Są takie w ciągu dnia momenty,
wpadam w myśli odmęty.
Płonący żar we mnie wzbiera,
za chwilę wszystko umiera.
Zapach kwiatów pobudza,
apetyt na twoje zalety:
Na długie i krótkie spotkania,
na rozmowy i głębokie spojrzenia.
Na chwilę milczenia,
na czasu aktywne spędzanie.
Na pływanie, skakanie, bieganie...
Na wschody i słońca zachody.
Na dom, las i morze,
na miejsca gdzie jeszcze nie byliśmy.
Na rzeczy których jeszcze nie robiliśmy.
Po prostu na razem przejście,
po prostu na wspólne życie.

Skąd tyle bólu i cierpienia?
to swąd wojny, która trwa.
Proste rozważania nad bytem ludzkości,
Na naszych oczach walka, dobra i zła.
Kończą się konkluzją:
Czy przetrwamy, tylko w miłości?
Gdy jej brakuje w nicość obracamy,
nasze waśnie i spory, nasze życie.
Wracamy do miasta Sodomy i Gomory,
ogień, lawa i pył pokrywa nasze domy.
Oczyszczający potop zaleje ten Świat,
Historia kołem się zatoczy,
bez was, może tej ziemi, będzie lżej.
Wiej wietrze wiej przegoń,
tych czarnych chmur obłoki,
pioruny i wzburzone wody uspokój,
niech zamilkną pieniste bałwany.
Nowe stworzenia będą zamieszkiwać ziemię,
tworzyć życie i nowy ład.
Trwanie w bycie czy nie bycie,
czy tak za nas już wybraliście???

Czekam na gest.
Czekam na słowo.
Czekam na spojrzenie.
Czekam na Ciebie.
Zamiast tego dostaję milczenie,
chociaż to złoto mądrości,
to nic nie warte w miłości.
W sercu pustka i nicość,
marnuję, czuję czas twój i swój.
westchnień obiektów masz wiele,
mówisz że to tylko przyjaciele.
więdnie ta miłość jak w wazonie kwiat,
czasu twojego dla niej już brak,
Wyrzucasz z głowy śmieci przeszłości,
one gaszą płomieni żar,
odbierają tlen, tłamszą dymem Ciebie i mnie.
Spojrzeniem pustym przeszywasz mą duszę.
Umieraj, Umieraj w ciszy wciąż słyszę:
"ZOSTAW TWOJEGO PIEKŁA, MÓJ RAJ!!!"
Żegnaj, C'est lavi, Arivederci, Bye bye.......

Serce nie słucha, umysł szwankuje.
Powietrza w płucach brakuje.
w duszy energetyczny zjazd,
Próbujesz żyć cieszyć się chwilą,
pięknem które każdego otacza.
Tylko czemu pustkę czujesz i ciemność wraca.
Uwolnić się od stanu tego,
odzyskać spokój, radość codziennego dnia.
Pytania pozostają w głowie,
odpowiedzi wciąż brak,
No jak? No jak? NO JAK?
Walczę o oddech, walczę o życie ,
walczę o wspomnień gęsty las.
I tylko zewsząd słyszę,
ten niemy krzyk, ten ciszy wrzask.
Nie masz już nic, NIE MA JUŻ WAS.

Spalona ziemia zielenią zakwita,
nikt już nie pyta,
co wywołało ten pożogi czas.
Ja pamiętam to była iskra,
ona zniszczyła ten gęsty las.
Płonące drzewa a każde z nich,
jak wspomnienie chwil znika.
Zostaje smutek i żal,
tylko miłość nadzieją kiełkuję.
Przebija zgliszcza powstaje inny raj.

W romantycznej bieli,
leży Dama w pościeli.
Myśli i uśmiecha się w duchu,
szepcze mój ty łakomczuchu.
Nasycić się mną nie możesz wcale,
chociaż moje menu układasz doskonale.
Potraw jest w nim bez liku,
a Ja myślę o twym befsztyku,
pikantnych przyprawach.
wykwintnych deserach i obawach.
Chociaż tak smacznie dla mnie gotujesz,
to wiem ,że już nic do mnie czujesz.

Słońce już wstaje, a dzień się szybko budzi,
Widzę tylu "szczęśliwych" choć zmęczonych ludzi,
I tylko księżyc tajemniczo śmieje się ukradkiem,
Będąc ich jedynym nocnych przygód świadkiem...