Ciemna nocy,
przyjaciółko zrezygnowanych,
rozgrzewasz mnie do głębi
gwiazdami nieznającymi rozpaczy.

Dzika nocy,
wrogu ułożonych,
zabierasz mnie na spotkanie
z kotem odrzucajacym powinności.

Tajemnicza nocy,
kochanko zagbionych,
uspokajasz mnie dźwiękiem
potoku szczęśliwszego bez celu i przyczyny.

Szlachetna nocy,
pocieszycielko zmartwionych,
orzeźwiasz mój umysł chłodnym powietrzem,
gdy natrętne myśli przepływają.

Może spełnią się moje pragnienia.
Wszak pragnęłam tylko jednego.
Wsłuchuję się w swój umysł.
Porzucam powierzchowne emocje.
Nigdy już nie zawładną mną.
Zamykam oczy.
Unoszę ramiona.
Wzlatuję w górę,
by stać się powietrzem.

Potrzebuję podpory,
by przetrzymać szalejącą burzę.
Na granicy obłędu
błąkam się
szukając tego, co prawdziwe.
Nieodpowiedni to czas,
nieodpowiednie miejsce.
Czymże jestem ja?
Pustą muszlą,
nieznającą swego położenia.
Potrzebuję podpory,
by przetrzymać szalejącą burzę.

Pokocham, gdy
będę szła obok Ciebie, nie za Tobą.
Gdy zakochasz sie w moich łzach, nie w uśmiechu.
Gdy zrozumiesz to, co we mnie skomplikowane
i uwielbisz to, co najmroczniejsze.
Pokocham, gdy
dasz mi szczęście nieswiadomie.
Pokocham, gdy
będziesz zdobywał mnie po kawałku
i nie posiądziesz całkowicie.

Zanim znikniesz,
przygotuj mi wannę z gorącą wodą,
nalej kieliszek czerwonego wina
z gorzkim posmakiem,
przynieś sztylet najostrzejszy
i pozwól mi zanurzyć się w szkarłatnej toni
czystszej od łez.