wygłaszać reszcie
a ja niezmiennie zamieniam się w słuch
przemawiam gestem
i ostatkiem sił obecność ma
aż krzyczy
dla Ciebie jestem

w ciszy trwam
choć to nadal
nie pozwala zasnąć
nie pokryje się kurtyną
coś co nawet sztuką nie było
tamże pozostałam
mimo że wszystko do przodu ruszyło
dla mnie
nie zawsze w przód będzie każdy krok
a moje nigdy czyimś zawsze będzie
słowa nie wyrażą tego co ukazuje wzrok
więc w ciszy trwam
a uparte serce jak zawsze
zrobi co zechce

Życie kochane, ranisz okrutnie.
Kierujesz w krainę cieni.
Coraz mniej miłości już na tym świecie,
kolorowy obrazek niczego nie zmieni.

Miłości droga, jakoby do Boga,
do Ciebie się zwrócę.
Ponoć istniejesz, więc gdzie szalejesz?
Skoro od progu do proga,
wciąż niewidzialna obecność Twoja.

A oni, za zamkniętymi drzwiami,
zostają sami
i tkają swą przyszłość usilnie.
Okrutne słowa, zmieszane z łzami,
wewnątrz burzeją.

Ciebie tam nie ma.
Tyś suchą stopą ulotniłaś się zwinnie.
Od teraz,
każdy piękny obrazek
przestaje wyglądać niewinnie...

Zamknięty świat, kurczy się powoli,
jakby we dłoni zmieścić się miał,
samolubny czas, pochłonął nas,
a my powoli, bezwiednie,
chowamy go w swojej dłoni.

Podzielony tłum, z każdej strony cios,
jakby w jedności nie była siła
i z kąta w kąt, wśród czterech ścian my,
i zaledwie, odosobniony,
nasz stłumiony głos.

Upłynie rok,
a po nim kolejne popłyną dni,
jakby na dobre ten świat miał pozostać,
na szali świat, waży się nasz los,
więc być może to najwyższy czas
skontrować...