spędzasz życie
sen z powiek
mieliśmy gdzieś skoczyć
ale nie do gardeł

nie jesteś gwiazdą
ani słońcem
bywasz porankiem
księżyca kochanką
nie jesteś piękna
ani powabna
czasem zadziorna
czasem zabawna
niewidzialna
obecna
jesteś przeszłością
przychodząc o czasie

nim w oknie pojawi się mróz
gubiąc ciepło twych ust
chciałbym ostatni raz
wyjrzeć przez drzwi
tracąc z oczu kwiaty
twojej niebieskiej sukienki.

powstałem z ramion
jak papier białych
oddechem znacząc
kolejność dni
powstałem ze słów
pełnych wyrazów
szukając oczu
wpatrzonych w dal
powstałem gdy ty
przechodząc obok
złożyłaś w mym sercu
milczenie po grób
powstałem
choć kłamiesz
depcząc ślady
własnych stóp

łamię zakazy
kiedy wjeżdżasz
bez przystanku
jak kropka
kończę
jedynie bieg
póki nie dojdziesz
do siebie

idziemy gęsiego
zagubionych skrzydeł
słysząc szept
kto chciałby latać
kiedy pióra
nie piszą się
na wiatr

nie pytam
błądzę w domysłach
pruję jak nić
rwąc życie
nie pękam
nabierając powietrza
znam odpowiedź
nie pytaj

Kolana się ugięły
łzy popłynęły
zapachy śmierci
oczy zamknęły
krzyki
głosy ucięły
strzał

dziewiąte piętro
trzeci peron
roztrzaskałaś się
w oknie życia
zostawiając świat
w jednym kawałku

gdy upał odpuścił
odeszłaś jak wiosna
wsadzając maj
między wiersze

uciekam przed echem
w ciszę pokoju
w czterech kątach
myśli pogubione
coś mi w głowie mówi
że nie jest normalnie

po złocie przyznają ołów
krew płynie, słowa krzepną
olimpiada się skończyła
rozpoczęły się igrzyska

*tekst napisany w 2014 kiedy kilka dni po Olimpiadzie zajęto Krym. Tym razem historia lubi się powtarzać...

odeszłaś
z hukiem drzwi
na deser
wpuszczając w maliny
lubisz ich smak

szklana pogoda
rozbity listopad
nieraz pada za oknem
nieraz na kolana
w ramach czasu
zmieniam paletę barw
obraz z czasem znika
rysuję maj