być samotnym wcale nie jest łatwo
nie ma po kim skarpet sprzątać
kogo myśli układać do snu
i krzyczeć jak furiat nie ma na kogo

wraca się do dzwoniącego pustką pokoju
głaszcze pod włosy jedynego kota
zajada się ciszę co serce miażdży
i czeka na to co nigdy nie nadejdzie

czasem zbiera się srebrne łzy do słoika
te które czule wylewają się z oczu
i słucha się szeptów z czterech kątów
nucących melodię sprzed lat

o sercu ciepłym jak babciny placek
o pięknych snach z rajskich krain
gdzie czas to tylko obłok z minut
a być kochanym wcale nie jest trudno

Dni nie smakują już szczęściem, a sama noc - jakby martwa, bo nie przykrywa kocem z miłości.

życie jest takie okrutne. a może to nie życie, tylko ludzie? najpierw dają ci tyle szczęścia, ile twoje ręce unieść mogą, a później... a później smutku więcej niż zdołasz udźwignąć. i łamiesz się pod jego ciężarem.

zapominanie to najboleśniejszy proces w ludzkim życiu. przebiega etapami, gdzie każdy kolejny wierci coraz to większe dziury to tu, to tam. i najgorsze, że nigdy się nie kończy.