Kolana się ugięły
łzy popłynęły
zapachy śmierci
oczy zamknęły
krzyki
głosy ucięły
strzał

dziewiąte piętro
trzeci peron
roztrzaskałaś się
w oknie życia
zostawiając świat
w jednym kawałku

gdy upał odpuścił
odeszłaś jak wiosna
wsadzając maj
między wiersze

uciekam przed echem
w ciszę pokoju
w czterech kątach
myśli pogubione
coś mi w głowie mówi
że nie jest normalnie

po złocie przyznają ołów
krew płynie, słowa krzepną
olimpiada się skończyła
rozpoczęły się igrzyska

*tekst napisany w 2014 kiedy kilka dni po Olimpiadzie zajęto Krym. Tym razem historia lubi się powtarzać...

odeszłaś
z hukiem drzwi
na deser
wpuszczając w maliny
lubisz ich smak

szklana pogoda
rozbity listopad
nieraz pada za oknem
nieraz na kolana
w ramach czasu
zmieniam paletę barw
obraz z czasem znika
rysuję maj

wciskam się jak słowa
między wierszami
by nie spisać
ciebie na starty

zadanie domowe
łóżka wezgłowie
lekcja fizyki
nasze języki
z błędem pisane
pod dyktando słowa
oblana chemia
na do widzenia

zwijam cię naprędce
jak stary film
klatka po klatce
urywam dźwięk
nanosząc nowe obrazy

w życiu nie chodzi
ono biegnie
pod stopami
między palcami
uwiera jak cierń
człowieka sens

miłości jak na lekarstwo
po tygodniu znika jak katar
zostawiając życie w pigułce

jestem w proszku
wywabiając plamy

nastał taki czas
którego nie nakręcisz
wbrew wskazówkom
złamana prawem fizyki
nieustannie cofasz się
w samo południe.

trzymasz mnie w ryzach
puszczając wodze fantazji
czasem pojawiasz się
czasem przenikasz
nie śmiem pytać byś nie odeszła
wśród słów
w których jest odpowiedź.