Najlepszy w pomaganiu innym jest ten, kto sam nie wie jak żyć.
Nie wie jak myśleć, czego chcieć.
Nie wie o czym ma śnić.
Bo jeśli sny spełniają się, cały świat zawali się.
I nic nie będzie jak wcześniej, czar pryśnie.
Wszystko minie, radość jak ścierka na haczyku zawiśnie.

Wstałam dzisiaj bardzo wcześnie, nie mogłam spać.
Wyjrzałam przez okno i znowu go zobaczyłam.
Był tam cały czas, chociaż trochę się zmienił.
Nie tryskał już tak radością jak wcześniej, był zmęczony.
Całkowita zieleń jego ubrania zmieniła się w żółtawe plamy bez wyrazu.
Był inny chociaż nadal oszałamiający.
Przyglądałam mu się, zachwycał mnie w każdym znaczeniu tego słowa.
Czułam, że też na mnie patrzy, ale to przecież było nie możliwe.
Ja, taka nieważna istota na pewno nie zwróciłabym jego uwagi.
Przy nim byłam nikim, nędzną postacią.
Taką, jakich wiele.
Takich jak ja mógł mieć miliardy i miał je.
Jednak nikogo nie wyróżniał.
Kochał nas wszystkich, chociaż była to pewnie miłość względna.
Jednak obdarzał mnie uczuciem, jakiego nigdy nie znałam.
Byłam dla niego jedną z wielu, a jednak tak ważną i wyjątkową.
Świat - na prawdę warto go kochać.